سفره‌های خالی، تحفه کرونا برای کارگران سرگذر

شیوع ویروس کرونا اگر چه قشرهای زیادی را با آسیب روبرو کرده است اما کارگران سرگذر در این روزها، برای لقمه نانی روزگار سختی را می‌گذرانند.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از صبح توس؛ شیوع ویروس کرونا موجب شده است تا بسیاری از فعالیت‌هایی که نیازمند کمک کارگران روزمزد است تعطیل شوند و بسیاری از کارگران برای بدست آوردن کار و دریافت دستمزد، ساعت‌ها و بلکه روزها در کنار خیابان انتظار بکشند.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, صبح توس,

داستان زندگی کارگران گذری و روز مزد چهارراه ژاندارمری قوچان نیز در این روزها که اوضاع اقتصادی و معیشتی برای افراد شاغل سخت و دشوار است در نوع خود تأثر برانگیز است، زیرا آن‌ها این سختی را بسیار بیشتر از دیگران با گوشت و پوست و استخوان خود احساس می‌کنند.

ساعت حوالی ۹ صبح بود که از چهارراه ژاندارمری قوچان محل حضور کارگران روز مزد و ساختمانی می گذشتم، جاییکه روزانه تعداد زیادی از افراد بیکار در آنجا تجمع میکنند و منتظر حضور موردی برای رفتن به سر کار هستند.

با ماشین نزدیکشان شدم، به تصور اینکه به دنبال نیروی کار آمده ام اطرافم جمع شدند، از بین همه از یک نفر در مورد کارش پرسیدم که در چه رشته ای تخصص دارد، گفت: کار اصلیش گچکاری است ولی به علت نبود کار و تعطیلی ساختمان سازی آماده است هر کاری انجام دهد حتی باربری و اثاث کشی.

در مورد وضعیت کار در قوچان پرسیدم، میگوید: متاسفانه قوچان کارخانه درست و حسابی برای کار کردن ندارد،۲ برادریم که هر دو کارگر هستیم، تا قبل از کرونا هفته ای چند روز در ساختمانها کار میکردیم و در آمدمان بد نبود، اما از زمستان تاکنون شاید مجموعا چند روز بیشتر سرکار نرفته ایم و برای مخارج اولیه زندگیمان دچار مشکل شده ایم.

کمی آن طرف تر فردی میانسال ایستاده بود، نزدیکش شدم سئوال پرسیدم: روزی چند ساعت در اینجا حضور دارید، گفت: از ۷ صبح اینجاییم اگر کاری پیدا شد که تا ساعت ۶ عصر سرکار هستیم وگرنه تا عصر همینجا می نشینیم شاید کاری گیر بیاید.

انتظارشان لقمه‌ای ناچیز برای سفره‌ای خالی است

, انتظارشان لقمه‌ای ناچیز برای سفره‌ای خالی است,

یکی دیگر از کارگران خودش را به من نزدیک کرد و گفت: هر روز با شرمندگی می رویم خانه پیش زن و بچه مان، ۳ ماه است اجاره خانه ام عقب افتاده، بیکارم و کاری نیست، بیمه هم نیستم و حتی سبد کالا هم دریافت نکرده ام، فقط تنها چیزی که با آن گذران زندگی می کنم فعلا فقط یارانه است.

کم کم دور و برم شلوغ شد و هر کس درد دلی میکرد یکی میگفت: به مسئولین شهر بگویید فقط موقع انتخابات یاد ما نیوفتند ، دیگری میگفت: ۴ بچه کوچک دارم اگر در خانه بمانم شکم فرزندانم را چطور باید سیر کنم.

آن طرف خیابان جوانی توجهم را جلب کرد نزدیکش شدم اسمش علی بود و میگفت ۳۲ سال سن دارد، در مورد وضعیت کارش پرسیدم، گفت: سرم پایینه و شرمنده خانواده ام هستم، یک فرزند تازه بدنیا آمده دارم، یک ماهی هست که سرکار نرفته ام ، قبض برق و گاز آمده و می خواهند آن را قطع کنند، صاحب خانه ام هم هر روز برای اجاره عقب افتاده فشار می آورد، شرایط زندگیم سخت شده، به هر کدام از مسیولین شهر هم مراجعه کردم گفتند کاری برای شما نداریم.

بسیاری از این کارگران فصلی و روزمزد که هر روز برای بدست آوردن کار و دریافت دستمزدی ناچیز، ساعت‌ها در این چراغ قرمز انتهای خیابان شهید مطهری قوچان جمع می شوند تحت پوشش هیچ نهادحمایتی قرارندارند و در این روزهای سخت و دشوار کرونایی، نیازمند حمایت و توجه بیشتر مسئولین شهرستان قوچان هستند.

انتهای پیام/

]