• سه‌شنبه ۲۲ بهمن ۱۳۹۸ ۱۶:۰۵
• کد خبر : 1581504

• اخبار
• سایر رسانه ها

به نام تو آغاز می کنم، به نام تو که هر چه هست را مالکی و خالق. همه چیز معنا به تو می گیرد و ارزش به تو می یابد. پس به نام خدای وطن، به نام خدای پرچم. به نام خدایی که پرچم را تا دورترین معانی عمق می بخشد. خدایی که مظلومیت ها را می بیند، سختی ها را هم و نوید نصرتش را به آنانی می دهد که نصرت و یاری اش کنند. پس به نام خدای یاری گر وطن...

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از دیار آفتاب؛ به نام تو آغاز می کنم، به نام تو که هر چه هست را مالکی و خالق. همه چیز معنا به تو می گیرد و ارزش به تو می یابد. پس به نام خدای وطن، به نام خدای پرچم. به نام خدایی که پرچم را تا دورترین معانی عمق می بخشد و پرچم، جان به نامش می گیرد و این چنین مقتدرانه بر مرکزیت قلوب مردمان ایرانشهر می نشیند. به نام خدایی که همه چیز را می بیند، مردم را می بیند و قدم ها را می شمرد و به اندازه دانه برفی را هم محاسبه می کند. خدایی که مظلومیت ها را می بیند، سختی ها را هم و نوید نصرتش را به آنانی می دهد که نصرت و یاری اش کنند. پس به نام خدای یاری گر وطن. خدایی که وطن را از سخت ترین پیچ های تاریخ عبور می دهد و در قله مقاومت حفظ می کند.

به نام مام وطن

به نام عشق که در مادر تجلی یافت. مادری که نَفَس از خدا می گیرد و طی مسیر می کند، برای رسیدن. برای رسیدن به همان جایگاهی که فرزندش رسید. او نشان می دهد که تمام جوانش را در تمام سالهای عمرش در گرما و سرما، برف و آفتاب به دوش کشیده که امروز این چنین نفس زنان و تلو تلو خوران با قاب عکسش قدم به میدان گذاشته است. مادر امروز با تمام توان بر قاب عکس جوانش تکیه زده است؛ پس به نام مام وطن. به نام عشق به وطن و به نام آنانی که محبت از خدای خود آموختند و آن را تماما ساختند خرجِ مردمان وطن.

سلام بر حسین و سلام بر قاسمِ حسین

سلام بر حسین و سلام برشاگردِ مکتبِ حسین. سلام برآنانی که رسمِ جوانمردی آموختند از برادرانِ حسین. آنانی که شبانه جنگیدند و شبانه رسیدن به پیشگاهِ حسین. سلام بر حسین و سلام بر قاسمِ حسین. سلام بر قلوبِ ملتی که می‌لرزد به نام حسین و به نام سردارِ حسین. قلوب ملتی که جان می گیرد به جان حسین و عاشقانِ حسین. سلام براشک های جاری شده از جان، برای حسین و سربازانِ حسین و سلام بر قاسم سلیمانی، شهیدِ راهِ حسین.

۴۱ سال پای عهد ظهور

پذیرش عهد ظهور سختی دارد. دشمنی دارد. دشنام دارد. جنگ و تحریم و غم و تهاجم دارد. اما ۴۱سال گذشت. ۴۱ سال، پر فراز و نشیب از عهدی که بستیم، گذشت. ۴۱ سالِ پر فراز و نشیب اما استوار گذشت. عهد را با خون جوانانمان امضا کردیم و با خون جوانان نسل های مان پای آن ایستادیم. تسلیم نشدیم و حوادث را پذیرفتیم. چه بسیار حوادثی که پشت سر نگذاشیتم. حوادثی که یکی از آنها هم کافی بود برای زمین گیر کردن ملتی اما ما را ساخت و تربیت کرد برای روزهای سخت تر. روزهای سخت پیش از ظهور. نمی گوییم بیراهه نرفتیم، رفتیم اما باز به خون جوانان و سردارانمان تلنگر خوردیم و بازگشتیم. ۴۱ سال است که نشان دادیم ما مردمان محاسبه نیستیم، مردمان ایمانیم. ۴۱ سال است که استوار پای انقلاب ایستادیم.

رسم جوانمردان ایستادن است

جوان مردی از عباس بن علی (ع) آموختیم. اصلا دست از قدیم الایام برایمان مقدس بود. به نام دست علمدارمان، عباس، روضه ها خواندیم و گریه ها کردیم و آخر سر تاریخ روضه ی دست را برایمان مصور کرد و باز گریستیم اما ایستادیم. ایستادیم و بغضمان را پشت فریاد های مقتدرانه مان پنهان کردیم. ایستادیم شبیه سردارمان. دست به دستش دادیم و گفتیم رسم ما جوانمردان نامردی نیست و تو را، انقلاب را و این مسیر پر فراز و نشیب را تنها نمی گذاریم. این رسم جوانمردان قدیمی است که عباس(ع)، جوانمرد کربلا را خوب می شناسند.

پرچم لباس رزممان شد

لباس رزم بر تن کردیم و جنگیدیم. به میدان جنگ عقاید رفتیم. ناسزا شنیدیم و چه خنجر ها که از پشت نخوردیم. اما خیالی نیست، لباس رزممان را محکم چسبیدیم. اسلاممان را به ایمان رساندیم و ایمانمان را به تقوا و تقوایمان را به یقین؛ به انقلاب، به پرچم و به وطن یقین پیدا کردیم. حب الوطن من الایمان را در همه عرصه ها ترجمه میدانی کردیم و حتی پرچم را لباس کردیم و پوشیدیم که بگوییم عزت، شرف، حیا و مردانگی از پرچم می گیریم. لباس رزممان پرچم شد تا بگوییم ما برای ایران اسلامی تا پای جان خواهیم ماند.

نسل هایمان را آموختیم ...

نسل هایمان را یک به یک به خط کردیم. نودی هایمان، هشتادی هایمان، هفتادی هایمان. نخواستیم چیزی از دهه شصتی هایمان کم بگذاریم. اگر آنان همت دادند ما هم حججی بدهیم. اگر باکری دادند ما نیز صدر زاده بدهیم و اگر عماد دادند ما هم جهاد بدهیم. دختران و پسران نسل هایمان را آموختیم که از روی دست زینب و عباسِ علی (ع) مشق کنند و بیاموزند که پسرانمان به رسم ولایت مداران ادب کرده و قیام کنند و دخترانمان به رسم صابرین بغض خورده و خطبه خوان ماجرای عشق شوند. ما به نسل هایمان آموختیم که پا در رکاب عشق چادر را محکم کنند و عقیده قوی تا در طوفان حوادث نه چادر از دست رود و نه عقیده خاک بگیرد.

پیش به سوی نابودی استکبار

ترسی بر خود نداریم. ما تربیت شدگان مکتب لیله المبیت هستیم. ۴۱ سال است که بینی شیاطین انس و جن را به قوت کلام اماممان و به رسم مولایمان در جنگ احزاب، به خاک مالیدیم. کاری کردیم که نه تنها سربازان که سردمدارانشان نیز ضربه مغزی شوند و برای نجات خود دست به کارهای محیر العقول زنند. زیر پایشان گذاشتیم و فریاد مرگ برآنها فرستادیم و به دنیا آموختیم که می توان به اصطلاح قدرتمندان را زمین گیر کرد. موشک باران کرد و حتی به امید خدا روزی نابود کرد.

علَمی که بر زمین نمی ماند

شیعیان از علَم بر زمین مانده خاطره خوشی ندارند، پس از تاریخ آموخته اند که هیچ گاه هیچ علَمی نباید برزمین بماند. علَم عِلم، جهاد، شهادت، خدمت و ... از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود و مردمان یکی پس از دیگری از همین کوچه پس کوچه های شهر علَم را به دوش می کشند و به پیش می روند.

حماسه ای دیگر

چه قدر میتوان نوشت و از حماسه های مردمی گفت که امروز، ۲۲ بهمن ۹۸، را هم مانند گذشته در صفحه های تاریخ ثبت کردند، همانطور که ان شاءالله روز ۲ اسفند را ثبت خواهند کرد. ثبت می کنند تا تاریخ بداند و بنویسد که مردمی از دیار ایران اسلامی به پای عهد ظهور ایستادند و منتظرانه جنگیدند تا امامشان را خشنود سازند.

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #