سیر تا پیاز داستان پُر ماجرای شکار پرندگان؛

• سه‌شنبه ۰۵ آذر ۱۳۹۸ ۰۷:۴۸
• کد خبر : 1550061

• اخبار
• سایر رسانه ها

در حالی به فصل شکار پرندگان نزدیک می‌شویم که طی سالیان اخیر، شکار بی‌رویه و غیرمجاز مهمانان پاییزی از سوی دامگاه‌داران، پای محیط زیست را به این داستان پر پیچ و خم با اعمال محدودیت و قوانین بازدارنده برای شکار باز کرد و به نظر می‌رسد مسئولان طی سال‌جاری باید به جای حل‌وفصل قهری موضوع شکار به فکر ایجاد ظرفیت جدیدی با عنوان "زیستگاه گردشگری پرندگان مهاجر" باشند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از بلاغ، هر ساله با فرا رسیدن فصل پاییز موسم مهاجرت پرندگان به تالاب‌های چندگانه استان مازندران آغاز می‌شود و رفته رفته با سرد شدن هوا، تالاب‌های مازندران میزبان دسته‌های بیشتری از پرندگان مهاجر خواهد بود.

طی سالیان متمادی و به دلیل شرایط مطلوب آب و هوایی و منابع غذایی و همچنین استقرار استان مازندران در مسیر حرکت این پرندگان به عنوان گزینه دائمی آنها انتخاب می‌شود و هر ساله تالاب‌های استان میزبان مهمانان بی زبانی است که به خودی خود حائز اهمیت فراوانی در سطح بین المللی است.

هر ساله کل نوار ساحلی شمال کشور به عنوان محدوده زیست پرندگان مهاجر میزبان دسته‌جات متعدد از انواع گونه‌های پرندگان است؛ در کنار این ظرفیت و در دل آن، تالاب‌های زاغمرز و میانکاله، مجموعه تالاب‌های فریدونکنار و تمامی آب بندان‌های استان از دیگر زیست‌گاه‌های ویژه این پرندگان در استان به شمار می‌آیند.

اما آنچه در این مقوله موجب نگرانی شده، شکار بی‌رویه و غیرمجاز این مهمانان پاییزی از سوی شکارچیان و دامگاه‌داران در شهرستان فریدونکنار است که پای دستگاه متولی یعنی محیط زیست را به این داستان پر پیچ و خم با اعمال محدودیت و قوانین بازدارنده برای شکار باز کرده است و این محافظت با مقاومت اهالی بومی روبرو شده است که سرآغاز یک مناقشه پر ماجرا شده است؛ مناقشه‌ای که پای دستگاه قضا و نیروی انتظامی را هم به این جریان باز کرد اما آنگونه که باید مورد حمایت سایر دستگاه‌ها و مسئولان استانی قرار نگرفت و نتیجه آن شد که فرجام کار به مقصود مطلوب ختم نشود.

یک دست صدا ندارد

حال در آستانه فرا رسیدن فصل شکار و متعاقبا صدور مجوز شکار برای شکارچیان و دامگاه‌داران از سر گرفته شدن این مناقشات دور از تصور نیست و  تمهید تدابیری راهگشا و چاره‌ساز برای حل و فصل اختلافات نظر میان رسالت ذاتی سازمان محیط زیست و شکارچیان و دامگاه‌داران فریدونکناری با ورود قاطع و مسئولانه سایر دستگاه‌های ذیربط، شورای تامین و دستگاه قضا ضروری بنظر می‌رسد.

در ماجرای این داستان پر سروصدا، ضرب المثل "یک دست صدا ندارد" به ذهن آدمی خطور پیدا می‌کند و باید گفت همت سازمان محیط زیست به تنهایی کار به جایی نخواهد برد و باید دست محیط زیست در دستان دستگاه‌های متولی و مسئولان شهری و استانی قرار گیرد تا صدای دستان آن‌ها به گوش آنانی که باید برسد و مهمانی به خوبی خوب برای میزبانان و مهمانان تمام شود!

        

بدین منظور و برای اطلاع از آخرین وضعیت حضور پرندگان به تالاب‌های استان و برنامه‌های محیط زیست برای کنترل شرایط موجود به سراغ کوروس ربیعی رئیس اداره نظارت برامور حیات وحش اداره کل حفاظت محیط زیست مازندران رفتیم که خواندن این گفت‌وگو برای شما مخاطبان گرامی، خالی از لطف نیست.

تالاب‌های مازندران انتخابی که پرندگان مهاجر از آن نمی‌گذرند

کوروس ربیعی در گفت‌وگو با خبرنگار بلاغ با بیان اینکه استان مازندران در میانه مسیر مهاجرت از شمال به جنوب پرندگان قرار دارد؛ گفت: فصل مهاجرت پرندگان از اواخر تابستان و به ویژه فصل پاییز پس از پایان فصل تولید مثل آغاز می‌شود و در میانه راه به تالاب‌های جنوبی دریای خزر می‌رسند و برای مدتی در این مکان اقامت و سپس به ادامه مسیر می‌پردازند.

وی افزود: تالاب‌های خوب  استان‌های شمالی به ویژه مازندران و در کنار آن اراضی خوب کشاورزی که در این فصل به صورت آیش ماندند و همچنین بارندگی‌های خوب پاییزی این شرایط مساعد را فراهم می‌کند تا پرندگان هم محیط تغذیه‌ای خوبی داشته باشند، هم آب و هوای خوبی را تجربه کنند و هم از منابع غذایی بازمانده از محصولات بر جای مانده اراضی کشاورزی تغذیه کنند و همه این موارد دست به دست هم می‌دهد تا این تالاب‌ها گزینه مناسبی برای زمستان گذرانی این پرندگان مهاجر فراهم آورد.

رئیس اداره نظارت برامور حیات وحش اداره کل حفاظت محیط زیست مازندران خاطرنشان کرد: طبیعی است وقتی در جایی جمعیتی فراوانی از دسته‌جات پرندگان را داریم، شکار هم به مانند یک زنجیره در کنار آن شکل می‌گیرد و از گذشته‌های دور، شکار و شکارچی بوده و شکارها به شیوه‌های مختلف در این مناطق رایج بوده است.

این مسئول ادامه داد: روش‌های سنتی شکار پرندگان از قدیم بوده مثل سوچلا که از نور و ضرب آهنگ یک ظرف مسی استفاده می‌شد، یا پهن کردن دام که به واسطه آشنایی شکارچیان از رفتار پرندگان در جابه‌جایی استفاده می‌شد و در ادامه قوانین شکار و صید دیده شد و شکار به نوعی قانونمند شد.

تشریح دلایل مشکلات به‌وجود آمدن میان دامگاه‌داران و محیط زیست

ربیعی تشریح کرد: به این واسطه، سازمان محیط زیست ورود پیدا کرد و در فصل شکار و پس از پایان فصل تولید مثل در نیمه دوم سال، اقدام به صدور مجوز شکار در مناطق غیر حفاظت شده مثل تالاب‌ها، آب‌بندان‌ها و دشت‌ها کرد تا شکارچیان در چارچوب قوانین صید اقدام به اخذ مجوز شکار کنند.

وی بیان کرد: در این پروانه شکار آن محدودیت‌ها و یا ممنوعیت‌هایی که باید از سوی شکارچیان رعایت شود، قید می‌شود و به صورت مثال، روزهای مجاز شکار، تعداد شکار، گونه‌های مجاز شکار و روش‌های شکار در آن آورده شده است.

رئیس اداره نظارت برامور حیات وحش اداره کل حفاظت محیط زیست مازندران با بیان اینکه برخی مناطق هم مناطق ممنوعه شکار است؛ گفت: برخی مناطق جهت حفظ تنوع زیستی پرندگان، محافظت می‌شود و شکار در آن، ممنوع اعلام می‌شود و ورود به این منطقه، محدودیت دارد و لذا شکارچیان نمی‌توانند به همه جا ورود پیدا کنند.

این مسئول متذکر شد: پس از تدوین این ممنوعیت‌ها و محدودیت‌ها از سوی محیط زیست به شکارچیان اعلام و ابلاغ می‌شود و سپس برای شکارچیان در آن محدوده و زمان مشخص، پروانه شکار صادر می‌شود که برای امسال هم در نظر داریم برای اشخاص علاقمند با لحاظ نمودن شرایط فوق الذکر، پروانه شکار دو ماهه را در آذرماه صادر کنیم.

ربیعی اضافه کرد: در گذشته شیوه‌های شکار، انگیزه شکار و استفاده از پروتئین شکار به یک شکلی بوده و اکنون در کنار این مقاصد، بخشی هم به سمت زیاده خواهی‌ها و حرص و آز و همچنین تفریح پیش رفته است و در واقع در گذشته شکار برای امرار معاش و بحث معیشتی بوده و  نگاه اقتصادی، اجاره و فروش آن در کار نبوده است.

وی عنوان کرد: اما وقتی به مقوله شکار با نگاه اقتصادی و تجاری نگاه کنیم، زمانی است که آسیب رسانی آن زیاد می‌شود و دیگر شکارچیان، محدودیتی برای خود قائل نیستند و شاید بازارهایی پیدا شود که بتواند برایشان، تقاضایی ایجاد کند و گونه‌های مختلف شکار و حتی گونه‌های کمیابی را به مراکز زنده‌نگاهداری عرضه کنند و روش‌هایی را درپیش گیرند که بتوانند با استفاده از تکنولوژی و دام‌ها و تورهای گسترده، پرندگان را به سمت خود جلب کنند و این موارد، چالش‌ها و آسیب‌هایی را در حوزه حفاظت از حیات وحش و شکار و صید در استان به بار آورده است در شهرستان فریدونکنار نمونه‌هایی از این دست را شاهد هستیم.

                       

دامگاه‌داران خود را محق به شکار به هرتعداد و روشی می‌دانند

رئیس اداره نظارت برامور حیات وحش اداره کل حفاظت محیط زیست مازندران به تشریح مشکلات موجود در این رابطه پرداخت و افزود: در شهرستان فریدونکنار یک نکته‌ای که وجود دارد این است که شکارچیان و دامگاه‌داران منطقه به نوعی خودشان را محق می‌دانند و این متاثر از این است که آنان اولا خوشان عرصه‌های کشاورزی‌شان را به فرم تالاب یا دامگاه در آورده‌اند و در این دامگاه‌ها با این استدلال که عرصه در اختیارشان است و به این پرندگان با هزینه خودشان، تغذیه می‌دهند و امنیت ایجاد کردند پس مجاز هستند به هر شیوه و به هر تعدادی برداشت کنند که این موضوع مغایر با قانون است.

این مسئول در ادامه سخنانش با بیان اینکه برابر قانون، شما حتی اگر مالک عرصه هم باشید و هزینه هم کرده باشید؛ مدیریت با سازمان محیط زیست متولی حفظ حیات وحش پرندگان است و ساز و کار شکار و تنظیم مقررات آن بر عهده این سازمان است.

ربیعی تایید کرد: باید در حل و فصل این ماجرا و تمکین قانون از سوی اهالی بومی، از آن‌جا که تعداد زیادی از افراد در این منطقه، بهره‌برداری می‌کنند، سایر دستگاه‌ها و نهادها هم به این ماجرا ورود و محیط زیست را حمایت و یاری کنند.

اصل اختلاف بر سر روش شکار است/کِرِس و گذر را به رسمیت نمی‌شناسیم

وی در پاسخ این سوال خبرنگار ما که در این جریان، اصل مناقشه بر سر چیست؛ اعلام کرد: اصل اختلاف بر سر روش‌های شکار است؛ چون یک سری روش‌ها طبق قانون ممنوع است؛ به طور نمونه برپایی دام‌های هوایی ممنوع است و چیزی به نام تور یا شکار هوایی پرندگان نداریم. شکار شبانه هم در قانون وجود ندارد و شما نمی‌توانید در شب به هر روشی، شکار کنید.

رئیس اداره نظارت برامور حیات وحش اداره کل حفاظت محیط زیست مازندران اضافه کرد: برخی از روش‌ها هم روش‌هایی است که در تعریف شکار نمی‌گنجد، مثلا فرد یک فضایی را برای شکار تحت عنوان کِرِس یا گُذَر آماده کرده، پرنده‌های دست آموزی را نگهداری کرده تا این پرنده‌ها سایر پرندگان را به این منطقه بکشانند و اینگونه پرندگان به صورت خاموش و بی سر و صدا صید شوند و چون گزینشی هم عمل ‌می‌کند، ممکن است هر پرنده‌ای در این دام، گرفتار شود و زنده‌گیری شود که ممکن است گونه‌های کمیابی در این فرآیند، صید شوند و این‌ها مواردی است که نمی‌شود آن‌ها را به عنوان روش‌های مجاز محسوب کرد.

این مسئول در پاسخ به این سوال که چه گونه‌ها و چه روش‌هایی برای شکار پرندگان مجاز هستند، اذعان کرد: روش شکار گونه‌های مجاز آمده است و محیط زیست گونه‌های مجاز شکار را دسته‌بندی کرده است؛ گونه‌های عادی مثل اردک‌های وحشی نظیر خوتکا، کله سبز، چنگر معمولی که می‌شود برای آن‌ها پروانه شکار صادر کرد و گونه‌های حمایت شده و حفاظت شده که در زمره گونه‌های خطر انقراض، کمیاب و نادر قرار می‌گیرند که شکار آن‌ها ممنوع است و طبیعتا پروانه‌ای هم صادر نمی‌شود.

ربیعی با بیان اینکه قاعدتا روش‌های شکار هم برای خود قوانینی دارد، متذکر شد: در قوانین شکار، برپایی دام، استفاده از طعمه مسموم، شکار در شب ممنوع است و طریق و کیفیت شکارها در آیین‌نامه‌ها تعریف می‌کند و محل چالش ما با این شکارچیان بر سر این موضوع یعنی طریق روش شکار است.

وی یادآور شد: روش دوما روش مورد قبول و تایید محیط زیست است و روشی است که هنر در واقع دامگاه‌داران است که آمدند یک چاله دامی را ایجاد کردند، اردک‌های دست آموز دارند، این اردک‌ها در اطراف محدوده دامگاه پرواز می‌کنند و در پرواز خودش، پرندگان دیگر با این تصور و امید که این پرنده اهلی در نقطه خوبی برای تغذیه می‌نشیند، وارد این چاله دام شده و شکار می‌شوند.

                                      


رئیس اداره نظارت برامور حیات وحش اداره کل حفاظت محیط زیست مازندران در پاسخ به این سوال که آیا در این روش، تعداد زیادی پرنده شکار نمی‌شود؛ اظهار کرد: نه، شکار در این روش به تلاش شکارچی بستگی دارد؛ روش دوما همراه با موفقیت احتمالی است و ممکن است پرنده‌ای با اردک اهلی همراه شود و یا هم نشود و گزینشی هم عمل میکند و دو گزینه خاصی را شکار می‌کند و هر گونه‌ای را شکار نمی‌کنند و روشی است که به میزان تلاش صیاد بستگی دارد.

این مسئول افزود: در مقابل وقتی شما برای یک بار دام هوایی نصب می‌کنید و ممکن است مثل صید ماهی، یک گله‌ای را شکار کنید و بدین سبب این روش را به عنوان یک روش مجاز، تلقی نمی‌کنیم.

علل عدم تمکین شکارچیان بومی از ممنوعیت‌ها

ربیعی در خصوص علل عدم تمکین شکارچیان بومی از ممنوعیت و محدودیت‌های قانونی صید پرندگان پاسخ داد: این موضوع چندین علت دارد که نخستین دلیل آن بر می‌گردد به مالکیت عرصه‌ها و محق دانستن خود در شکار به هر روش و تعدادی، دوم اینکه چون این صیادان سابقه دارند و به عرف منطقه تبدیل شده است، پس باید انجام دهند، سوم اینکه شکار به یک نوع تفریح‌شان در واقع تبدیل شده است و چهارم اینکه این کار، درآمد اقتصادی خوبی دارد و همه این عوامل دست به دست هم داده تا به راحتی از کنار این موضوع نگذرند و با این وجود، بازاری به نام پرندگان وجود دارد که تا وقتی که تقاضا وجود دارد این عرضه هم طرفدار و وجود دارد.

وی در خصوص این سوال که از این تعداد شکارچیان بومی، چه میزان معیشتی هستند؛ اعلام کرد: اینکه چند نفر وابسته به این کار هستند، باید گفت گزارشات حاکی است که حتی چند نفر در این منطقه اقدام به اجاره عرصه‌های خود کرده‌اند و پس اگر فردی که نیاز داشته باشد، خودش در عرصه‌اش کار می‌کند و اجاره نمی‌دهد و یا فردی می‌آید می‌گوید 10 میلیون تومان آمدم هزینه کردم و بذر و ذرت و منابع تغذیه و سایر کارهای آماده سازی را انجام دادم و لذا این انتظار را دارد که دو برابر این مبلغ، دریافت داشته باشد و همه این‌ها موجب می‌شود تا این دامگاه‌داران به سمتی حرکت کنند که به هر روشی، بیشترین صید و در نهایت درآمد را داشته باشند.

رئیس اداره نظارت برامور حیات وحش اداره کل حفاظت محیط زیست مازندران مطرح کرد: همه این مسائل موجب می‌شود تا در مسئله شکار و صید، آن حدی را که ما باید نگاه داریم در این منطقه رعایت نشود؛ یعنی جمعیت پرنده‌ای که در این منطقه است و شکارچی و دامگاه‌دار در تلاش است تا از این ظرفیت، بیشترین برداشت را انجام دهد.

این مسئول در خصوص این پیشنهاد که نمی‌شود این عرصه‌ها را از مالکان اجاره کنید و خود اقدام به آماده سازی و تامین منابع غذایی کنید؛ متذکر شد: دادن غذا به طور مستقیم به پرندگان در هیچ کجای دنیا مرسوم نیست و زمانی این کار انجام می‌شود که شما یا محدودیت زیستی داشته باشید و اگر پرنده به جای دیگر جابه‌جا شود، از بین می‌رود و نابود می‌شود؛ مثل غذا دادن به قوهای منطقه سرخرود چرا که اگر در اینجا متمرکز باشند هم کنترل و حفاظت از آن‌ها آسان‌تر است و اگر در سراسر استان پخش شوند، ممکن است دچار آسیب شوند و یا شما خطر سرما و یخبندان دارید و منابع غذایی کافی در دسترس ندارید و ناچار می‌شوید به صورت دستی، غذا فراهم کنید.

                             

ربیعی تصریح کرد: اینکه دامگاه‌داران فریدونکنار به پرنده غذا می‌دهند برای کمک به زیست پرندگان نیست و این تغذیه و غذا دهی یک نوع دام است تا پرنده را در آن محیط کنار دامگاه و کرس خودش داشته باشد و بتواند صید کند و از او دور نشود، واگرنه تمام زمین‌های کشاورزی که الآن به صورت آیش باقی مانده، تماما منبع تغذیه و زیست پرندگان است.

وی افزود: مگر ما در میانکاله به پرندگان غذا می‌دهیم؛ چند برابر فریدونکنار در آن‌جا، پرنده مهاجر داریم و مگر تاکنون دچار سوء تغذیه شدند؟ و لذا این تغذیه یک نوع دام‌پاشی برای پرندگان است تا آن‌ها را در آنجا تمرکز دهند و بتوانند صیدشان کنند.

شکار به روش «دوما» را قانونی می‌دانیم

رئیس اداره نظارت برامور حیات وحش اداره کل حفاظت محیط زیست مازندران تاکید کرد: اینکه در این گفت‌وگو فقط یک طرفه نرویم و به بخش سیاه آن اشاره نکنیم باید گفت ما قبول داریم که این‌ها در مسیر مهاجرت پرندگان یک تالاب ایجاد کردند، در ایجاد و برپایی یک تالاب و زیست‌گاه مطلوب پرندگان مشارکت کردند؛ یک سری گونه‌های پرندگان گروه هدف صید آن‌ها است اما ده‌ها گونه دیگر آنجا زمستان‌گذرانی می‌کنند و آن‌ها را صید نمی‌کنند، مطلوب‌شان نیست و بازاری ندارند؛ این‌ها خوب است و ما برای سپاس آن زحماتی که متحمل و متقبل می‌شوند برای ایجاد تالاب، گفتیم به روش دوما برایشان مناسب است و مورد تایید ما است و این را بپذیرند؛ چون اگر یک شیوه شکار وجود نداشته باشد، انگیزه‌ای برای ایجاد تالاب نیست و زمین اشخاص است و ممکن است بیایند مثل برخی‌ها، فعالیت دیگری را برپا کنند که تالاب از بین برود.

این مسئول گفت: برای ایجاد تالاب الزامی نیست اما تا زمانی که خودشان علاقه به فعالیت تالاب داری و دامگاه داری دارند، خوب یک روش مجازی را برای صید تعریف کردیم که روشی انتفاعی برای کمک به معیشت شما است، برداشت کنید؛ نه آنچه که تمنای شما است، در حد معیشت برآورده شود و اینکه بدون حد و مرز بخواهد شکار صورت گیرد، نمی‌شود.

بی‌نتیجه ماندن تلاش 6 ساله برای توافق با دامگاه‌داران

ربیعی با بیان اینکه نزدیک به 6 سالی است که خیلی تلاش کردیم تا با دامگاه‌داران به یک سازوکاری برسیم که هم تالاب حفظ شود، هم منافع آن‌ها حفظ شود و هم مطالبات جوامع مدنی، رسانه‌ها و دوستداران محیط زیست را بدهیم؛افزود: تا در این راستا پاسخ‌مان این باشد که اینجا تالابی است که برخی گونه‌های عادی که تهدیدی برای قطع نسل‌شان نیست، با حذف روش‌های مخرب بنا داریم تالاب حفظ شود، دامگاه‌داری بماند و آن‌ها هم روش و هنر خود را به مردم نشان دهند و منافعی هم کسب کنند و یک الگوی مناسب برای شکار مبدل شود.

وی خاطرنشان کرد: امسال نیز دستور صدور پروانه شکار به روش انتفاعی یعنی روش سنتی دوما را صادر کردیم و بر طبق آماری که داریم تا به امروز، از مجموع حدود 100 نفری که در دامگاه فریدونکنار فعالیت دارند، حدود 30 درصد‌شان تاکنون آمدند و پروانه شکار به روش دوما را گرفتند.

رئیس اداره نظارت برامور حیات وحش اداره کل حفاظت محیط زیست مازندران با بیان اینکه شکار با تفنگ در این منطقه کاملا ممنوع است؛ گفت: اما تاکنون بعد از 6 سال تلاش آن انتظاری که ما داشتیم تا روش‌هایی نظیر کرس و دام‌های هوایی به صورت کامل حذف شود، محقق نشده است و ما کماکان شاهد فعالیت اینگونه روش‌ها هستیم.

                            


این مسئول در خصوص دلایل ناکامی این چشم انداز و طرح چند ساله محیط زیست پاسخ داد: باید گفت آن قدر که ما به عنوان محیط زیست دغدغه شکار و کنترل شکار و حفظ پرندگان را داریم، مسئولیتی به این شدت متوجه سایر دستگاه‌ها نیست و یا شاید یک سری ملاحظاتی را مسئولان شهرستانی داشته باشند یا حساسیت‌هایی وجود داشته باشد تا ورود قطعی و جدی پیدا نکنند و این مهم بی شک نیازمند همکاری، مشارکت، کمک و ورود سایر دستگاه‌های استان است.

ربیعی در پایان اذعان کرد: بی شک ارزش و اهمیت پرندگان در چرخه طبیعت بیش از ارزش پروتئینی آن است و به هر حال، کیفیت خوبی از تولیدات کشاورزی و حاصلخیزی در زمین‌های فریدونکنار به واسطه مهاجرت پرندگان داریم و یک زیبایی خاصی پرندگان دارد و به ذات، ارزش حفاظت دارند و کارکردی که پرندگان در طبیعت دارند، و لذا ما می‌خواهیم همه آن کفه از ماجرا را از کفه کشتار سنگین‌تر ببینند و فراموش نکنیم این نسل از پرندگان باید برای نسل آینده باقی بمانند و همین کارکردها را برای آیندگان داشته باشند.

کلام پایانی و یک پیشنهاد...

مع‌الوصف در این ماجرا و در تشریح دوئل میان دامگاه‌داران و محیط‌بانان باید به چند نکته توجه داشت:

موضوع نخست آنکه غالب این دامگاه‌داران کشاورز هستند و لذا در نیمه دوم سال بیکار هستند و این حرفه، به عنوان یک منبع درآمد برای آن‌ها محسوب می‌شود و لذا باید در نسخه پیچی شکار برای آنان، به این مهم توجه شود و بر این اساس، در تمهید راهکار به فکر ایجاد اشتغال برای آنان بود.

نکته دیگر آنکه در تحقق این ابر پروژه محیط زیست که همراه با چالش‌هایی با نیروهای مردمی بومی بوده است، حضور و ورود سایر دستگاه‌های استانی الزامی است و خلأ این حضور به وضوح دیده می‌شود و باید مسئولان استانی، دستگاه‌های متولی، دستگاه قضا، مسئولان استانی و شهری و همچنین در رأس آن‌ها شورای تامین استان، حضوری پررنگ داشته باشد تا همانند آنچه گذشت پشت محیط زیست خالی نماند.

نکته سوم و شاید یک پیشنهاد اینکه باید قدر این ظرفیت بالقوه و ویژه را دانست و در کنار ظرفیت‌های کم نظیر استان از دریا و جنگل و سایر مواهب الهی گرفته تا نقاط متنوع گردشگری، به فکر ایجاد ظرفیت جدیدی در استان تحت عنوان زیستگاه گردشگری پرندگان در استان بود و با تحقق این راهکار هم برای اهالی بومی تحت قالب حرفه‌های متنوع و مراکز بومگردی ایجاد اشتغال کرد و هم یک ظرفیت جدید گردشگری را به منطقه اضافه کرد.

بدیهی است ایجاد یک فضای گردشگری با امکانات و خدمات مطلوب در جهت بازدید از انواع گونه‌های پرندگان مهاجر در استان، فواید فراوانی را برای استان در شاخه‌ها و مباحث گوناگون در پی خواهد داشت و در این راستا مشکل تامین هزینه‌های آماده سازی تالاب‌ها از محل فروش بلیط و یا واگذاری به سرمایه‌گذاران بخش گردشگری به راحتی تامین خواهد شد و شکار در این منطقه گردشگری به خودی خود، به حداقل خواهد رسید.

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #