این درصورتی است که استان چهارمحال و بختیاری با داشتن نرخ بیکاری بالای 12 درصد جز استانهایی با بیشترین آمار بیکاری در سطح کشور است و از طرفی با توجه به آمار ارئه شده جز سه استانی است که جز پرهزینه‌ترین خانوارهای سطح کشور محسوب می شود این بدان معناست که آنچه در استان توسط خانواده ها هزینه می شود قطعا نسبت به میزان اشتغال در استان و همچنین جمعیت اندک استان نسبت به سایر استانها آمار نگران کننده ای است.

عدالت در اختصاص دادن بودجه بیشتر به استانهایی است که نیاز به توسعه و پیشرفت دارند

استان چهارمحال و بختیاری در زمره استانهای محروم قرار دارد که بخش مهمی از استان همچنان نیازمند امکانات اولیه برای زندگی هستند بسیاری از روستاها با تانکر آب رسانی می شوند و در برخی مناطق هنوز خبری از برق و گاز نیست جاده های ارتباطی استان همچنان در بحران قرار دارد و نبود راه آهن بخش اعظمی از استان را در بن بست قرار داده است .با توجه به مشکلات عدیده ای همچون عدم حمایت دولت و نبود زیر ساخت خبری از سرمایه گذاری درون استان نیست .عدم حمایت کشاورزان بخش عمده ای از صنعت کشاورزی استان را تهدید و کشاورزان از ادامه کار بازداشته است. نبود زیر ساختهای گردشگری و عدم توجه ویژه مسئولین به صنعت گردشگری درآمد قابل توجهی را از گردشگران عائد مردم استان نمی کند. محصولاتی همچون هلو ، بادام و گردو که ظرفیت ایجاد کارخانجات بسته بندی و صادرات حتی به خارج از کشور را دارد به دست دلالها و با نرخ اندکی از باغدارخریداری می شود و سود اندکی نصیب باغداران می کند. این موارد را می توان در کنار موضوع سهم استان در بودجه سالانه کشور قرار دارد که سهم استان در مقایسه با سایر استانهای توسعه یافته بسیار ناچیز است . این در صورتی است که عدالت در اختصاص دادن بودجه بیشتر به استانهایی است که نیاز به توسعه و پیشرفت دارند اما این مهم هیچ گاه محقق نشده است.

با این وجود چگونه می توان پنداشت که استان چهار محال و بختیاری در هزینه ی خانوارها دوشادوش استانهای بزرگی همچون تهران و اصفهان قرار دارد؟ فارغ از صحت و سقم این آمار موضوعی که باید به آن اشاره کرد بحث استفاده به جا و صحیح از منابع غنی استان است. عدم وجود الگوی صحیح مصرف در استان ما قطعا در عقب ماندگی و محرومیت استان نقش داشته است.

والدین می توانند بیش ترین نقش را در نهادینه کردن الگوهای مصرفی ایفا کنند

این موضوع در خانواده های مردم استان همواره مغفول مانده است. خانواده به عنوان رکن اساسی تربیت و اولین محیط رشد کودک، در شکل پذیری شخصیت کودک و جامعه پذیری او نقش بسیار مهمی دارد. اولین و مهم ترین اصول اخلاقی و مهارت ها در سال های ابتدایی رشد و در خانواده شکل می گیرد تا آنجا که به گفته ی دانشمندان، کودک در پنج سالگی نسخه ی کوچک جوانی است. والدین اولین الگوهای رفتاری کودک را تشکیل می دهند و خمیرمایه ی شخصیتی او را می سازند.به همین دلیل والدین می توانند بیش ترین نقش را در نهادینه کردن الگوهای مصرفی ایفا کنند. شیوه ی مصرف صحیح آب، صرفه جویی در مصرف برق، جلوگیری از شکل گرفتن روحیه ی مصرف گرایی، تجمل گرایی و چشم وهم چشمی، استفاده ی بهینه از زمان و... مواردی است که خانواده در آموزش آن به کودک و درونی نمودن آن ها می تواند بسیار مؤثر باشد. عادت دادن فرزندان به قطع کلید برق قبل از ترک اتاق، بستن آب هنگام مسواک زدن، نحوه ی صحیح شستن دست ها، برنامه ریزی و مدیریت زمان، صرفه جویی در استفاده از لوازم التحریر، شیوه ی صحیح مطالعه و یادگیری، تغذیه ی سالم، مراقبت از اشیا و اموال شخصی و... همه می تواند نمونه های کوچکی از اصلاح الگوی مصرف در خانواده باشد.

اشاعه فرهنگ مصرف گرایی باعث افزایش تجمل گرایی و نیازهای غیرضروری در جامعه می شود

این در صورتی است که شواهد حاکی از آن است که برخی از مردم استان ما اکنون به شدت در مصرف گرائی غوطه ورند . مصرف گرایی در جامعه دارای اثرات مخرب و زیان باری است. اشاعه فرهنگ مصرف گرایی باعث افزایش تجمل گرایی و نیازهای غیرضروری در جامعه می شود و همین امر نیز باعث سیل ورودی کالاهای خارجی جهت رفع نیازهای فرد و جامعه «نیازمند» به تولیدکنندگان خارجی و باعث افزایش واردات و تضعیف تولیدکنندگان داخلی می شود. همچنین در جامعه ای مصرف گرایی به یک فرهنگ تبدیل شده باشد، افراد جامعه دیگر میلی به سرمایه گذاری در بخش های عمرانی و زیرساختی جامعه که زمان بر می باشد ندارند و همه به دنبال سرمایه گذاری در خرید و فروش کالاهای پرمصرف و فعالیت های زودبازده می باشند، به همین دلیل مصرف گرایی باعث کاهش گرایش به سرمایه گذاری های زیرساختی و عمرانی در جامعه خواهد شد.و این موضوع به عدم پیشرفت و توسعه استانمان می انجامد . جلب مشارکت مردم و افزایش آگاهی های آنان نسبت به مصرف صحیح امکانات و منابع از دیگر راهکارها در مسیر اصلاح الگوی مصرف می باشد که این مهم خود نیاز به ایجاد بستر و زمینه سازی توسط مسئولین  و همچنین تعریف الگویی سازنده و بومی برای مردم استان باشد.

یادداشت از زهره فلاح پور



انتهای پیام/