دردنامه یک خبرنگار کرمانی

وضعیت خبرنگاران کرمانی گاه دردناک می شود؛ دردی از دیده نشدن رسانه های بومی توسط مدیران و مسئولان کرمانی که همواره بر دل ماست.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از "راه آرمان" روز خبرنگار که نزدیک می شود ما خبرنگاران سری به دلمان می زنیم، کل سال را مرور می کنیم، تلخ و شیرین روزهای طی شده را نگاه می کنیم، ورق به ورق، خط به خط، قطار کلماتی که از ذهنمان بر قلم جاری شد؛ تمام تقلای شبانه روزی مان در راه دغدغه های مردم را مرور می کنیم.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, راه آرمان,

گاه خاطره ای از حل مشکلات مردمی، تیتری که جریان ساز شد یا خبری که درخشید؛ قوت دلمان را دو چندان می کند؛ راسخ تر از قبل قلم بر زمین نمی گذاریم؛ این تنها سلاح ماست برای مردممان، زبان گاهی گزنده، قلم تند و تیز و فریادهایی که درد دل مردم را از حنجره هایمان انعکاس می دهد؛ همه ابزار ماست برای احقاق حق.

خبرنگاران این پاسدارن قلم، راویان حق، مطالبه گران حق مظلوم از ظالم گاهی که می دوند و نمی رسند دلشان می رنجد نه از سختی کار بلکه از سنگ هایی که بی جهت در مسیر راه حق طلبی شان قرار می گیرد.

این روز ها همه از رسانه می‌گویند که رکن چندم دموکراسی است و اینکه در جنگ روایت ها رسانه‌ها چه مسئولیت سنگینی به دوش دارند؛ اما خبرنگاران همین رکن دموکراسی و جنگ روایت ها با مشکلاتی گاه عجیب سر و کله می زنند.

در این میان وضعیت خبرنگاران کرمانی گاه دردناک می شود؛ دردی از دیده نشدن رسانه های بومی توسط مدیران و مسئولان کرمانی که همواره بر دل ماست. مسئولانی که علاقه ویژه ای به دوربین رسانه ملی یا خبرگزاریهای کشوری دارنداما در مقابل خبرنگاران بومی برخوردی متفاوت دارند؛ مسئولانی که حاضر نیستند پاسخگوی همشهریانشان باشند.

جالب تر آنکه این بی مهری ها با مواردی چون بخشنامه چنین است و پروتکل چنان است توجیه می شود؛ برخی مسئولان خود را در چارچوب قوانین خودساخته محصور کرده اند و به غیر از نشستهای خبری سالانه یا مصاحبه های از پیش تعیین شده با خبرگزارهای خاص جواب دغدغه و مطالبه هیچ خبرنگار و رسانه ای را نمی دهند.

دردآورتر از این؛ نمایندگانی که با حمایت همین مردم بومی بر کرسی بهارستان تکیه زده اند به محض دریافت عنوان نمایندگی تنها رسانه های کشوری را در سطح انتشار افاضات خود می دانند و با عنوان کردن اینکه رسانه شما برد کشوری ندارد از پاسخگویی به سوالات خبرنگاران بومی سرباز می زنند.

جالب آنکه همین مسئولان وقتی به مشکلی بزرگ بر می‌خورند به سراغ خبرنگاران بومی می‌آیند تا برای حل مشکل شان راهگشا باشیم.

اما حکایت مردم چیز دیگری است؛ مردمی که خرسند هستند از اینکه کسی به ندایشان گوش می‌دهد؛ آن‌ها که می‌بینند یک همشهری قلم به دست به دنبال حل مشکلشان است با روی گشاده با او برخورد می‌کنند.

درد زیاد است اما روز خبرنگار به تنهایی جواب گوی آن نیست و باید هفته و ماه خبرنگار تعیین شود تا این درد ها گفته شود.

پاکاری

انتهای پیام/

]