وقتی امام باقر(ع) از گشایش بزرگ می گوید؛
تفکری که امید را لازمه دفع بلا می داند/ ظهورِ حقایق، راهِ درمانِ بشرِ پر تنشِ امروز
آن چه که می توان از کلام امام باقر (ع) دریافت کرد این است که امیدواران به فرج و گشایش نه تنها در بعد فردی از بدی ها و پلیدی ها شسته خواهند شد بلکه خود حافظان اجتماعی نیز هستند. این دست انسانها خود واسطه رحمت الهی برای دیگر بندگان خواهند بود و حتی بلا های دنیا نیز به یُمن حضورشان از دیگر آدمیان دفع خواهد شد.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از دیار آفتاب؛ امید به آینده و تغییر در وضع موجود یکی از موثرترین و تعیین کننده ترین مولفه های اجتماعی است که انسانْ جهتِ رشد و پیشرفت فردی و جمعی به شدت به آن نیازمند است چرا که عدم وجود امید به آینده، عدم پویایی و تحرک را در پی خواهد داشت و هر فرد و یا جامعه ای را به بی هدفی و پوچ گرایی می کشاند و از رسیدن به آرمان ها باز می دارد.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, دیار آفتاب,در سطحی کلان تر باید گفت که تفکری می تواند از پویایی و در نتیجه آن عوامل محرک و رشد دهنده فرد و جامعه برخوردار باشد که لوازم مورد نیاز برای امید بخشی و امید آفرینی را در خود تعریف کرده و با رعایت چارچوب های منطقی و اصولی آینده ای را ترسیم کند که به واسطه آن بشریت را به تمام ارزش های معرفتی و کمالی اش برساند.
آن چه که از دنیای امروز بشریت می توان مشاهده کرد این است که روند رو به جلوی تاریخ، روند روبه رشد زندگی پر تنش و پر هیاهو را به همراه داشته و این در حالی است که هر روز بشر مدعی تر از گذشته می شود و خود را مدرن ترین و متمدن ترینِ نوع بشر از ازل تا به حال معرفی می کند. این در حالی است که افزایش جنگ ها، بیماری های خاص، تنش های بین ملت ها و کشتار افراد بی گناه به واسطه همین بشر متمدن در حال رخداد است.
آن چه که بشریت را با مشکلات بسیاری چون ذبح امید در جریان زندگی مواجه کرده، اتکای بیش از حد و در نتیجه آن بروز غرور و قدرت طلبی در انسانهاست. خود محوری مقوله ای است که لحظه به لحظه در بین انسانها در حال افزایش است و این مورد در سطح فردی و اجتماعی بروز دارد. به عبارتی اگر بخواهیم به انسان محوری در بعد اجتماعی آن نظاره داشته باشیم باید گفت که افراد در صدد یافتن حق خود در جامعه به هر قیمتی هستند و فراتر از آن، ملت ها نیز دچار ناسیونالیسم پنهانی شده اند و حتی حاضرند برای تحقق خواسته های مادی و قدرت طلبانه ی خود دست به کشتارهای بزرگ و یا حذف دیگر نژاد ها و ملت ها بزنند.
در این بین آن چه که از اهمیت بالایی برخوردار است تمرکز تفکر شیعی بر مقوله امید است. به نوعی اسلام و شیعه، به عنوان یکی از اصلی ترین شاخه های آن، در تلاش است که با ارائه تقویت کننده های درونی، به بشر انرژی برای حرکت تزریق کند و او را از بحران ناامیدی نجات دهد و انسان را به آینده ای روشن امیدوار سازد.
باید گفت که اسلام لازمه زنده ماندن امید در جامعه را حفظ پیوند بشریت با عالم بالا و حضرت باری تعالی می داند و انسان را از اتکای بیش از اندازه به خود و گسترش خود محوری منع می کند. اسلام در تلاش است که در ابعاد مختلف فردی و اجتماعی، امید به آینده را زنده نگاه دارد و برای بشریت از تحقق بهترین ها بگوید.
از این بیان بر می آید که درد بشرِ ناامیدِ امروز اتکای بیش از اندازه به قوای ناقص خود است. بشری که در تلاش است خود را برترین و تکامل یافته ترین نوع بشر در طول تاریخ معرفی کند اما در حال حاضر گرفتار عملکرد خود شده است. عملکردی که برآمده پشت کردن او به حقیقت عالم هستی و حتی در مراحلی پشت کردن به طبیعت است.
پر واضح است که امید برآمده از تقویت ایمان و غیرت دینی خواهد بود و زمانی محقق می شود که عقل ایمانی حاکم بر عقل محاسباتی گردد و انسان خود را متکی و از طرفی تحت نظارت بالادستی مهربان و بخشنده ببیند. این بشر خود را در آغوش حقایق عالم می داند و در سختی ها و مشکلات با تنش و استرس روبه رو نخواهد شد چرا که بالاترین ترسها را از مدبر امور دارد نه خود امور!
در اندیشه شیعی مقوله ظهور به عنوان یکی از امید آفرین ترین مولفه های یک تفکر نقش ایفا می کند. موضوعی که از دل ناامیدی انسان به خود و امیدواری او به خدای متعال بیرون می آید و آرمان های انسانی را محقق می سازد. نکته حائز اهمیت در این میان این است که بدانیم مقوله ظهور خلاصه در فرد نمی شود، ظهور در اصل، جلوه ی بخشی از حقایق عالم هستی است تا بشریت به خسران خود در گذشته پی برده و با تکیه بر این حقایق به آرمان های انسانی خود دست یابد.
همانطور که در احادیث قابل مشاهده است ظهور از دل گرفتاری های بشریت و ناامیدی های او خارج می شود. نا امیدی هایی که نشات گرفته از نتایج اعمال خود اوست. بشر زمانی از بند ناامیدی رها خواهد شد که بتواند دل از خود کنده و به تفکری فرای تفکر خود متکی شود. انسان امیدوار برنامه زندگی خود را براساس تفکر ایمانی پیش می برد و از محیط شدن تفکر محاسباتی بر خود جلوگیری می کند.
امام باقر علیه السلام در گفتاری امیدآفرین و نشاط بخش به منتظران حقیقی ظهور حضرت حجت (عج) مژده می دهد که «یَأْتِی عَلَی النّاسِ زَمانٌ یَغِیبُ عَنْهُمْ اِمامُهُمْ فَیاطُوبی لِلثّابِتِینَ عَلی اَمْرِنا فِی ذلِکَ الزَّمانِ اِنَّ اَدْنی ما یَکُونُ لَهُمْ مِنَ الثّوابِ اَنْ یُنادِیَهُمُ الْبارِی ءُ عَزَّ وَجَلَّ عِبادِی آمَنْتُمْ بِسِرّی وَصَدَّقْتُمْ بِغَیْبی فَأَبْشِرُوا بِحُسْنِ الثَّوابِ مِنّی؛ بر مردم زمانی می آید که امامشان از منظر آنان غایب می شود. خوشا به حال آنان که در آن زمان در امر [ولایت] ما اهل بیت ثابت قدم و استوار بمانند! کمترین پاداشی که به آنان می رسد، این است که خدای متعال خطابشان می کند و می فرماید: بندگان من! شما به حجت پنهان من ایمان آوردید و غیب مرا تصدیق کردید. پس بر شما مژده باد که بهترین پاداش من در انتظارتان است.»
«خداوند متعال به خاطر ارج گذاری از چنین منتظران راستینی به آنان می فرماید: شما مردان و زنان، بندگان حقیقی من هستید. رفتار نیک و شایسته تان را می پذیرم و از کردار ناپسندتان عفو می کنم و به خاطر شما سایر گنهکاران را می آمرزم و بندگانم را به خاطر شما با باران رحمت خود سیراب و از آنان بلا را دفع می کنم. ای عزیزترین بندگان من! اگر شما نبودید، عذاب دردناک خود را به مردم نافرمان نازل می کردم.» (کمال الدین، ج ۱، ص ۳۳۰.)
از منظر امام باقر علیه السلام در عصر غیبت، چشم به راه ظهور حضرت مهدی علیه السلام بودن و انتظار حکومت آل محمد صلی الله علیه و آله را کشیدن از عبادات شایسته و برتر محسوب می شود. آن گرامی به نقل از وجود مقدس رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «اَفْضَلُ الْعِبادَةِ انْتِظارُ الْفَرَجِ؛انتظار پیروزی و فرج (آل محمد صلی الله علیه و آله) از برترین عبادات محسوب می شود.»
البته بزرگانی در تفسیر این حدیث فرج ذکر شده در آن را نه تنها خلاصه در ظهور حضرت بلکه گشایش در تمام مشکلات موجود فردی و اجتماعی می دانند. آن چه که می توان از کلام امام باقر (ع) دریافت کرد این است که امیدواران به فرج و گشایش نه تنها در بعد فردی از بدی ها و پلیدی ها شسته خواهند شد بلکه خود حافظان اجتماعی نیز هستند. این دست انسانها خود واسطه رحمت الهی برای دیگر بندگان خواهند بود و حتی بلا های دنیا نیز به یُمن حضورشان از دیگر آدمیان دفع خواهد شد.
پس باید خوب بدانیم که امید به گشایش و فرج و کشف حقایق عالم هستی که جذاب ترین آن درک قلبی و عینی حضرت حجت(عج) است خود برکاتی دارد که انسان را از این زندگی پر از تنش نجات خواهد داد و از همه مهم تر، این امید محقق نمی شود مگر با تقویت ایمان و غیرت دینی فردی و اجتماعی که خود مسئولیت سنگینی برعهده هر یک از اعضای جامعه می گذارد.
انتهای پیام/
در سطحی کلان تر باید گفت که تفکری می تواند از پویایی و در نتیجه آن عوامل محرک و رشد دهنده فرد و جامعه برخوردار باشد که لوازم مورد نیاز برای امید بخشی و امید آفرینی را در خود تعریف کرده و با رعایت چارچوب های منطقی و اصولی آینده ای را ترسیم کند که به واسطه آن بشریت را به تمام ارزش های معرفتی و کمالی اش برساند.
,آن چه که از دنیای امروز بشریت می توان مشاهده کرد این است که روند رو به جلوی تاریخ، روند روبه رشد زندگی پر تنش و پر هیاهو را به همراه داشته و این در حالی است که هر روز بشر مدعی تر از گذشته می شود و خود را مدرن ترین و متمدن ترینِ نوع بشر از ازل تا به حال معرفی می کند. این در حالی است که افزایش جنگ ها، بیماری های خاص، تنش های بین ملت ها و کشتار افراد بی گناه به واسطه همین بشر متمدن در حال رخداد است.
,آن چه که بشریت را با مشکلات بسیاری چون ذبح امید در جریان زندگی مواجه کرده، اتکای بیش از حد و در نتیجه آن بروز غرور و قدرت طلبی در انسانهاست. خود محوری مقوله ای است که لحظه به لحظه در بین انسانها در حال افزایش است و این مورد در سطح فردی و اجتماعی بروز دارد. به عبارتی اگر بخواهیم به انسان محوری در بعد اجتماعی آن نظاره داشته باشیم باید گفت که افراد در صدد یافتن حق خود در جامعه به هر قیمتی هستند و فراتر از آن، ملت ها نیز دچار ناسیونالیسم پنهانی شده اند و حتی حاضرند برای تحقق خواسته های مادی و قدرت طلبانه ی خود دست به کشتارهای بزرگ و یا حذف دیگر نژاد ها و ملت ها بزنند.
,در این بین آن چه که از اهمیت بالایی برخوردار است تمرکز تفکر شیعی بر مقوله امید است. به نوعی اسلام و شیعه، به عنوان یکی از اصلی ترین شاخه های آن، در تلاش است که با ارائه تقویت کننده های درونی، به بشر انرژی برای حرکت تزریق کند و او را از بحران ناامیدی نجات دهد و انسان را به آینده ای روشن امیدوار سازد.
,باید گفت که اسلام لازمه زنده ماندن امید در جامعه را حفظ پیوند بشریت با عالم بالا و حضرت باری تعالی می داند و انسان را از اتکای بیش از اندازه به خود و گسترش خود محوری منع می کند. اسلام در تلاش است که در ابعاد مختلف فردی و اجتماعی، امید به آینده را زنده نگاه دارد و برای بشریت از تحقق بهترین ها بگوید.
,از این بیان بر می آید که درد بشرِ ناامیدِ امروز اتکای بیش از اندازه به قوای ناقص خود است. بشری که در تلاش است خود را برترین و تکامل یافته ترین نوع بشر در طول تاریخ معرفی کند اما در حال حاضر گرفتار عملکرد خود شده است. عملکردی که برآمده پشت کردن او به حقیقت عالم هستی و حتی در مراحلی پشت کردن به طبیعت است.
,پر واضح است که امید برآمده از تقویت ایمان و غیرت دینی خواهد بود و زمانی محقق می شود که عقل ایمانی حاکم بر عقل محاسباتی گردد و انسان خود را متکی و از طرفی تحت نظارت بالادستی مهربان و بخشنده ببیند. این بشر خود را در آغوش حقایق عالم می داند و در سختی ها و مشکلات با تنش و استرس روبه رو نخواهد شد چرا که بالاترین ترسها را از مدبر امور دارد نه خود امور!
,در اندیشه شیعی مقوله ظهور به عنوان یکی از امید آفرین ترین مولفه های یک تفکر نقش ایفا می کند. موضوعی که از دل ناامیدی انسان به خود و امیدواری او به خدای متعال بیرون می آید و آرمان های انسانی را محقق می سازد. نکته حائز اهمیت در این میان این است که بدانیم مقوله ظهور خلاصه در فرد نمی شود، ظهور در اصل، جلوه ی بخشی از حقایق عالم هستی است تا بشریت به خسران خود در گذشته پی برده و با تکیه بر این حقایق به آرمان های انسانی خود دست یابد.
,همانطور که در احادیث قابل مشاهده است ظهور از دل گرفتاری های بشریت و ناامیدی های او خارج می شود. نا امیدی هایی که نشات گرفته از نتایج اعمال خود اوست. بشر زمانی از بند ناامیدی رها خواهد شد که بتواند دل از خود کنده و به تفکری فرای تفکر خود متکی شود. انسان امیدوار برنامه زندگی خود را براساس تفکر ایمانی پیش می برد و از محیط شدن تفکر محاسباتی بر خود جلوگیری می کند.
,امام باقر علیه السلام در گفتاری امیدآفرین و نشاط بخش به منتظران حقیقی ظهور حضرت حجت (عج) مژده می دهد که «یَأْتِی عَلَی النّاسِ زَمانٌ یَغِیبُ عَنْهُمْ اِمامُهُمْ فَیاطُوبی لِلثّابِتِینَ عَلی اَمْرِنا فِی ذلِکَ الزَّمانِ اِنَّ اَدْنی ما یَکُونُ لَهُمْ مِنَ الثّوابِ اَنْ یُنادِیَهُمُ الْبارِی ءُ عَزَّ وَجَلَّ عِبادِی آمَنْتُمْ بِسِرّی وَصَدَّقْتُمْ بِغَیْبی فَأَبْشِرُوا بِحُسْنِ الثَّوابِ مِنّی؛ بر مردم زمانی می آید که امامشان از منظر آنان غایب می شود. خوشا به حال آنان که در آن زمان در امر [ولایت] ما اهل بیت ثابت قدم و استوار بمانند! کمترین پاداشی که به آنان می رسد، این است که خدای متعال خطابشان می کند و می فرماید: بندگان من! شما به حجت پنهان من ایمان آوردید و غیب مرا تصدیق کردید. پس بر شما مژده باد که بهترین پاداش من در انتظارتان است.»
,«خداوند متعال به خاطر ارج گذاری از چنین منتظران راستینی به آنان می فرماید: شما مردان و زنان، بندگان حقیقی من هستید. رفتار نیک و شایسته تان را می پذیرم و از کردار ناپسندتان عفو می کنم و به خاطر شما سایر گنهکاران را می آمرزم و بندگانم را به خاطر شما با باران رحمت خود سیراب و از آنان بلا را دفع می کنم. ای عزیزترین بندگان من! اگر شما نبودید، عذاب دردناک خود را به مردم نافرمان نازل می کردم.» (کمال الدین، ج ۱، ص ۳۳۰.)
,از منظر امام باقر علیه السلام در عصر غیبت، چشم به راه ظهور حضرت مهدی علیه السلام بودن و انتظار حکومت آل محمد صلی الله علیه و آله را کشیدن از عبادات شایسته و برتر محسوب می شود. آن گرامی به نقل از وجود مقدس رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «اَفْضَلُ الْعِبادَةِ انْتِظارُ الْفَرَجِ؛انتظار پیروزی و فرج (آل محمد صلی الله علیه و آله) از برترین عبادات محسوب می شود.»
,البته بزرگانی در تفسیر این حدیث فرج ذکر شده در آن را نه تنها خلاصه در ظهور حضرت بلکه گشایش در تمام مشکلات موجود فردی و اجتماعی می دانند. آن چه که می توان از کلام امام باقر (ع) دریافت کرد این است که امیدواران به فرج و گشایش نه تنها در بعد فردی از بدی ها و پلیدی ها شسته خواهند شد بلکه خود حافظان اجتماعی نیز هستند. این دست انسانها خود واسطه رحمت الهی برای دیگر بندگان خواهند بود و حتی بلا های دنیا نیز به یُمن حضورشان از دیگر آدمیان دفع خواهد شد.
,پس باید خوب بدانیم که امید به گشایش و فرج و کشف حقایق عالم هستی که جذاب ترین آن درک قلبی و عینی حضرت حجت(عج) است خود برکاتی دارد که انسان را از این زندگی پر از تنش نجات خواهد داد و از همه مهم تر، این امید محقق نمی شود مگر با تقویت ایمان و غیرت دینی فردی و اجتماعی که خود مسئولیت سنگینی برعهده هر یک از اعضای جامعه می گذارد.
,انتهای پیام/
]
ارسال دیدگاه