گسترش موسیقی غیر شرعی،
پخش صدای خوانندگان زن در وسایل نقلیه عمومی بوشهر
همه روزه صدای موسیقی خواننده زن در اتوبوس های بیش شهری، تاکسی های درون شهری و دیگر مراکز حمل و نقل عمومی استان بوشهر به گوش می رسد که جای تعجب زیادی دارد که در یک شهر مذهبی به راحتی اعمال خلاف شرع صورت می گیرد.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا، به نقل از منبری ها،تحقیقات در زمینه تاثیر موسیقی بر رانندگی از سال ۱۹۷۰ آغاز شد و تا به امروز ادامه دارد. تمامی این مطالعات در یک نتیجه، مشترک هستند و آن اینکه موسیقی بر روی رانندگی تاثیر مستقیم دارد و هر چه قدر موسیقی از نظر میزان صدا و شدت ضربان پایین تر باشد به همان میزان تاثیرات منفی آن نیز در رانندگی کمتر است.
, شبکه اطلاع رسانی دانا,تحقیقات پیرامون تصادفاتی که در آنها موسیقی با صدای بلند دخیل بود آغاز شد نتایج تحقیقات حاکی از آن بود که رانندگی در سکوت باعث می شود که راننده فقط به رانندگی معطوف باشد در حالیکه گوش کردن به موسیقی می تواند برای لحظاتی نظر راننده را به مناظر بیرون از اتومبیل منحرف و باعث بروز تصادف شود.
,همه روزه صدای موسیقی خواننده زن در اتوبوس های بیش شهری، تاکسی های درون شهری و دیگر مراکز حمل و نقل عمومی استان بوشهر به گوش می رسد که جای تعجب زیادی دارد که در یک شهر مذهبی به راحتی اعمال خلاف شرع صورت می گیرد.
,مهمتر از پخش موسیقی در وسایل نقلیه عمومی عرف شدن این موضوع است که باعث شده رانندگان در اعتراض مسافران به پخش موسیقی با قیافه ای حق به جانب خود را در این رابطه محق بدانند و از خاموش کردن موسیقی خوداری کنند.
,این گونه رفتارها در برخی موارد از اظهار نظرهای غیرکارشناسانه و بی مورد مسئولان نشات می گیرد که نمونه آن اظهار نظر جنتی وزیر ارشاد دولت تدبیر و امید است.
,علی جنتی وزیر ارشاد و فرهنگ اسلامی در حاشیه رونمایی از نخستین و بزرگترین نهج‌البلاغه مطلا که در 30 مهرماه در محل دفتر وزارتخانه فرهنگ و ارشاد اسلامی رونمایی شد، در پاسخ به پرسشی درباره افزایش تک‌خوان‌های زن و مغایرت آن با نظر بعضی مراجع گفت: طبق نظر مراجع اگر صدای تک‌خوان‌ها موجب مفسده نباشد ایرادی ندارد و برخی از مراجع در این باره چنین نظری دارند.
,مراجع عظام تقلیدحکم گوش صدای خواننده زن ا بیان کرده اندکه به شرح زیر است:
,در یک نگاه کلی، نظر مراجع عظام تقلید درباره حکم گوش دادن صدای خواننده زن می توان به دو گروه تقسیم کرد که به شرح زیر است:
,اول) علمایی که خوانندگی زنان (و در واقع شنیدن آواز زن برای مرد نامحرم) را چه شهوت انگیز و چه غیر شهوت انگیز ـ مطلقاً حرام می دانند.
,حضرات آیات عظام امام خمینى(ره)، فاضل لنکرانی(ره)، بهجت(ره)، صافى گلپایگانی، وحید خراسانی و مکارم شیرازی (مد ظلهم العالی) میفرمایند: گوش دادن به صدای خوانندگی زن مطلقاً جایز نیست.[1]
,دوم) علمایی که خوانندگی زنان را فقط در صورت شهوت انگیز بودن حرام می دانند؛ و در غیر اینصورت حلال می دانند.
,حضرات آیات عظام تبریزى(ره)، خامنهاى، سیستانى و نورى همدانی (مد ظلهم العالی) میفرمایند: گوش دادن به آواز زن اگر غنا نباشد و باعث التذاذ جنسى و تهییج شهوت نشود و مفسدهاى بر آن مترتب نگردد، اشکال ندارد.[2]
,توضیح: غنا عبارت است از ترجیع صدا و گرداندن آن در حلق خواننده، به نحوى که طرب انگیز و مناسب با مجالس لهو و گناه باشد.
,گوش دادن به آهنگ ها و موسیقیهائی که مطرب و مناسب مجالس لهو و لعب است، حرام است.
,اما تشخیص موارد و مصادیق، که آیا نوع خاصی از موسیقی مثل «پاپ» از مصادیق موسیقی حرام است یا مجاز، بر عهده ی افراد مکلف است. زیرا افرادی که آشنایی مختصری با موسیقی دارند، میتوانند موارد موسیقی مطرب و مناسب مجالس لهو و لعب را از غیر آن تشخیص دهند.
,از اینرو حتی اگر آهنگهای انقلابی و جنگی، مطرب و مناسب با مجالس لهو و لعب باشد. گوش کردن به آن نیز حرام می باشد.
,موسیقی پاپ هم از این قاعده مستثنی نیست و چنانچه مشتمل بر طرب و لهو و لعب باشد حرام و گوش کردن آن جائز نمی باشد.
,,
منابع:
,[1]. صافی گلپایگانی، لطف الله، جامع الاحکام، ج2، ص 161، س 1671، انتشارات حضرت معصومه(س)، قم، چاپ چهارم، 1417ق؛ فاضل لنکرانی، محمد، جامع المسائل، ج 1، ص 454، س 1725، انتشارات امیر قلم، قم، چاپ یازدهم، بی تا؛ مکارم شیرازی، ناصر، استفتاءات جدید، محقق و مصحح: علیان‌نژادی، ابوالقاسم، ج 1، ص 153، س 526، انتشارات مدرسه امام علی بن ابی طالب(ع)، قم، چاپ دوم، 1427ق؛ بهجت، محمد تقی، استفتاءات، ج 4، ص 530، س 6352، دفتر حضرت آیة الله بهجت، قم، چاپ اول، 1428ق؛ استفتا از دفتر آیات عظام امام خمینی و وحید خراسانی توسط نرم افزار پرسمان.
,[2]. تبریزی، جواد، استفتاءات جدید حج، ج 1، ص 225، س 1075، قم، چاپ اول، بی تا؛ حسینی خامنه‌ای، سید علی، اجوبة الاستفتاءات، ص 252، س 1145، دفتر معظم له، قم، چاپ اول، 1424ق؛ سایت آیت الله سیستانی؛ نوری همدانی، حسین، هزار و یک مسئله فقهی، ج1، ص 106، س 444 و ج2، ص 157، س 542، نشر مهدی موعود، قم، بی‌تا.
,انتهای پیام/
]
ارسال دیدگاه