ابتلای هیئات به امتحان صبر و تدبیر

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ آناج در یادداشتی به قلم غلامرضا منصوری نوشت؛به قول فلاسفه، ظاهرا کار به جایی رسیده است که باید دوباره چرخ را از ابتدا اختراع کنیم. خیلی دردآور است که بعد از این همه تلاش‌ها و مجاهدت‌ها، بخواهیم یادآوری کنیم که عقل در برابر دین نیست و یا دین در برابر عقل قرار ندارد.

چه بخواهیم از دوران روشنفکری مذهبی سخن بگویئم و چه از تاثیرات انقلاب اسلامی، باید اذعان کنیم یکی از کارکردهای این دو، آشتی دادن دین با عقلانیت در افکار عامه بوده است.

نه اینکه بگوئیم اینها از هم جدا بوده‌اند، نه! اما باید اذعان کنیم در دوران طولانی تاریخ به دلیل فقر تئوریک مسمانان و البته مواجهه ضعیفی که با غرب داشته‌ایم، این توهم بوجود آمده بود که دین از عقلانیت جداست و راه هرکدام هم جدا. این در حالی است که یکی از مفاهیم پایه اسلام که در علم اصول هم بدان بسیار مراجعه میشود این است که (کلما حکم به الشرع حکم به العقل و کلما حکم به العقل حکم به الشرع)

عقل در آموزه‌های دینی به عنوان پیامبر درون انسان‌ها نامیده شده است، حال چطور ممکن است بگوئیم این دو مغایرتی با هم داشته یا دارند؟ این شاید از فهم ناقص برخی‌ها باشد که بخواهند به چنین باوری برسند.

در دل همین دین‌داری موضوعی بنام عزاداری اباعبدالله‌الحسین(ع) وجود دارد که گستره هنجاری و مناسک فراوانی در شیعه پیدا کرده است. این عزاداری تا زمانی که در دل همان چارچوب کلی عقلانیت توحیدی قرار دارد، کارکرد بسیار مناسبی هم خواهد داشت.

مثلا رجوع کنید به فرمایشات رهبری که فرمودند روضه باید پیام داشته باشد و روضه‌ای که پیام معرفتی نداشته باشد به درد نمی‌خورد. عزاداری که انسان را به لحاظ معرفتی متحول نکند و در او اثر تربیتی نداشته باشد تبدیل میشود به یک شوی عمومی.

همچنانکه دیدیم انگلیسی‌ها چطور قمه زنی را وارد ادبیات انقلاب آفرین تعزیه‌خوانی کردند و از این طریق موجب وهن دین شدند. ده‌ها فکت و سند دیگر در این راستا وجود دارد که مجال مفصلی برای طرح می‌طلبد. خلاصه اینکه عزاداری برای امام حسین(ع) باید شعوری‌تر باشد تا شوری‌تر. نه اینکه شور غلط باشد، بلکه شعور باید بر شور بچربد تا روضه و عزاداری تربیت کننده و متعالی باشد نه یک مناسک اجتماعی صرف.

حال که جامعه درگیر کروناست و همه عقلا از خطرات شیوع و انتقال این ویروس در ازدحامات می‌گویند، شایسته است بر اساس همان مقدمه، عزاداران در صف مقدم رعایت پروتکل های عقلی و بهداشتی باشند. همچنانکه هیئات حسینی در طرح کمک مومنانه گل کاشتند، باید در رعایت این موازین عقلی هم شعور خود را به دنیا نشان دهند. هرچند می‌دانیم که خطر ازدحام مردم در اتوبوس‌ها و مترو و کنکور و سفرهای شمال و .. صدها برابر خطرات موجود در سینه زنی‌ها و مساجد است.

اما چه باید کرد؟ این بار حسینی‌یون مبتلا به یک امتحان صبر و تدبیر شده‌اند. هیئات باید برگزار شود اما با رعایت پروتکل‌ها. تا اجازه ندهیم اغیار و فرصت طلبان، دق و دلی همه اتفاقات غلط جامعه را بر سر هیئات خالی کنند. تا این پیام به همه مخابره شود که عزاداری را در دل دین‌داری معرفتی فهمیده‌ایم و به الزامات عمومی آن پایبندیم. چرا که بیشتر از شکل و شمایل عزاداری‌ها، کارکرد و تعالی بخشی آن برایمان اهمیت دارد.

انتهای پیام/