• سه‌شنبه ۱۰ دی ۱۳۹۸ ۱۵:۱۲
• کد خبر : 1559722

• اخبار
• سایر رسانه ها

نویسنده روهینگیایی اعلام کرد: رسانه‌های بین المللی می توانند در مقابل تبلیغات دولت میانمار مقاومت کرده و سخن گفتن در مورد ما به عنوان قربانیانی عامی و تحصیل نکرده را متوقف و ما را مردمی مغرور، باهوش و با استعداد معرفی کنند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از"تیتریک"؛ نویسنده جوان و مسلمان روهینگیایی طی یادداشتی پیام خود را به جامعه جهانی ارسال کرده و نوشت که جهان باید قربانی شدن ما را متوقف کرده و در دستیابی به ابزار مورد نیاز برای یافتن راهی جدید در میانمار به ما کمک کند.

در تابستان 2012 وقتی حادثه وحشتناک خشونت علیه مردم روهینگیا در سیت‌وی پایتخت ایالت راخین به اوج خود رسید، من دانشجوی سال دوم رشته فیزیک در دانشگاه آن شهر بودم.

ساکنان بودایی سیت‌وی با سلاح به خانه ها و مغازه های مردم روهینگیا حمله کردند. سربازانی که برای خاتمه دادن به خشونتِ این شهر اعزام شده بودند به مردم روهینگیا تیراندازی می کردند.

من به عنوان یک جوان مسلمان روهینگیایی می دانستم که اگر از خانه خارج شوم توسط اوباش خشمگین بودایی یا نیروهای نظامی شکنجه و کشته می شوم. بنابراین، داخل اتاقم در خوابگاه مخفی شدم. پس از یک هفته مخفی شدن بدون غذا یا مواد دیگر از سوی اداره مهاجرت به من اطلاع داده شد که دیگر دانشجو نیستم و از دانشگاه سیت‌وی محروم شده ام و به دلیل برنامه تبعیض نژادیِ تحمیل شده توسط مقامات میانمار به نام "حفظ صلح" باید از تحصیل منصرف شوم.

چند روز بعد، به زور به زادگاه خود "مانگداو" واقع در ایالت راخین در نزدیکی مرز میانمار با بنگلادش اعزام شدم. اما آنجا را امن ندیدم. نیروهای امنیتی میانمار مدام به خانه های مردم روهینگیا هجوم می آوردند و همه را از آنجا بیرون می کردند. آنها به طور ویژه، جوانان و تحصیل کرده هایی که تهدیدی برای مقامات محسوب می شدند را هدف قرار می دادند. ما بعدها جسد برخی از افراد ربوده شده را یافتیم و برخی از آنها تا به امروز مفقود هستند.

به دلیل نا امنی راه، با دوستانم حدود 2 هفته در جنگل پنهان شدیم. وقتی روشن شد که هرگز نمی توانم به خانه بازگردم، تصمیم به ترک راخین گرفتم. پس از یک سفر وحشتناک با چند تن از مردم روهینگیا به بنگلادش رسیدم. اکثر افراد تصمیم به ماندن در اردوگاه های بنگلادش گرفتند، اما من همچنان می خواستم در کشور خودم یعنی میانمار زندگی و تحصیل کنم.

تصمیم گرفتم به "یانگون" پرجمعیت ترین شهر بین المللیِ میانمار که شنیده بودم مردم روهینگیا اجازه ثبت نام در دولت محلی و زندگی به عنوان ساکن موقت را دارند، بروم. اما پس از پایان سفر دشوار و رسیدن به یانگون تمام چیزی که در آنجا دیدم نژادپرستی و نفرت علیه مسلمانان و مردم روهینگیا بود. تمام کشور بر علیه ما است.

نهایتا مجبور به پذیرش این واقعیت شدم که نمی توانم به وطن خود بازگردم. برنامه من پناهنده شدن به استرالیا جایی که فکر می کردم قادر به ادامه تحصیل هستم، بود. در فوریه سال 2013، با ماشین به تایلند گریختم، پس از گذر از مالزی با قایق به اندونزی آمدم. از آنجا سعی در رفتن به استرالیا داشتم اما دستگیر شدم. یک سال و نیم را در مرکز بازداشت مانادو اندونزی سپری کردم. وقتی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد مرا به عنوان پناهنده شناسایی کرد به سازمان بین المللی مهاجرت (IOM) و سرانجام به بندر ماکاسار در شرق اندونزی منتقل شدم.

از آن به بعد، به مدت 7 سال در اندونزی گیر افتادم و به هیچ عنوان موفق به ادامه تحصیل نشدم. می دانم که هرگز جزء جامعه اندونزی نمی شوم و دریافت آموزش از دانشگاه برای من غیر ممکن است و هیچ امیدی به اسکان مجدد در کشور ثالث ندارم.

با توجه به افزایش خصومت و دشمنی علیه مردم روهینگیا در میانمار، بازگشت به وطن و داشتن زندگی سالم و پربار چیزی جز یک رؤیا نیست.

هزاران جوان مستعدِ روهینگیایی که در روستاها و شهرهای خود در میانمار مشتاق تحصیل، یادگیری و مشارکت در جامعه هستند از مدرسه و دانشگاه محروم هستند و یا در مراکز بازداشت مهاجران، اردوگاه های پناهندگان یا اسکان موقت در خارج از میانمار بدون دسترسی به آموزش به فراموشی سپرده می شوند.

حتی جامعه کوچک مهاجران ما در ماکاسار مملو از چنین افرادی است.

امروزه، جهان مردم روهینگیا را افرادی نا امید و روستاییِ ساده می پندارد. اما همیشه اینطور نیست. ما بومیان آراکان هستیم که در سال 1989 همزمان با تغییر نام برمه به میانمار، به ایالت راخین تغییر نام دادیم و در ساختن تمدن در آنجا نقش اصلی را ایفا کرده ایم. تا همین اواخر، بسیاری از مردم روهینگیا مقام های برجسته ای در ارگان های دولتی میانمار از پلیس گرفته تا مجلس را بر عهده داشتند.

امروزه، میانمار نه تنها روهینگیا را از تمام نهادهای دولتی محروم می کند بلکه در تلاش است تا پیشینه مثبت مسلمانان روهینگیا را از بین ببرد. دولت میانمار سعی دارد تا روهینگیا را به جای جامعه ای بسیار پیشرفته و دارای فرهنگ و زبانی خاص که ما هستیم به عنوان یک جامعه روستاییِ بی فرهنگ و جنایتکار معرفی کند.

ما در گذشته به توسعه میانمار بسیار کمک کرده ایم و با وجود تمام سختی هایی که بر ما گذشته هنوز آرزوی کمک به وطن خود را داریم. ما سال های زیادی مورد ظلم و ستم واقع شدیم. افراد زیادی از محل سکونت، تغذیه سالم، مراقبت های بهداشتی کافی و آموزش محروم هستند و هیچ حمایتی از دولت دریافت نمی کنند، اما این بدین معنا نیست که ما اراده، پتانسیل و ظرفیت لازم برای کمک به توسعه کشور خود را نداریم.

ما بر اساس یک قانون شهروندی در سال 1982 از 135 گروه قومی در میانمار مستثنی شده و بی تابعیت شناخته شدیم. دولت میانمار معتقد است که ما بومی این کشور نیستیم، بلکه مهاجران مسلمانی هستیم که در دوران استعمار انگلیس از بنگلادش وارد میانمار شده ایم. مقامات این کشور ما را بنگالی می نامند و ما را مهاجران غیر قانونی می خوانند. ما از ابتدایی ترین حقوق بشر محروم شده ایم.

با وجود تمام این محرومیت ها، هرگز تسلیم نشدیم. دولت میانمار می داند که روهینگیاییِ تحصیل کرده خطرات بزرگی برای برنامه های پاکسازی قومی آنها دارد و هدف قرار دادن جوانان و قشر تحصیل کرده به خاطر این موضوع است.

این شرایط نباید ادامه یابد. جهان باید از گرفتاری و مخمصه مردم روهینگیا مطلع باشد و آنها را بشنود. ما نیاز به یک راه حل دائمی داریم. جامعه بین المللی باید سریع اقدام کند و به منظور حذف قانون شهروندی سال 1982 بر دولت میانمار فشار بیاورد. ما نه تنها باید فرصتی برای بازگشت با خیال راحت به خانه های خود داشته باشیم، بلکه باید در آنجا با امنیت و عزت زندگی کنیم.

راه های زیادی برای کمک به روهینگیا وجود دارد. رسانه های بین المللی می توانند شیوه نشان دادن روهینگیا را تغییر دهند. آنها می توانند در مقابل تبلیغات دولت میانمار مقاومت کرده و سخن گفتن در مورد ما به عنوان قربانیانی عامی و تحصیل نکرده را متوقف و ما را مردمی مغرور، باهوش و با استعدادی که در ساختن میانمار معاصر مشارکت داشته اند معرفی کنند.

جامعه جهانی می تواند فرصت هایی را برای ما نسل جوانِ روهینگیا ایجاد کند تا در خارج از میانمار به تحصیلات خود ادامه دهیم و برای رفاه حال مردم و کشورمان مؤثر باشیم.

ما به منظور توقف ترسیم مردم روهینگیا به عنوان قربانیان منفعل و معرفی ما به عنوان رهبران آینده در تبعید، به جهان نیاز داریم.

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #