یادداشت؛
«کرونا» و انسانِ «پساکرونا»
این روزها کرونا ویروس به طرز عجیبی ، مردمان را در گوشه گوشه ی زمین ، به یاد هم انداخته و تقریبا در تمامی دیالوگ های عادی و رسمی ، اولویت سخن ، بحث از کووید ۱۹ است.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از کردتودی، این روزها کروناویروس به طرز عجیبی، مردمان را در گوشه گوشه‌ی زمین، به یاد هم انداخته و تقریبا در تمامی دیالوگ‌های عادی و رسمی، اولویت سخن، بحث از کووید ۱۹ است.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, کردتودی,مطالبِ متفاوت و در جای خود قابل تاملی نیز از نگاه‌های مختلف، نسبت به این مسئله به رشته تحریر درآمده که خواندنی است.
,درست نمی‌دانم چه فلسفه‌ای پشت این ماجراست که معمولا دستِ اتفاقات و حوادث، ما را تکان می‌دهد و نگاه‌هایمان را از باب مهر و همبستگی به جانبِ هم روانه می‌کند، اما به هر حال این بار، این کروناویروس است که میدان‌داری می‌کند.
,در این میان گاه‌گاهی این اتفاقات واژه‌هایی را هم به دایره‌یِ کلمات بشر می‌افزاید، مانند «جهانِ پساکرونا»، که ناخودآگاه جرقه پرسش‌هایی را در ذهن او روشن می‌کند. پرسش‌هایی که نفسِ تفکر درباره آنها و نوع پاسخ‌هایشان، می‌تواند به تنهایی رویِ دیگر سکه کرونا را به عیان به نمایش بگذارد.
,«همه چیز با یک پرسش آغاز می‌شود»، پرسش‌هایی از این دست که:
,براستی ترس از کووید ۱۹ و پاندمی آن، تا چه اندازه توانسته «زندگی را برای بشر، دوباره معنا ببخشد»؟
,اگر این ویروس نمی‌بود، واقعا چقدر به عمق معنای زندگی فکر می‌کردیم؟ روزمرگی‌ها و مشغولیات ذهنی و کاری، چقدر مجال برای پرداختن به این مفهوم برای ما باقی گذاشته بود؟ شاید شما هم مثل من از خود پرسیده باشید مگر جهان پساکرونا به نسبت جهان پیشاکرونا، چگونه جهانی می‌تواند باشد؟
,یعنی می‌شود تصور کرد از زشتی‌های دنیای کنونی مانند جنگ و ویرانگری و برادرکشی و فقر و تبعیض و بی‌عدالتی دور شد و در دنیای جدید خبری از آنها نباشد؟، یعنی می‌شود پتانسیل‌های مثبت باورهای بشری مثل نوع‌دوستی، عدالت، مهربانی، فداکاری و غیره در دنیای جدید معنا و مفهوم دائمی‌تری پیدا کنند؟
,شاید بپرسید در حالی که بسیاری معتقدند که این اتفاق، علامتی است برای نزدیک شدن به پایان دنیا و از طرفی هم، همه به نوعی (با رعایت تذکرات بهداشتی، با رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی، با قرنطینه خود و عزیزانشان، با پناه بردن به معنویات و دعا کردن و ...) در تلاشیم که از مرگ بر اثر کرونا ویروس فرار کنیم، شما در این بحبوحه و گیر و دار، چرا دنبال زندگی و معنای آن می‌گردید؟
,راستش را بخواهید نمی‌خواهم قلم را در تکلف قرار دهم، بلکه قصد دارم کمی خودمانی‌تر، خودِ واقعی درونمان را مخاطب قرار داده و دعوت می‌کنم از این دریچه هم، به کرونا ویروس نگاه کنیم.
,بنابراین در پاسخ باید بگویم که جدای از بحث الهی بودن یا انسانی بودن خلق این ویروس، نمی‌شود کتمان کرد این روزها کووید ۱۹ به طرز خاص و مشخصی، حوزه رفتار و اخلاق انسان‌ها و نیز اعتقادات او را در نقطه نقطه این کره خاکی تحت تاثیر خود قرار داده و ناخودآگاه تمام صفحات و دسترسی‌های حقیقی و مجازی بشر در این زمینه را سرشار از دیدگاه‌های عمیق و جالبی درباره این مقوله کرده است.
,,
مباحثی مانند حس نوع‌دوستی، احساس مسوولیت فردی و اجتماعی، اصل همکاری و کار گروهی، فعالیت‌های خیرخواهانه و انسان دوستانه، گذشت و فداکاری، قدرت حکومت‌ها، قدرت مورد ادعای نوع بشر، اعتقاد به ماوراءالطبیعه و قدرت اصیل و تمام نشدنی و حاکم بر نظام هستی؛ همه و همه را مانند شعر و سرودی همگانی، جور دیگری برایمان زنده کرد و از لابلای زندگی‌های روزمره ما بیرون کشید.
,در سکوت خود فریاد می‌زند که بالاخره در نهانِ بشر، نوعی اعتقاد به پایان‌پذیر بودنِ این دنیا وجود دارد هر چند که اقرار نمی‌کرده و اکنون دنبال زندگی‌ای است که باید می‌کرد و آن را آنگونه که باید نزیسته است یعنی هراسان به دنبال اصلِ معنایِ زندگی، در حال جُستن و امید به یافتن است.
,گویی این داستان از ما می‌خواهد که به همه ابعاد وجودیمان عمیقا فکر کنیم و منصفانه هم که فکر کنیم می‌بینیم که چقدر نیاز داشتیم به خودمان برگردیم و بقول مولانای روم که زیبا ما را به این خانه تکانی فکری دعوت می‌کند، از خود بپرسیم:
,از کجا آمده‌ام؟ آمدنم بهر چه بود؟
, از کجا آمده‌ام؟ آمدنم بهر چه بود؟,آری! می‌توان کرونا را در کنار همه خاطرات بدی که برایمان بجا گذاشته یا خواهد گذاشت، تابلوی برگشت به خویش هم تفسیر کرد، می‌شود در دل سختی‌ها و بدی‌ها، خوشی‌ها و خوبی‌ها را هم یافت. «ان مع العسر یسرا»
, «ان مع العسر یسرا»,در این بازه زمانی که بشر عاجزانه به ناتوانی خود در مهار این بیماری در زمان درست اعتراف کرده و بیماری، در زمانی بسیار کوتاه بخش بسیار بزرگی از مردم جهان را درگیر خود کرده، نیاز داریم به اصل خود بازگردیم. «فطرت الله التی فطر الناس علیها».
, «فطرت الله التی فطر الناس علیها»,این فطرت بشر است که در بزنگاه‌های سخت و تماما گیرِ حیات، به مبدا قدرت بازگشته و از قدرت لایزال خداوند کمک بگیرد و آن را بهترین و امن‌ترین و تنهاترین پناهگاه خود بداند و به دیگر زبان، بشر ناخواسته به ذات و فطرت خود بر می‌گردد، چرا که او زنده است و در طلبِ زندگی. همان زندگی‌ای که ترکیبی است از تلاش، امید، هدف و معنویت.
,انگار کرونا و روزهایی که با آن سپری می‌کنیم، آمده‌اند تا باورهایت به خود، خدا، خلق و هستی را به شکلی کاملا منضبط، مرتب کند. رابطه‌ات را با مولفه‌های مذکور تبیین و اصلاح کند و شاید از تو انسانی دیگر بسازد....شاید و حالا قرار است این بشرِ تغییر یافته از جهانِ پیشاکرونا، به جهانِ پساکرونا منتقل شود، فکر نمی‌کنید زندگی در کنار او، طعمی دیگر بدهد؟
,"همه چیز با یک پرسش آغاز شد"....
,یادداشت از ژاله حیدری مقدم
, یادداشت از ژاله حیدری مقدم,انتهای پیام/
]
ارسال دیدگاه