یادداشت روز؛

• دوشنبه ۲۴ آبان ۱۳۹۵ ۱۱:۵۰
• کد خبر : 950037

• اخبار
• سایر رسانه ها

در دوران ظهور قرار است همه عالَم در یکجا و یک لحظه حول یک امام گرد هم بیایند. چه غلغله و چه ولوله و چه گردهمایی بزرگی از عاشقان و فداییان امام بوجود خواهد آمد؛ شبیه همین مسأله در اربعین حسینی در کربلا اتفاق می‌افتد.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از صبح قزوین؛مراسم پیاده روی اربعین ویژگی‌های خاصی دارد که آن را از شکل یک مراسم معمولی و زیارتِ صرف خارج کرده است.

علاوه بر آن اگرچه هر گونه حضور در مراسمات اهل بیت (ع) انسان را برای حضور مجدد مشتاق تر می‌کند، اما پیاده روی اربعین شیرینی خاصی دارد. طوری که محال است که شخصی فقط یکبار شرکت کند یعنی در سال‌های بعدی یا شرکت نخواهد کرد و یا هر سال با شوق بیشتری حضور پیدا می‌کند.

اما ویژگی‌هایی که این حضور را برای یک شیعه، برای حداقل یک مرتبه ضروری می‌سازد: 

- زیارت محبوب اگرچه همواره ارزشمند است اما ارزش آن زمانی افزون می‌شود که پس از گذر از سختی‌ها حاصل شود. غالباً وقتی به زیارت می‌رویم به صورت خودخواسته کاملاً در رفاه هستیم.

ماشینی یا هواپیمایی سوار می‌شویم، هتلی می‌گیریم؛ اما در مراسم پیاده روی اربعین، زیارت بعد از طی کردنِ مسیری پیاده حدوداً ۹۰ کیلومتر و با پاهایی تاول زده آن هم در ازدحام جمعیت حاصل می‌شود. نفس سختی کشیدن برای وصال محبوب ارزشمند و لذت وصل را صد چندان می‌کند.

-ما ایرانی‌ها از آنجا که اهل تنها کشور شیعه رسمی دنیا هستیم اینطور فکر می‌کنیم که عاشق تر از ما نسبت به اهل بیت(ع) در عالم وجود ندارد و خودمان را نماینده تشیع و از دوستان خاصِ معصومین (ع) می‌دانیم.

اما وقتی در مراسم اربعین شرکت می‌کنیم عاشقانی را می‌بینم که بسیار از ما دلداده تر هستند و خیلی بیشتر از ما خودشان را در برابر اهل بیت (ع) به زمین می‌زنند. طوریکه با دیدن آنها کمی باید در ادعاهای خود تجدیدنظر کنیم.

- در مراسم اربعین اهالی نجف و کربلا آنچنان به زوار، خصوصا ایرانی‌ها احترام می‌گذارند که انسان حقیقتاً شرمنده می‌شود. چنان خدمتی به زائران حسینی می‌کنند که باور کنید اگر ما جای آنان بودیم نصف این کارها را هم نمی‌کردیم. این خادمان حسینی حقیقتاً و بی چشم داشت هستی خود را فدای زائر می‌کنند. آنجا تازه می‌فهمیم که نوکریِ امام حسین (ع) یعنی چه و کاری که ما می‌کنیم و ادعایی که داریم کجا و شکستگی و خاکساری مردم عراق در این ایام کجا.

- تجمع زائران حسینی در اربعین از ۲ جهت شبیه دوران پس از ظهور است. لذا درک این مراسم می‌تواند اندکی ما را در اشتیاق به ظهور و مقدمه سازی آن یاری رساند:

الف) در دوران ظهور قرار است همه عالَم در یکجا و یک لحظه حول یک امام گرد هم بیایند. چه غلغله و چه ولوله و چه گردهمایی بزرگی از عاشقان و فداییان امام بوجود خواهد آمد.

شبیه همین مسأله در اربعین حسینی در کربلا اتفاق می‌افتد. حضور بیست و چند میلیونی عاشقان امام در یک مکان، آنهم پس از تحمل مرارت‌های راه، لذت درک این مطلب که این همه عاشق یکجا جمع شده‌اند تا با هم خدمت امامِ خود عرض ارادت کنند فراتر از توصیف است.

ب) در دوران پساظهور برادران و خواهران ایمانی آنقدر به هم مهر و محبت دارند که توقعشان نسبت به هم کم و احساس وظیفه شان نسبت به هم زیاد خواهد بود. راحت از عیوب هم گذشت کرده و خیلی راحت برای هم فداکاری می کنند.

ایام اربعین هم طوری است که انسان بیش از آنکه به خواسته‌های خود بیاندیشد به فکر دیگران است. از رفتارهای احیاناً غلط دیگران دلخور نمی‌شود و انسان دربند این دست ناراحتی‌هایی که روح انسان را مشغول خود می‌کند، نمی‌شود.

این نکات عرض شد تا به این معنا متذکر شویم که برای تجربه عملی معنای انتظار و درک سختی‌ها و لذت‌های حب اهل بیت (ع) سعی کنیم حداقل یکبار هم که شده در این اجتماع عظیم هواخواهان حسینی شرکت کنیم.

البته همانطور که گفته شد فقط کافی است یکبار حضور پیدا کنیم. حضور سال‌های بعد دیگر نیازی به استدلال ندارد و عدم حضور است که دلیل می‌طلبد.

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #