بوکان، شهری خالی از نمادهای هویتی

هرچند طی چند سال گذشته و با روی کار آمدن تیم مدیریت جدید در شورای شهر و به دنبال آن شهرداری در جهت زیبا سازی شهر کارهای مختلفی انجام شده است اما با نگاهی به این اقدامات، عدم همخوانی و ناهماهنگی با هویت و فرهنگ این شهر کاملا قابل مشاهده می باشد.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از کانی پرس، صنعتی شدن جهان و افزایش وسعت شهرها، طی یک قرن گذشته سبب به زوال کشانده شدن هویت های فرهنگی، تاریخی و هنری و مذهبی در بسیاری از شهرها با پیشینه ای های پربار در این حوزه ها شده است.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, کانی پرس,

بی تردید اماکن تاریخی، آثار ادبی و فرهنگی ناب و وجود بزرگان و اساتید در حوزه های مختلف، مایه افتخار و نماد هویت و یا به قولی شناسنامه یک کشور و یا یک شهر است که متاسفانه طی دهه های گذشته و با گسترش جوامع شهری این نماد ها یا اسطوره ها در میان نسل های فعلی رو ریل زوال و فراموشی قرار گرفته اند

در واقع می توان گفت نشانه های برجسته هر شهری، بخشی از خاطرات مردم و مایه افتخار آن جامعه هستند، که طی ده های اخیر برای زنده نگه داشتن آنان و به رخ کشیدنشان به فرهنگ های دیگر نماد های مختلفی از آنان ساخته و در میادین اصلی و یا ورودی های ان شهر نسب گردیدند.

امروزه ورودی شهرها به عنوان دروازه هایی هستند که در بدو ورود مسافران هویت، فرهنگ و معماری آن منطقه را برای آن ها بازگو و متبلور می کنند، به همین دلیل این نقاط جهت نصب نمادها به شدت مورد توجه بوده و از اهمیت خاصی برخوردارند.

شهرستان بوکان در جنوب آذربایجان غربی یکی از شهرهای مهم کشور در حوزه تاریخ و فرهنگ است که با دارا بودن سنبل های مختلف در حوزه های گوناوگون، نماد هویتی بویژه در ورودی های خود برخوردار نیست و جدای از این کاستی بزرگ هویتی حتی در هیچ یک از چهار ورودی شهر تابلوی معرفی شهر و خیر مقدم نیز به چشم نمی خورد و اگر مسافری برای اولین بار قصد عبور از این منطقه را داشته باشد به هیچ عنوان نمی توان متوجه شد که وارد چه شهری خواهد شد.

جدای از ورودی های شهر که کاملا بی مسئولیتی مسئولان و متوالیان امر را در این مهم به رخ می کشد با گشت زنی درون شهر نیز تنها به یک نماد تاریخی بوکان (آجر لعاب دار قلایچی) در یکی از میادین شهر بر میخوریم که متاسفانه این مهم نیز به علت عدم مراقبت های استاندارد، شباهت های خود به اثر اصلی را کاملا از دست داده است.

هرچند طی چند سال گذشته و با روی کار آمدن تیم مدیریت جدید در شورای شهر و به دنبال آن شهرداری در جهت زیبا سازی شهر کارهای مختلفی انجام شده است اما با نگاهی به این اقدامات، عدم همخوانی و ناهماهنگی با هویت و فرهنگ این شهر کاملا قابل مشاهده می باشد.

مهم‌ترین موضوع در نماد، معنای آن است که رابطه نزدیکی با سمبل اصلی دارد؛ یعنی یک‌چیز، چیز دیگری را به ذهن بیاورد، وقتی صحبت از سمبلیسم می‌شود در واقع باید درنظر داشته باشیم که چه چیزی می‌تواند جایگزین آن چیز دیگر شود که با نگاهی به اقدامات چند سال اخیر شهرداری بوکان در نماد سازی برای این شهر به وضوح می توان عدم رعایت این اصل را در همه المانها دید.

هرچند طی چند هفته های گذشته و برای اولین بار شاهد ساخت تندیس یکی از نماد های ویژه و در حال انقراض بوکان(میش مرغ) در یکی از ورودی های این شهر هستیم اما با نگاهی دقیق تر به چهار حوزه تاریخ، طبیعت،هنر و فرهنگ هر چهار ورودی بوکان می تواند مزین به یکی از سمبل های بی مانند در این گرایش ها باشد.

بی تردید با نماد سازی از سمبل های شهر بوکان همانند استاد حسن زیرک، استاد قاله مره، پرفسور صلاح سوران، مصباح الدیوان ادب، سید کامل امامی زنبیلی، ماموستا حقیقی، ماموستا هژار مکریانی، ماموستا نوری، ترجانی زاده ها،استاد شیرزاد، ماموستا عثمان سور و ده ها چهره شاخص و برجسته دیگر که هر کدام به تنهایی می توانند افتخاری بزرگ برای فرهنگ یک ملت باشند می توان تاریخچه پربار هنر و فرهنگ خود را به رخ دیگران کشید.

همچنین المان سازی از شخصیت های بی نظیری همچون سردار عزیز خان مکری سپه سالار قشون ناصرالدین شاه، علی خان مکری و … در عالم سیاست و بناهای تاریخی و بینظیر بوکان نیز می توان ادعای خود مبنی بر دارا بودن ریشه و پیشینه بزرگ مردمان این شهر را در دید همه مسافران و تازه واردان به بوکان قرار داد.

جدای از این نام ها و بناها و آثار طبیعی شهر بوکان زادگاه اولین شهید اهل سنت مدافع حرم است که می تواند خود به تنهایی نماد یک شهر باشد برای ارادت به دین مبین اسلام که امید است طی سالهای نه چندان دور شاهد قامت راست کردن این نماد ها و المانها در جای جای شهر مان باشیم.

انتهای پیام/

]