ثواب گریه بر امام حسین(ع)
در این نوشتار سعی شده است تا ثواب گریستن بر امام حسین(ع) و مرثیه برای آن جناب خواندن و ماتم داشتن بر آن حضرت، با استفاده از روایات وارده تشریح شود.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا و به نقل از لرسو؛ یکی از سنت‌های مهم شرعی، عزاداری برای امام حسین(ع) است که پس از واقعه کربلا شیعیان کوشیدند که روز عاشورا فراموش نشود و عاقبت توانستند آن را به عنوان یک روز مصیبت عمومی رسمیت دهند.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, لرسو,یکی از ارکان حفظ یاد امام حسین(ع)، گریه کردن بر اوست که در این باره تأکید زیادی شده است.
,تعبیر «قتیل العبرات» به معنای «کشته‌ی اشک‌ها» به خود امام حسین(ع) نسبت داده شده است به این معنا که هیچ کس از او یاد نمی‌کند جز اینکه اشکش جاری می‌شود.
,شواهد تاریخی نشان می‌دهد که رسول اکرم(ص) هنگام تولد امام حسین(ع) یعنی سال‌ها قبل از وقوع حادثه عاشورا، بر مصائب کربلا گریست.
,شیخ طوسی و مفید از ابان‌بن تغلی روایت کرده‌اند که امام صادق(ع) فرمود: «نفس آن کس که به جهت مظلومیت ما مهموم باشد، تسبیح است و اندوه او عبادت و پوشیدن اسرار ما از بیگانگان جهاد در راه خداست. آنگاه فرمود: واجب است که این حدیث با آب طلا نوشته شود.»
,از ابوعماره‌ی منشد شعرخوان روایت شده که گفت: «روزی به خدمت امام صادق(ع) رفتم، حضرت فرمود که شعری چند در مرثیه‌ی حسین(ع) بخوان. چون شروع کردم به خواندن، حضرت گریان شد و من مرثیه می‌خواندم و حضرت می‌گریست تا آنکه صدای گریه آن حضرت از خانه بلند شد.» و به روایت دیگر حضرت فرمود: به آن روشی که در پیش خود می‌خوانید و نوحه می‌کنید بخوان. چون خواندم حضرت بسیار گریست و صدای گریه زنان آن حضرت از پشت پرده بلند شد. چون فارغ شدم، آن حضرت فرمود که: هر که شعری در مرثیه حضرت حسین(ع) بخواند و پنجاه نفر را بگریاند بهشت بر او واجب گردد. و هر که سی نفر را بگریاند بهشت او را واجب گردد. و هر کس بیست نفر را و هر که ده نفر را و هر که پنج نفر را و هر که یک نفر را بگریاند، بهشت او را واجب گردد. و هر که مرثیه بخواند و خود بگرید، بهشت او را واجب گردد و هر که گریه نیاید پس تباکی کند، بهشت او را واجب گردد.
,شیخ کامل جعفربن قولویه از ابن خارجه روایت کرده است که گفت: «روزی در حدمت امام صادق(ع) بودیم و امام حسین(ع) را یاد کردیم؛ حضرت بسیار گریست، ما گریستیم، پس حضرت سر برداشت و فرمود که امام حسین(ع) می‌فرمود: که منم کشته‌ی گریه و زاری، هیچ مومنی مرا یاد نمی‌کند مگر آنکه گریان می‌گردد.»
,البته باید توجه داشت که امام حسین(ع) برای احیای دین رسول خدا(ص) قیام کرد. او برای احیای سنت نبوی و سیره‌ی علوی که به فراموشی سپرده شده بود، به‌پا خاست. او برای ترک حرام الهی و انجام واجبات شرعی قیام کرد. پس اینگونه روایات را می‌توان چنین تفسیر کرد که عزاداری امام حسین(ع) باید عامل دمیدن روح امید در آحاد جامعه اسلامی حتی گناهکاران باشد و به آن‌ها این امید را بدهد که دست از گناه بشویند؛ در روحشان تحول ایجاد کند و آنان بین خود و گناه فاصله ایجاد کنند. اگر چنین فردی متحول شود گناهان گذشته‌اش بخشیده می شود.
,منابع:
,*منتهی الآمال نوشته ثقة المحدثین شیخ عباس قمی ج1
,*حسین بن علی(ع) امام شهدا نوشته دکتر مرضیه محمدزاده
,گردآوری: زهره مروتی
, گردآوری: زهره مروتی,انتهای پیام/
]
ارسال دیدگاه