سرنوشت نامعلوم سه جوان انقلابی شهر سنندج

شهید ناصر رنج آوری تنها شهیدی نبود که نیروهای ضد انقلاب هیچ خبری از سرنوشت او به خانواده اش ندادند؛ شهید صدیق جماران و شهید اسماعیل اسماعیل زاده هم بعد از اینکه به اسارت نیروهای ضدانقلاب در آمدند، به سرنوشت نامعلومی دچار شدند.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ یکی از بازماندگان سازمان پیشمرگان مسلمان کرد در گفت و گو با پیشمرگ روح الله گفت: بعد از اینکه آرام آرام سر و کله گروهک های ضد انقلاب در کردستان پیدا شد و هر محله سنندج تبدیل به پاتوقی برای گروهک های سیاسی شد و سلاح و مهمات کافی از طرق مختلف در اختیار آن ها قرار گرفت، تعدادی از جوانان انقلابی شهر توسط نیروهای ضد انقلاب به شهادت رسیدند. از جمله این عزیزان شاطر محمد و پسرش حشمت بود که به طرز فجیعی به شهادت رسیدند. درست قبل از شهادت شاطر محمد در بیمارستان سنندج به اتفاق دوستان به عیادت این شهید بزرگوار رفتیم. حدود نیم ساعتی از بازگشت ما به محل کمیته انقلاب نمی گذشت که خبر شهادت شاطر محمد در سطح شهر منتشر شد. ابتدا خبر را باور نکردیم، ولی به دلیل حساسیت خبر شهادت شاطر محمد سریع به طرف بیمارستان حرکت کردیم. زمانی که به بیمارستان رسیدیم، متوجه شدیم که شاطر محمد به شهادت رسیده است.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, پیشمرگ روح الله,

درست بعد از اینکه ما از بیمارستان خارج شده بودیم، تعدادی از نیروهای ضد انقلاب با زور اسلحه وارد بیمارستان شده بودند و با مراجعه به اتاق شاطر محمد ایشان را به رگبار گلوله بسته بودند.

زمانی که برای مرتبه دوم به بیمارستان رفتیم، متوجه شیون و زاری خانواده شاطر محمد شدم. حشمت الله فرزند شاطر محمد هم در گوشه اورژانس در خون تنش غلطیده بود. حجم خونریزی به اندازه ای زیاد بود که تمام ملحفه و لباس حشمت الله را گرفته بود. نیروهای ضد انقلاب حشمت الله را با چاقو و قمه تکه تکه کرده بودند، ولی خود شاطر محمد هدف رگبار گلوله قرار گرفته بود و پوکه های زیادی در کنار تخت شاطر محمد روی زمین افتاده بود.

زمانی که به ملاقات شاطر محمد رفتیم، حال ایشان خوب بود و به راحتی می توانست با ما صحبت کند. بعد از اینکه نیروهای ضد انقلاب بر بالین شاطر محمد حاضر می شوند، ایشان غافلگیر می شود و اصلاً نمی تواند از خودش دفاع کند وگرنه حداقل می توانست از روی تخت جابجا شود. ایشان حتی فرصت نکرده بود که از روی تخت جابجا شود و همان جا روی تخت به شهادت رسیده بود.

بعد از اینکه گروهک های ضد انقلاب شهر سنندج را به اشغال خود درآوردند، نیروهای انقلابی شهر را خالی کردند و به استان های همجوار مهاجرت کردند. من هم به همراه چند تن از دوستانم به استان همدان رفتم. بعضی از دوستان به همراه همسر و فرزندانشان از شهر خارج شدند، ولی من به تنهایی از شهر خارج شدم. البته حضور خانواده مهاجران در شهر سنندج این امکان را به نیروهای ضد انقلاب می داد که با اذیت و آزار زن و بچه بی گناه مهاجران، به شکنجه روحی مهاجران اقدام نمایند.

در طول مدتی که در همدان مستقر بودم، شهید ناصر رنج آوری که پسر دایی ام بود، به دیدنم می آمد و اخبار و اطلاعات شهر را به من می داد. شهید رنج آوری جوان فعال و پر شوری بود؛ کلاس آموزش روخوانی قرآن کریم و آموزش احکام در مسجد محل برگزار می کرد و نوجوانان را گرد خودش جمع می کرد و درباره ماهیت انقلاب اسلامی و هویت پلید گروهک های ضد انقلاب برایشان صحبت می کرد. در نهایت هم توسط نیروهای ضد انقلاب دستگیر شد و هم اکنون نیز بعد از گذشت چندین سال از اسارتش مشخص نیست نیروهای ضد انقلاب چه بلایی سر این جوان پاک و معصوم آوردند.

شهید رنج آوری می گفت: نیروهای ضد انقلاب به بهانه های واهی به خانه مهاجران مراجعه می کنند و با اذیت و آزار خانواده مهاجران کینه خود را بر سر خانواده های بی پنه خالی می کنند.

البته شهید ناصر رنج آوری تنها شهیدی نبود که نیروهای ضد انقلاب هیچ خبری از سرنوشت او به خانواده اش ندادند؛ شهید صدیق جماران و شهید اسماعیل اسماعیل زاده هم بعد از اینکه به اسارت نیروهای کومله در آمدند، مدتی در زندان کومله بودند تا اینکه به سرنوشت نامعلومی دچار شدند و هم اکنون نیز بعد از گذشت بیش از سه دهه، هیچ یک از سران کومله هیچ خبری از سرنوشت این عزیزان به خانواده اشان ندادند.

این سه شهید عزیز در دورانی که سطح شهر سنندج خالی از نیروهای انقلابی بود و مهاجران به استان های همجوار هجرت کرده بودند به اسارت کومله در آمدند. در طول مدتی که جوانان انقلابی شهر سنندج و سایر شهرها به استان های هم جوار مهاجرت کرده بودند، بودند افردی که در برابر نیروهای ضد انقلاب سینه سپر کنند و اجازه ندهند که آن ها هر کار که دلشان می خواهد انجام بدهند. شهیدان رنج آوری، جماران و اسماعیل زاده تا مدتی در زندان شهر سنندج و تحت شکنجه وحشیانه نیروهای ضد انقلاب قرار گرفتند، ولی بعد از مدتی به زندان های کومله در سایر شهرها منتقل شدند و در نهایت به سرنوشت نامعلومی دچار شدند.

خانواده چشم انتظار این سه شهید عزیز تا سال ها به دنبال یافن نشانی از عزیزشان بودند، ولی هیچ گاه موفق نشدند اثری از آن ها به دست بیاورند. حتی خانواده این سه شهید مقدار قابل توجهی پول نیز در اختیار نیروهای ضد انقلاب قرار دادند، به این امید که شاید عزیزشان از چنگال نیروهای ضد انقلاب آزاد شود، ولی نیروهای ضد انقلاب هیچ گاه هیچ خبر از شهیدان رنج آوری، جماران و اسماعیل زاده در اختیار خانواده هایشان قرار ندادند.