نحوه برگزاری انتخابات پیچیده آمریکا
از ۲۳۰ سال پیش تا کنون انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در اولین سه شنبه بعد از اولین دوشنبه ماه نوامبر سال های زوج که به «سه شنبه بزرگ» معروف است برگزار شده است.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ انتخابات ریاست جمهوری آمریکا امروز (سه شنبه) برگزار می شود اما شیوه متفاوت شمارش آرای نهایی در این انتخابات موجب شده شاهد تفاوت این انتخابات با سایر انتخابات در دنیا باشیم. اما شیوه شمارش آرای نهایی در انتخابات آمریکا که به الکترال معروف است چگونه است؟
آنچه نتیجه انتخابات ریاست جمهوری آمریکا را تعیین می کند، الکترال کالج یا مجمع انتخاب کنندگان است. الکترال کالج یا مجمع انتخاب کنندگان به طور کل ۵۳۸ رأی دارد که اگر شخصی موفق به گرفتن ۲۷۰ رأی شود، در انتخابات پیروز می‌شود. تعداد الکترال‌های هر ایالت در مجمع انتخاب کنندگان به تعداد نماینده‌های آن ایالت در کنگره بستگی دارد. ایالتهایی که کمترین نماینده را دارند فقط سه انتخاب کننده یا الکترال در مجمع دارند و ایالتهایی مانند کالیفرنیا که بیشترین تعداد نماینده را دارند، ۵۵ انتخاب کننده در مجمع دارند. برای مثال تگزاس ۳۳ نماینده و دو سناتور دارد، پس ۳۸ رأی الکترال به آن اختصاص می‌گیرد. با تغییر جمعیت ایالتها، تعداد الکترال‌ها نیز تغییر می‌کند. اعضای این مجمع از میان شهروندان که معمولاً شامل اعضای احزاب، خیرین یا فعالانی که در کنوانسیون‌های ایالتی انتخاب‌می‌شوند، برگزیده می‌شوند. قوانین اندکی برای تعیین افرادی که می‌توانند وارد مجمع انتخاب کنندگان شوند، وجود دارد. ورود سناتورها، اعضای کنگره، دیگر نمایندگان منتخب و مخالفان و دشمنان دولت آمریکا به الکترال کالج ممنوع است.
اینکه هر ایالت چه تعداد نماینده در کالج الکترال دارد به جمعیت آن ایالت و نسبت آن به کل کشور بستگی دارد. ایالتهای پرجمعیتی مانند کالیفرنیا، تگزاس، نیویورک، فلوریدا، پنسیلوانیا و ایلی‌نویز که بیشترین جمعیت را در میان ایالتهای آمریکا دارند، بیشترین آرای الکترال را هم به‌خود اختصاص داده‌اند. کالیفرنیا با ۳۷میلیون نفر، ۵۵آرای الکترال دارد. یعنی هم در فهرست جمعیتی اول است و هم در فهرست آرای تعیین‌کننده رئیس‌جمهور. این براساس تعریف مفهوم دمکراسی که حکومت اکثریت بر اقلیت است برنامه‌ریزی شده‌است. ورمونت با ۶۰۰هزار نفر جمعیت تنها سه رأی الکترال دارد. هر نامزدی که در هر ایالت، اکثریت آرای رای دهندگان را کسب کند، مجموع آرای الکترال آن ایالت را از آن خود می کند.
البته ممکن است یک نامزد اکثریت آرای مردم آمریکا را در کل کشور به‌دست نیاورده باشد اما اکثریت آرای الکترال را به‌دست بیاورد و برنده انتخابات شود. این مسئله‌ای است که در انتخابات سال ۲۰۰۰روی داد. اما این وضعیت چگونه ممکن است؟ اگر نامزدی اکثریت آرای مردم در ۱۱ایالت پرجمعیت یعنی کالیفرنیا، نیویورک، تگزاس، فلوریدا، پنسیلوانیا، ایلی‌نویز، اوهایو، میشیگان، نیوجرسی، کارولینای شمالی و جورجیا را به‌دست آورد رئیس‌جمهور می‌شود، حتی اگر در ۳۹ایالت کم جمعیت‌تر هیچ رأیی به‌دست نیاورده باشد. مجموع آرای الکترال آن ۱۱ایالت به ۲۷۰می‌رسد و این حد نصابی است که نامزد برنده باید از مجموع ۵۳۸رأی الکترال به‌دست آورد.
آخرین نظرسنجی ها نشان می دهد آرای الکترال در ایالت های پرجمعیت، بین دو کاندیدا تقسیم شده و هیچ کاندیدایی نمی تواند در تمام این ایالتها، اکثریت را به دست آورد و به همین دلیل آرای ایالتهای دارای آرای الکترال پایینتر هم حایز اهمیت است. بد نیست بدانید که ایالت واشنگتن دی سی از جمله ایالتهایی محسوب می شود که با ۳ رای الکترال، دارای پایینترین آرای الکترال است.
تاریخچه قانون انتخابات:
پس از استقلال آمریکا از بریتانیا در سال ۱۷۷۶ کنوانسیونی که مسئول تدوین قانون اساسی آمریکا بود به هنگام مطرح شدن شیوه انتخاب رئیس جمهور به عنوان رئیس کشور و اداره کننده دولت فدرال چندین روش را از جمله انتخاب توسط کنگره، انتخاب توسط فرمانداران ایالات، انتخاب توسط مجالس قانونگذاری ایالات، انتخاب توسط گروه ویژه‌ای از اعضای کنگره و انتخاب مستقیم توسط آرای مردم را مورد بررسی قرار داد اما هیچ‌کدام از این روش‌ها رای لازم را به دست نیاورد و در نتیجه تعیین روش نهایی برای انتخاب رئیس جمهور به کمیته‌ای یازده نفره محول شد. این کمیته پس از بررسی و اعلام نظر پیشنهاد شکل گیری کالج‌های انتخاباتی اولیه را ارائه نمود و پس از موافقت، طرح کالج‌های انتخاباتی با اندک اصلاحاتی در سند نهایی درج شد.
هدف قانونگذاران آمریکایی از انتخاب سیستم «کالج‌های انتخاباتی» این بود که بین دولت فدرال و حکومت ایالات نوعی تعادل بر قرار سازند. در این صورت ضمن حفظ مشارکت عموم مردم در انتخابات، به ایالات کم جمعیت حق حضور بیشتری داده شود و انتخابات مستقل از کنگره و بدون نفوذ آن به اجرا درآید. در نتیجه رئیس جمهور انتخابی، از نهایت استقلال عمل برخوردار می‌شد و از نفوذ سیاسی گروه‌های قدرت مصون می‌ماند. از سوی دیگر قانونگذاران آمریکایی تلاش داشتند تا هر چه بیشتر عرصه انتخاب رئیس جمهور را از توده گرایی و پوپولیسم به دور نگاه دارند. در این صورت کمتر فردی می‌توانست با عوام فریبی رئیس جمهور شود.
مراحل انتخابات ریاست جمهوری:
هر کس که در آمریکا به دنیا آمده باشد و ۲۰ سال متوالی در آمریکا زندگی کرده باشد، می‌تواند در انتخابات نامزد شود؛ ولی اگر شخصی بخواهد از طرف حزبی نامزد شود، باید ابتدا در پروسه درون حزبی (انتخابات مقدماتی) آن حزب که بر طبق قوانین درونی آن حزب است شرکت کند و در صورت موفقیت در آن پروسه، به عنوان نامزد آن حزب معرفی می‌شود. انتخاب رئیس جمهور در آمریکا بر اساس سیستم موسوم به الکتورال صورت می‌گیرد و اگر چه اسم نامزدها در برگه‌های اخذ رأی نوشته می‌شود، اما مردم در عمل به طور مستقیم به رئیس جمهور و معاون او رأی نمی‌دهند؛ به این معنی که رای‌دهندگان هر ایالت؛ فهرستی از انتخاب کنندگان رئیس‌جمهور (electors) را انتخاب می‌کنند که تعداد آنها هم برابر با تعداد سناتورها و نمایندگانی است که آن ایالت در کنگره دارد. در عوض انتخاب کنندگان هر ایالت مدت کوتاهی پس از انتخابات در پایتخت آن ایالت گرد می‌آیند و آرای خود را برای کاندیدایی به صندوق می‌اندازند که بیشترین آرای مردم را در ایالت آنها کسب کرده است. یعنی کاندیدایی که بیشترین آرا را در هر ایالت به‌دست می‌آورد، در واقع صاحب همه آرای انتخاباتی آن ایالت می‌شود.
فرآیند کاندیداتوری نهایی در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شامل دو مرحله است: انتخابات مقدماتی و نامزدی در کنوانسیون های حزبی.
منظور از انتخابات مقدماتی رقابت های درون حزبی است که افراد برای کسب حداکثر حمایت های اعضای حزب و همچنین رهبران حزب به رقابت می پردازند. فرآیند های رقابت هم متفاوت است. در برخی ایالت ها بدون رای اعضای حزب، صرفا رهبران ایالتی حزب بعد از جلسات زیاد کاندیدای خود را از میان کاندیداهای مطرح هر حزب، انتخاب می کنند و به کنوانسیون ملی حزب که در تابستان سال انتخابات برگزار می شود معرفی می کنند. این روش اکنون تنها در تعداد انگشت شماری ایالت اجرا می شود.
روش مصطلح تر که از سال 1900 آغاز شده است، رای گیری از همه اعضای حزب ایالتی و نه فقط رهبران را شامل می شود که در آن از طریق فرآیند انتخابات کاندیدای آن ایالت مشخص می شود.
در انتخابات مقدماتی به غیر از معرفی کاندیدا، اعضای هیات انتخابی ایالت (آرای الکترال) جهت شرکت در کنوانسیون ملی حزب نیز انتخاب می شوند. این اعضای هیات انتخابی وظیفه دارند که با شرکت در کنوانسیون ملی حزب، به صورت رسمی اعلام کنند که ایالت مزبور آنان از چه کاندیدایی در انتخابات ریاست جمهوری حمایت می کند؟
هیات های انتخاب هم بسته به جمعیت هر ایالت اعضای آن متغیر است. مثلا ممکن است یک ایالت 100 عضو هیات انتخابی و ایالت دیگر 30 عضو هیات انتخاب داشته باشد.
آغاز به کار رسمی کار رئیس جمهوری جدید
چنانچه نتیجه انتخابات قطعی باشد، در هفته‌ها و روزهای پس از انتخابات، رئیس جمهور منتخب، اعضای کابینه خود را تعیین کرده و برنامه کاری کامل‌تری طراحی می‌کند.
در همین حال، رئیس جمهوری که دوره زمامداری‌اش در حال پایان است، از آنجا که نمی‌تواند در مدت باقی مانده تصمیمات مهمی بگیرد، وقت خود را صرف جمع آوری متعلقات خود و نیز توجه به میراثی می‌کند که دوره ریاست جمهوری او به جای خواهد گذاشت.
به موجب قانون اساسی آمریکا، مراسم تحلیف رئیس جمهوری جدید بیستم ژانویه سال پس از برگزاری انتخابات برگزار می‌شود.
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
منبع:شبکه خبر
]
ارسال دیدگاه