نقد فیلم «پدران»/روی موج ۳۸امین جشنواره فیلم فجر؛

• سه‌شنبه ۱۵ بهمن ۱۳۹۸ ۱۲:۳۴
• کد خبر : 1579495

• اخبار
• سیاسی

در فیلم پدران ساخته صلواتی، نقش مادران در مدیریت ارتباطات بین اعضای خانواده به هیچ و پوچ انگاشته شده و تلاش نشده که لااقل نقش مکملی آنان حفظ شود و به مدد یک همکاری دو نفره در خانواده ایرانی بحران ها مدیریت شود.بنابراین «پدران» نه یک فیلم معمایی محسوب می شود و نه یک فیلمی که بتوان با تکیه بر حرف های درون خانوادگی اش آن را یک فیلم کارگشا در روانشناسی خانواده به حساب آورد.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس - روی موج سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر/ نقد فیلم سینمایی «پدران» ساخته سالم صلواتی به قلم گالیا توانگر

کارگردان: سالم صلواتی
نویسنده: محمدرضا گوهری
تهیه‌کننده: شهرام مسلخی

بازیگران: علیرضا ثانی فر، هدایت هاشمی، گلاره عباسی، مهشید ناصری، کیوان پرمر، مهدخت مولایی، نوید لایقی مقدم، سارینا ترقی، یوسف یزدانی، مرتضی خانجانی، شیدا مودب، سعید پورشعبانی، سعید باغبانی، طالب عبداللهی.

خلاصه ‌‌‌‌‌فیلم: رویارویی دو نسل می‌تواند حادثه بیافریند؛ در «پدران» حادثه‌ای دو نسل را رو در روی یکدیگر قرار می‌دهد.

نقد فیلم: داستان خط سیر بسیار ساده ای دارد و حتی از نیمه فیلم به بعد گره اش رو و برای تماشاچی باز شده است.

پسری که پدرش نمایشگاه ماشین دارد(مانی)، با پسر دیگری که پدرش معلم است(سینا) دوازده سال است که دوستند و عمق رفاقتشان زیاد است، تا آن جا که وقتی یکی شان پیشتر با سرطان دست و پنجه نرم می کرده، آن دیگری در بیمارستان تهران مکرر بالای سرش بوده است. حالا هم که یکی شان می خواهد برود سربازی و موهایش را تراشیده آن دیگری هم موهایش را می زند.

روز آخر( خداحافظی قبل از سربازی) یکی از ماشین های مدل بالای نمایشگاه را بر می دارند و به جاده می زنند. به دلیل سرعت بالا، ماشین از جاده خارج و چپ می کند. مانی می میرد و سینا روانه بیمارستان می شود. در گیرو دار تحقیقات می گویند سینا که مواد مخدر مصرف کرده بوده، بدون آن که هنوز گواهینامه اش صادر شده باشد، پشت فرمان بوده و این سبب می شود بین پدر متوفی (مانی) و پدر سینا، درگیری بر سر تقاص آغاز گردد

این ماجرا طی یک ریتم بسیار کند در حدود نیم ساعت تا چهل و پنج دقیقه تعریف می شود که واقعا حوصله تماشاچی را سر می برد.

بعد پدر سینا( معلم) از طریق دو شاهد سر صحنه تصادف به گوشی تلفن همراه متوفی(مانی) دسترسی پیدا می کند و مشخص می شود که در روز حادثه یک دختر هم همراه این دو در ماشین بوده است.

کل گره فیلم حول این سوال می چرخد: «راننده چه کسی بوده است، مانی یا سینا؟» که به محض دیده شدن عکس های آن دختر در کنار مانی و سینا درجا پاسخ سوال برای تماشاچی هویدا می شود و دیگر اساسا از نیمه فیلم به دلیل این گره گشایی صریح و لو رفتن ماجرا، تنها گره و عامل کشش فیلم هم از دست می رود.

بنابراین فیلم «پدران» را نمی توان در زمره فیلم های پلیسی و معمایی قرار داد.

اگر هم بخواهیم آن را یک فیلم اجتماعی و خانوادگی بدانیم، که رویارویی پدر و فرزند را به عنوان این که هریک نماینده نسل خود هستند، نشان می دهد؛ اما باز هم این رویارویی در سطح می ماند و به لایه های عمیق تر کنش و واکنش بین دو نسل نمی انجامد. این دو نسل، مستاصل در برابر یکدیگر نشان داده می شوند که فقط در تلاش برای تحمل یکدیگرند و بیشتر جاها به جای درک یکدیگر، یا اشک می ریزند و یا سکوت می کنند و نهایتا پدران تسلیم می شوند.

جالب است که نقش مادران در مدیریت ارتباطات بین اعضای خانواده به هیچ و پوچ انگاشته شده و تلاش نشده که لااقل نقش مکملی آنان حفظ شود و به مدد یک همکاری دو نفره در خانواده ایرانی بحران ها مدیریت شود.
بنابراین «پدران» نه یک فیلم معمایی محسوب می شود و نه یک فیلمی که بتوان با تکیه بر حرف های درون خانوادگی اش آن را یک فیلم کارگشا در روانشناسی خانواده به حساب آورد.

بازی ها بیشتر کلامی بوده و هرگز به عمق نمی روند تا صحنه ای سینمایی و ماندگار خلق شود. برای مثال صحنه خاکسپاری همچون صحنه خاکسپاری در ده ها سریال ایرانی به نمایش گذاشته می شود و علی رغم طولانی بودنش هیچ دریافت جدید ولو بصری به تماشاچی نمی بخشد.

شاید اگرهمین گره ساده و معمایی داستان پررنگ تر می شد، کمی کشش بیشتری می آفرید. با این حال اگر هم فیلم تنظیم تلویزیونی می شد و کوتاه تر ارائه می گردید، باز جای بسی امیدواری برای تداوم کشش و تعلیق داستانی اش تا پایان فیلم باقی می ماند.

این فیلم اولین ساخته بلند و سینمایی سالم

صلواتی است. وی پیش تر فیلم «زمستان» را ساخته بود که جنبه مستند انگاری اش می چربید و داستان روستایی را روایت می کرد که در سیل به زیر آب می رود. «زمستان» به مدد نگاه مستند کارگردانش بسی به دل می نشست، اما با احترام به کارگردان باید گفت در فیلم بلند «پدران» مصنوع بودن، تکراری بودن و بدون تعلیق بودن داستان فیلم به شدت توی ذوق مخاطب می زند و او را چند قدم به عقب می نشاند.
انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #