فراموشی مشاغل سنتی در تهاجم صنعتی‌سازی

امروزه با صنعتی شدن جامعه، شغل نجاری نیز همچون بسیاری از شغل های سنتی دیگر رو به فراموشی نهاده و اکنون تنها چند کارگاه کوچک در کوچه پس کوچه های شهر و در سر و صدای عصر ماشین همچنان صدای میخ و تخته از درون آنان به گوش می رسد.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از کانی پرس، شهر بوکان در جنوب حوزه آبریز دریاچه ارومیه از روزگاران کهن زادگاه مردمانی مهربان، سخت‌کوش و پر تلاشی بوده که راه زندگی خود را با خرد، پشتکار و تلاشی بی وقفه پیموده‌اند. مردمانی که با دست های خود جدای از کارهایی برای گزران زندگی همچون کشاورزی و … هنر های جاودانه ای نیز در حوزه های صنایع دستی و صنعت را خلق کرده اند که روزگاری سرآمد بوده است.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, کانی پرس,

تاریخ حکایت از آن دارد که این مردم در گذشته‌ای نه چندان دور برای رتق و فتق بسیاری از کارهای روزمره خود به چوب وابستگی مهمی داشتند و همین امر در آن روزگار سبب شده که در جای جای شهر بوکان و حتی روستاها کارگاه های نجاری بسیاری ایجاد شود.

در همین چند دهه گذشته، شغل‌های سنتی و بومی همچون نجاری در شهر بوکان رونق بسیار داشت و بسیاری از مردمان این منطقه وسائل مختلف زندگی روزمره خود در حوزه های کشاورزی و حتی ظروف آشپزخانه را از چوب می ساختند و همین امر سبب رونق کار نجاری در این شهرستان شده بود.

در آن روزگار نجاران بوکانی همچون دیگر نجاران کشور با ساخت ابزار آلات مختلفی همچون چَنگَک(پخه) جنجر، دورمغ، یوغ گردن گاو، اسب و …، ارابه، نیرو آمور برای شغم زدن، درب و پنجره، گهواره، وسائل پخت نان و ده ها لوازم دیگر نقش بسیار مهمی در زندگی روز مره خانواده ها داشتند.

اما امروزه با صنعتی شدن جامعه، شغل نجاری نیز همچون بسیاری از شغل های سنتی دیگر رو به فراموشی نهاد و اکنون تنها چند کارگاه کوچک در کوچه پس کوچه های شهر و در سر و صدای عصر ماشین همچنان صدای میخ و تخته از درون آنان به گوش می رسد.

«کاک رحمان» یکی از آن نجاران با سابقه بوکانی است که ۶ دهه از عمر خود را با میخ، چوب، رنده، اره، چکش و اسکنه سپری کرده است.

وی، در باره شغل خود به خبرنگار ما می گوید: کسی که در این شغل است قطعا یک هنرمند تمام عیار به شمار می‌آید، به این دلیل که حتی برش ساده چوب اگر با ظرافت و دقت کافی صورت نگیرد محصول تولیدی کیفیت لازم برای عرضه را نخواهد داشت.

این نجار، ادامه می دهد: کار نجاری بسیار ظریف و هنرمندانه باید صورت بگیرد و از کوچک ترین تکه چوب نیز باید استفاده بهینه کرد.

کاک رحمان، که اکنون موی سپید کرده و دستانش مملو از خراش های قدیمی است، ادامه می دهد: در روزگاران نه چندان دور از نردبان گرفته تا میز و صندلی و از ظروف آشپزخانه گرفته تا وسایل کشاورزی در همین کارگاه های کوچک نجاری تولید می شد ولی اکنون و به واسطه ایجاد و تاسیس کارخانه های مختلف دیگر شغل نجاری در شهر بوکان آن رونق همیشگی خود را ندارد.

وی، تصریح کرد: امروز نجاری های صنعتی که وسائل به روز و پیشرفته ای دارند از نظر درامدی در وضعیت بسیار خوبی هستند اما کارگاه های نجاری در بوکان به واسطه سنتی بودن در حال فراموشی هستند.

این نجار با سابقه بوکانی، ادامه داد: برای تجهیز کارگاه به وسائل مدرن روز این حرفه هزینه ریالی زیادی لازم است که از عهده ما خارج است و بر همین اساس رونق شغلی ما نیز در خطر است.

کاک رحمان نجاری را جز مهمترین هنرها دانست افزود: ای کاش مسئولان نیم نگاهی نیز به این حرفه هنری که میراث گرانبهای برای هویت شهر بوکان است می انداختند.

امروز شاید از ده ها کارگاه مختلف نجاری طی چند دهه گذشته در سطح بوکان کمتر از انگشتان دو دست باقی مانده باشد که آن هم به علت سنتی بودن و عدم استفاده از امکانات روز دیگر جای در صنعت این شهرستان ندارد.

در پایان باید گفت، امروزه بیش از آن‌که غفلت و بی‌توجهی ما زمینه‌ساز نابودی کامل بعضی از صنایع دستی و مشاغل سنتی شود، لازم است برای دمیدن روحی تازه به این پیکر بی‌رمق و بیمار چاره‌ای اندیشید.

انتهای پیام/

]