سرمقاله روزنامه های امروز کشور؛
نبرد در دو سوی خاکریز/ سامان دهی یارانه ها با کالابرگ الکترونیک
نگاهی به سرمقاله روزنامه های کثیرالانتشار و چاشنی که هر کدام از رسانه های مکتوب به محتوای امروز نشریات اضافه کردند.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ روزنامه‌ها و جراید در بخش سرمقاله و یادداشت روز به بیان دیدگاه‌ها و نظریات اصلی و اساسی خود می‌پردازند؛ نظراتی که بیشتر با خط خبری و سیاسی این جراید همخوانی دارد و می‌توان آن را سخن اول و آخر ارباب جراید عنوان کرد که اهمیت ویژه‌ای نیز دارد. در ادامه یادداشت و سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح کشور با گرایش‌های مختلف سیاسی را می‌خوانید:
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا,,
,
, نبرد در دو سوی خاکریز
, نبرد در دو سوی خاکریز, نبرد در دو سوی خاکریز,سید محمد عماد اعرابی در کیهان نوشت:
, سید محمد عماد اعرابی در کیهان نوشت:, سید محمد عماد اعرابی در کیهان نوشت:,سپتامبر1979در حاشیه اجلاس ششم جنبش عدم‌تعهدها در هاوانا ابراهیم یزدی با رویکرد «بهانه‌زدایی» به‌منظور رفع مناقشات مرزی دو کشور به دیدار صدام حسین رفت. نتیجه اما کاملا برعکس بود. به نظر می‌رسید در کنار عوامل سیاسی و نظامی دیگر، فروتنی بیش از حد دکتر یزدی در مقابل شخصیت سلطه‌جو و زورگویی مانند صدام هم، او را در تصمیمش برای جنگ مصمم‌تر کرد. صدام پیشنهادهای دست‌ودل‌بازانه وزیر خارجه وقت ایران را به‌حساب ضعف و ناتوانی ایران گذاشت و بلافاصله پس از جلسه، «صلاح عمر‌العلی» نماینده وقت عراق در سازمان ملل را با خود به حیاط محل اقامت‌شان برد و به او گفت: «الان فرصتی تاریخی [برای حمله به ایران] در اختیار داریم؛ خودت را به عنوان نماینده عراق در سازمان ملل آماده کن! من می‌خواهم بروم و به آنها ضربه‌ای بزنم که همه کره زمین صدایش را بشنوند.» در این مورد یک بار دیگر تجربه نشان داد «سایه جنگ» با سازش و عقب‌نشینی کنار نمی‌رود بلکه سنگین‌تر می‌شود.
,البته شرایط آن روزهای ایران هر دیکتاتور جنگ‌طلبی را برای کشورگشایی به طمع می‌انداخت. کمتر از دو سال از انقلاب اسلامی ایران گذشته بود؛ نظام نوپای جمهوری اسلامی هنوز مستقر نشده و اداره بسیاری از نهادهای لشکری و کشوری ساماندهی نداشت. ضعف نیروهای نظامی و امنیتی پس از انقلاب مشهود بود و ناآرامی‌های گسترده در مناطق مرزی و تحرکات گروهک‌ها و عناصر تجزیه‌طلب این ضعف را تشدید می‌کرد.
,تنها در نیمه نخست سال 1359 دو عملیات نظامی علیه انقلاب ایران طراحی و اجرا شد که یکی در طبس و دیگری در پایگاه هوایی شهید نوژه به شکست انجامید. 11 می2015 سندی فوق‌محرمانه از گزارش سفر سال 1981 «الکساندر هیگ» وزیر خارجه دولت «ریگان» به منطقه غرب آسیا منتشر شد. هیگ در این سند به صراحت نوشته بود: «رئیس‌جمهور کارتر از طریق ملک‌فهد به عراقی‌ها برای حمله به ایران چراغ سبز نشان داده بود.» در چنین شرایطی هر چقدر ایران در دفاع از خود تنها بود؛ صدام از حمایت همه‌جانبه‌ای برخوردار بود. سال‌ها بعد در 15 جون 2003 «صلاح عمر‌العلی» میهمان برنامه «شاهد علی العصر» شبکه تلویزیونی الجزیره بود. او در پاسخ به مجری که پرسید «کدام کشورها این جنگ [عراق علیه ایران] را از نظر مالی تأمین کردند؟» گفت: «همه کشورهای غربی به‌صورت کامل چه اروپایی و چه آمریکایی، از صدام حمایت کردند و او را با پول، سلاح و همه امکانات پشتیبانی کردند؛ شوروی هم همین‌طور. این واقعا یک مسئله نادر و عجیب تاریخی است که صدام حسین در این نقطه از تاریخ، دو قطب جهانی را [در حمایت از خود] به نقطه اشتراک رسانده بود؛ آمریکا و اروپا را با شوروی.»
,آمریکا از همان اولین سال شروع جنگ با ارائه اطلاعات حساس نظامی به رژیم بعث عراق به کمک آنها آمد. «سیمور هرش» روزنامه‌نگار آمریکایی سال 1992 در مقاله‌ای برای «نیویورک تایمز» نوشت: «دولت ریگان در بهار 1982 به شکلی مخفیانه تصمیم گرفت تا اطلاعات فوق سری را به عراق ارائه دهد و همچنین فروش سلاحهای آمریکایی به بغداد را مجاز کرده تا به رئیس‌جمهور صدام حسین برای جلوگیری از شکست قریب‌الوقوع مقابل ایران کمک کند.» «حامد الجبوری» وزیر خارجه وقت عراق نیز پس از سقوط رژیم بعث صدام درباره این سخاوتمندی اطلاعاتی آمریکا گفت: «آمریکا اطلاعات بی‌نهایت حساسی را به رهبران عراق می‌داد، یعنی اطلاعاتی که از طریق ماهواره‌ها و هواپیماهای آواکس به‌دست آمده بود و نقشه‌ها و جزئیات را ارائه می‌داد.
,این اطلاعات به وزارت خارجه می‌آمد و ما آنها را به ریاست‌جمهوری می‌دادیم تا مورد استفاده قرار بگیرند.» تنها در یک مورد «ریک فرانکونا» وابسته نظامی وقت آمریکا در بغداد 26 آگوست 2013 به «فارین پالیسی» گفت: «سال 1988 در روزهای پایانی جنگ عراق با ایران، ایالات متحده از طریق تصاویر ماهواره‌ای مطلع شد ایران در تلاش است از طریق شکاف میان نیروهای عراقی به یک پیروزی راهبردی در شکست خطوط عراق و تصرف بصره دست یابد. مقامات اطلاعاتی آمریکا محل استقرار نیروهای ایرانی را به [مسئولان] عراق اطلاع دادند در حالی که کاملا می‌دانستند ارتش صدام برای حمله از سلاحهای شیمیایی استفاده خواهد کرد از جمله گاز سارین که یک گاز مخرب سیستم عصبی است.»
,اما این حمایت‌ها فقط محدود به اطلاعات نظامی نبود. سلاحهای آمریکایی نیز هرگز از رژیم بعث صدام دریغ نشد. کاری که حتی طبق قوانین داخلی ایالات متحده مبنی بر عدم فروش سلاح به کشورهای در حال جنگ با یکدیگر؛ اقدامی غیرقانونی محسوب می‌شد اما آنها با یک ترفند و البته همراهی مصر همه چیز را حل کردند، آن‌طور که نماینده وقت عراق در سازمان ملل فاش کرد: «یک افسر عالی‌رتبه عراقی با درجه سرلشکری به واشنگتن فرستاده و در سفارت مصر مشغول به کار شد. مأموریت او فقط این بود که نیازهای عراق از سلاحهای آمریکایی را پیگیری کند. حکومت عراق درخواست‌هایش را از طریق این شخص مطرح می‌کرد. این درخواست‌ها و فهرست نیازهای تسلیحاتی به اسم ارتش مصر ارائه و سپس خریداری می‌شد و به مصر می‌آمد و از مصر به‌طور مخفیانه به صدام می‌رسید. البته در حقیقت مخفیانه نبود و با اطلاع آمریکایی‌ها صورت می‌گرفت.» به پشتوانه همین حمایت‌ها بود که «عزت ابراهیم الدوری» از فرماندهان بلندپایه ارتش بعث و معاون اول صدام مدت زمان جنگ عراق با ایران را حداکثر 6 ماه پیش‌بینی کرد.
,ایستادگی مردم ایران با تکیه بر توان رزمی و مهندسی جوانان خود بود که محاسبات ماشین جنگی تا دندان مسلح رژیم بعث عراق را تغییر داد. جنگی که نهایتا 6 ماه برایش زمان‌بندی شده بود 96 ماه طول کشید یعنی 16 برابرِ حداکثر زمان‌بندی محاسبه شده مسئولان نظامی عراق تا به‌عنوان طولانی‌ترین جنگ قرن بیستم شناخته شود. صدام به تعبیر خودش آمده بود ضربه‌ای به ایران بزند که «همه کره زمین صدایش را بشنوند» اما برخلاف تصورش آنچه در گوش جهان پیچید صدای سیلی رزمندگان ایرانی به او بود تا جایی که «نزار الخزرجی» رئیس ستاد مشترک ارتش وقت عراق در ارزیابی خود از روزهای پایانی جنگ به روزنامه «الحیات» گفت: «این احتمال وجود داشت که جبهه عراق از هم فرو بپاشد... عراق نمی‌توانست ادامه بدهد، چون درآمدهایمان ته کشیده بود و بدهی‌هایمان وحشتناک شده و تلفات انسانی‌مان به نسبت جمعیت کشور بالا رفته بود... در حالی که در طرف مقابل، ایرانی‌ها از نظر عددی بر ما برتری داشتند... ایران در آن زمان با بخش‌های کم‌حجمی از سپاه پاسداران در جنگ شرکت داشت.»
,جنگ تحمیلی 8 ساله در شرایطی به این نقطه رسید که ایران از سال 1359 مورد تحریم قرار گرفت و فروش ساده‌ترین ادوات نظامی به ایران ممنوع شد. با این حال، سال به سال، بر توان دفاعی نیروهای ایرانی اضافه شد و نه تنها موازنه نبرد با عراق که بعدها موازنه قدرت در غرب آسیا را تحت تأثیر قرار داد. 17 جولای 2015 «یوزی رابین» (مسئول برنامه موشکی رژیم صهیونیستی طی سال‌های 1991 تا 1999) در جریان سخنرانی‌اش در واشنگتن به همین نکته اشاره کرد: «ما معمولا می‌دیدیم که مسیر صادرات موشکی به ایران بود و به نظر الان این مسیر برعکس شده است.» رابین در ادامه به ویژگی‌های منحصر به فرد موشک سومار اشاره کرد و توان مهندسان ایرانی را ستود: «من به سرعت این موشک ایرانی را با KH55 روسی مقایسه کرده و متوجه شدم که این نه یک کپی چینی، بلکه یک کپی ایرانی از موشک مورد نظر است.
,احتمالا موتور جتی هم که بر روی این موشک نصب شده است از نمونه روسی متفاوت است. این یک دستاورد بزرگ مهندسی برای ایرانی‌ها است. این یک کپی نیست. من از لحاظ تکنیکی به احترام افرادی که این کار را انجام دادند کلاه از سر برمی‌دارم و به آنها احترام می‌گذارم.» کار به جایی رسید که «تامیر هایمن» رئیس رکن اطلاعات ارتش رژیم صهیونیستی، ایران را منبع قدرت دشمنان این رژیم و پایگاه اصلی صنعت و فناوری نظامی در غرب آسیا خواند. هایمن طی سخنانش در مؤسسه مطالعات امنیت ملی مستقر در تل‌آویو هشداری قابل توجه به نخبگان و مسئولان اسرائیلی داد مبنی بر اینکه دو محور راهبردی ارتباطی به دریای مدیترانه یکی در مسیر زمینی عراق- سوریه و دیگری در مسیر دریایی کانال سوئز در تنگه باب‌المندب تحت تسلط ایران است. راهی که از 31 شهریور 1359 تا 31 شهریور 1399 پیموده شد با تمام هزینه‌هایش ارزش داشت چون ایران را از کشور آشفته‌ای که مورد طمع یک دیکتاتور کوچک قرار می‌گرفت به کشوری مقتدر رساند که فقط برآورد قدرت دفاعی‌اش عامل بازدارندگی در محاسبات بزرگ‌ترین دشمنانش می‌شود.
,آنچه خواندید روایت دشمن بود از خاکریز ما؛ اعتراف به شکست‌شان در نبرد نابرابری که شروع کردند اما با اقتدار روزافزون ایران ادامه‌دار شد و دژ مستحکمی برای ما ساخت. چنین استحکاماتی هزینه تجاوز مجدد را بیش از پیش بالا برده است. شاید به‌همین دلیل بیش از گذشته تمایل دارند نزاع را به درون خاکریز خودی بکشانند. نزاعی که در آن با رواج تردید در دل مردم اراده آنها را نشانه رفته‌اند؛ یک روز با تحقیر دستاوردهایشان، یک روز با روایت واژگون تاریخ برای مخدوش کردن چهره قهرمانانشان و روز دیگر با ایجاد ترس و تجویز نسخه سازش برای‌شان. این روزها باید مراقب بازوهای دشمن در خاکریزمان باشیم، آنها مثل موریانه‌اند و موریانه‌ها سازه را از درون سست می‌کنند.
,,
, ,
-۱ هنگامی که علی علیه السلام بر اساس خواست و اصرار مردم مسئولیت خلافت! و اداره کشور را پذیرفت، بلافاصله معاویه از سطحی نگری مسلمانان حداکثر سوءاستفاده را کرده و سنت نامه نگاری سرگشاده به رهبری را با هدف تأثیرگذاری بر افکار عمومی مسلمانان پی ریزی کرد. معاویه در نامه ها، پرچم عدالت‌خواهی را برافراشته و از علی علیه السلام محاکمه و مجازات قاتلان عثمان را مطالبه کرد. معاویه قصد داشت با به جریان انداختن پرونده قتل عثمان، همه جریانات و مردم را علیه حکومت علی شورانده و حکومت را به دست مردم نابود سازد. مولای متقیان صریحاً اعلام کرد نظام را فدای یک پرونده نمی‌کند. تصمیم آن حضرت بی‌شک تصمیمی هوشمندانه و به غایت مدبرانه بود.
۲- تصمیم امام خمینی سلام‌الله علیه در نوشیدن جام زهر و پذیرش قطعنامه ۵۹۸ که حاصل تصمیم سازی مسئولان سیاسی و نظامی وقت بود، بی‌شک تصمیمی هوشمندانه، مدبرانه، و بهترین تصمیم بود.
اما این تصمیم مدبرانه امام راحل هرگز به معنای تأیید اقدام غیرعاقلانه، خودخواهانه و غیرمنطقی تصمیم سازان در تحمیل جام زهر به امام راحل نبوده و نیست.
-۳ کودتای امریکایی و فتنه سبز اموی در سال ۸۸ که بر اساس نسخه امریکایی انقلاب‌های (بخوانید کودتاهای) رنگین به همان روشی که در ۱۵ کشور دیگر بر بستر انتخابات و با اسم رمز تقلب اجرا شده بود در ایران نیز طراحی و به اجرا درآمد، اما در ایران به سه دلیل مشخص: «فاصله فاحش آرای نفر دوم با برنده انتخابات»، «مدیریت و ایستادگی مقتدرانه، بی‌نظیر و قاطعانه رهبری» و «عدم همراهی مردم با کودتاچیان»، به نتیجه دلخواه کودتاچیان نرسیده و در نطفه خفه شد، اما فتنه‌گران کماکان بر طبل توطئه و فتنه گری کوبیده و پس از شش ماه عناد و مقابله احمقانه کودتاچیان با نظام و مردم، بالاخره در حماسه ۹ دی توسط خود مردم از صحنه سیاسی نظام حذف شده و مسببان آن با ملاحظات خاص و رأفت و عطوفت نظام، در حصر خانگی قرار گرفتند. از این زمان (شروع حصر خانگی) امپراتوری رسانه‌ای غرب، شبکه نفوذی دشمن در ایران، حزب سیاسی بازنده و همه عوامل و حامیان فتنه‌وارد میدان شده و پرچم ضرورت محاکمه محصورین (کودتاچیان) را برافراشته و به ارسال نامه‌های سرگشاده به رهبری پرداخته‌اند. در این مورد نیز تصمیم رهبری نظام در عدم محاکمه سران فتنه و پیشگیری از دوقطبی‌های مخل امنیت ملی، بی‌تردید تصمیمی هوشمندانه، مدبرانه و بهترین تصمیم بوده است.
-۴ سال ۹۲ برخلاف سیاست‌های کلی نظام که هرگونه مذاکره با امریکا را حماقت و خیانت و عاملان آن را فاقد فهم سیاسی و غیرت ملی می‌داند، در انتخابات ریاست جمهوری با رأی مردم موضوع مذاکره با امریکا به مطالبه یک جریان سیاسی تبدیل شد. با پایان یافتن انتخابات، دشمنان نظام و شبکه همکار آنان در داخل، نسخه مقاومت نظام و عدم موافقت با خواسته رئیس‌جمهور را تجویز و دنبال می‌کردند. ناگفته پیدا بود که مخالفت نظام با مطالبه آن جریان سیاسی کشور را در بن بست دوقطبی بسیار خطرناکی قرار داده و به مردم گفته می‌شد این رهبری است که مانع از مذاکره با امریکا و حل مشکلات کشور و چرخیدن چرخ‌های اقتصاد کشور است. در چنین شرایطی رهبری نظام با انتخاب استراتژی نرمش قهرمانانه (نه در برابر دشمن بیرونی بلکه در برابر تحمیل کنندگان مذاکره بی حاصل با شیطان بزرگ)، ضمن بیان عدم خوش‌بینی و بیهوده بودن مذاکره با امریکا، در کنار مردم با خواسته رئیس‌جمهور موافقت نموده و حتی در مسیر برجام بنا به خواسته وزیر امور خارجه از تمام خطوط قرمز ترسیم شده هم گذشت. حاصل این اقدام هوشمندانه، افزایش خشم، تنفر و بی‌اعتمادی مردم ایران نسبت به امریکا را در پی داشت.
تصمیم گیری شجاعانه، هوشمندانه، منطقی و مدبرانه رهبری که به مثابه نوشیدن جام زهری دیگر بود از فروپاشی نظام و تبدیل ایران به مدل لیبی وسوریه جلوگیری و به تدریج فهم سیاسی مردم علیه امریکا را ارتقا داده و از یک‌سو افزایش تنفر، خشم و بی اعتمادی مردم ایران به شیطان بزرگ را در پی داشت و از طرف دیگر باور مسئولان و احزاب سیاسی در باره انتخاب رویکرد اقتصاد مقاومتی و تکیه به ظرفیت‌های داخلی را ارتقا بخشید. قبول مذاکره با امریکا و برجام قطعاً تصمیم نظام بود، اما اولاً خواسته نظام نبود و ثانیاً این موافقت به منزله نادیده گرفتن خطای راهبردی و پرهزینه تصمیم سازان و تحمیل مذاکره بیهوده با امریکا و برجام خسارت محض محسوب نمی‌شود.
مروری اجمالی بر تصمیمات رهبری در مقاطع حساس و در زمان وقوع تهدید‌ها و فتنه ها، تردیدی باقی نمی‌گذارد که تصمیمات رهبری فارغ از جناح‌بندی‌های سیاسی و فشار‌های داخلی و خارجی، صرفاً بر اساس مصالح نظام اسلامی و منافع ملی همواره هوشمندانه ترین، منطقی‌ترین و مدبرانه‌ترین و بهترین تصمیم بوده است. با این وصف حفاظت از منافع نظام، اقتضا دارد آحاد مردم گوش به فرامین رهبری بوده و از تصمیمات حکیمانه و مدبرانه رهبری حمایت کنند که بی‌شک این حمایت نویدبخش اتحاد و همدلی و انسجام ملی برای تحقق اهداف بلند نظام است.
-۱ هنگامی که علی علیه السلام بر اساس خواست و اصرار مردم مسئولیت خلافت! و اداره کشور را پذیرفت، بلافاصله معاویه از سطحی نگری مسلمانان حداکثر سوءاستفاده را کرده و سنت نامه نگاری سرگشاده به رهبری را با هدف تأثیرگذاری بر افکار عمومی مسلمانان پی ریزی کرد. معاویه در نامه ها، پرچم عدالت‌خواهی را برافراشته و از علی علیه السلام محاکمه و مجازات قاتلان عثمان را مطالبه کرد. معاویه قصد داشت با به جریان انداختن پرونده قتل عثمان، همه جریانات و مردم را علیه حکومت علی شورانده و حکومت را به دست مردم نابود سازد. مولای متقیان صریحاً اعلام کرد نظام را فدای یک پرونده نمی‌کند. تصمیم آن حضرت بی‌شک تصمیمی هوشمندانه و به غایت مدبرانه بود.
۲- تصمیم امام خمینی سلام‌الله علیه در نوشیدن جام زهر و پذیرش قطعنامه ۵۹۸ که حاصل تصمیم سازی مسئولان سیاسی و نظامی وقت بود، بی‌شک تصمیمی هوشمندانه، مدبرانه، و بهترین تصمیم بود.
اما این تصمیم مدبرانه امام راحل هرگز به معنای تأیید اقدام غیرعاقلانه، خودخواهانه و غیرمنطقی تصمیم سازان در تحمیل جام زهر به امام راحل نبوده و نیست.
-۳ کودتای امریکایی و فتنه سبز اموی در سال ۸۸ که بر اساس نسخه امریکایی انقلاب‌های (بخوانید کودتاهای) رنگین به همان روشی که در ۱۵ کشور دیگر بر بستر انتخابات و با اسم رمز تقلب اجرا شده بود در ایران نیز طراحی و به اجرا درآمد، اما در ایران به سه دلیل مشخص: «فاصله فاحش آرای نفر دوم با برنده انتخابات»، «مدیریت و ایستادگی مقتدرانه، بی‌نظیر و قاطعانه رهبری» و «عدم همراهی مردم با کودتاچیان»، به نتیجه دلخواه کودتاچیان نرسیده و در نطفه خفه شد، اما فتنه‌گران کماکان بر طبل توطئه و فتنه گری کوبیده و پس از شش ماه عناد و مقابله احمقانه کودتاچیان با نظام و مردم، بالاخره در حماسه ۹ دی توسط خود مردم از صحنه سیاسی نظام حذف شده و مسببان آن با ملاحظات خاص و رأفت و عطوفت نظام، در حصر خانگی قرار گرفتند. از این زمان (شروع حصر خانگی) امپراتوری رسانه‌ای غرب، شبکه نفوذی دشمن در ایران، حزب سیاسی بازنده و همه عوامل و حامیان فتنه‌وارد میدان شده و پرچم ضرورت محاکمه محصورین (کودتاچیان) را برافراشته و به ارسال نامه‌های سرگشاده به رهبری پرداخته‌اند. در این مورد نیز تصمیم رهبری نظام در عدم محاکمه سران فتنه و پیشگیری از دوقطبی‌های مخل امنیت ملی، بی‌تردید تصمیمی هوشمندانه، مدبرانه و بهترین تصمیم بوده است.
-۴ سال ۹۲ برخلاف سیاست‌های کلی نظام که هرگونه مذاکره با امریکا را حماقت و خیانت و عاملان آن را فاقد فهم سیاسی و غیرت ملی می‌داند، در انتخابات ریاست جمهوری با رأی مردم موضوع مذاکره با امریکا به مطالبه یک جریان سیاسی تبدیل شد. با پایان یافتن انتخابات، دشمنان نظام و شبکه همکار آنان در داخل، نسخه مقاومت نظام و عدم موافقت با خواسته رئیس‌جمهور را تجویز و دنبال می‌کردند. ناگفته پیدا بود که مخالفت نظام با مطالبه آن جریان سیاسی کشور را در بن بست دوقطبی بسیار خطرناکی قرار داده و به مردم گفته می‌شد این رهبری است که مانع از مذاکره با امریکا و حل مشکلات کشور و چرخیدن چرخ‌های اقتصاد کشور است. در چنین شرایطی رهبری نظام با انتخاب استراتژی نرمش قهرمانانه (نه در برابر دشمن بیرونی بلکه در برابر تحمیل کنندگان مذاکره بی حاصل با شیطان بزرگ)، ضمن بیان عدم خوش‌بینی و بیهوده بودن مذاکره با امریکا، در کنار مردم با خواسته رئیس‌جمهور موافقت نموده و حتی در مسیر برجام بنا به خواسته وزیر امور خارجه از تمام خطوط قرمز ترسیم شده هم گذشت. حاصل این اقدام هوشمندانه، افزایش خشم، تنفر و بی‌اعتمادی مردم ایران نسبت به امریکا را در پی داشت.
تصمیم گیری شجاعانه، هوشمندانه، منطقی و مدبرانه رهبری که به مثابه نوشیدن جام زهری دیگر بود از فروپاشی نظام و تبدیل ایران به مدل لیبی وسوریه جلوگیری و به تدریج فهم سیاسی مردم علیه امریکا را ارتقا داده و از یک‌سو افزایش تنفر، خشم و بی اعتمادی مردم ایران به شیطان بزرگ را در پی داشت و از طرف دیگر باور مسئولان و احزاب سیاسی در باره انتخاب رویکرد اقتصاد مقاومتی و تکیه به ظرفیت‌های داخلی را ارتقا بخشید. قبول مذاکره با امریکا و برجام قطعاً تصمیم نظام بود، اما اولاً خواسته نظام نبود و ثانیاً این موافقت به منزله نادیده گرفتن خطای راهبردی و پرهزینه تصمیم سازان و تحمیل مذاکره بیهوده با امریکا و برجام خسارت محض محسوب نمی‌شود.
مروری اجمالی بر تصمیمات رهبری در مقاطع حساس و در زمان وقوع تهدید‌ها و فتنه ها، تردیدی باقی نمی‌گذارد که تصمیمات رهبری فارغ از جناح‌بندی‌های سیاسی و فشار‌های داخلی و خارجی، صرفاً بر اساس مصالح نظام اسلامی و منافع ملی همواره هوشمندانه ترین، منطقی‌ترین و مدبرانه‌ترین و بهترین تصمیم بوده است. با این وصف حفاظت از منافع نظام، اقتضا دارد آحاد مردم گوش به فرامین رهبری بوده و از تصمیمات حکیمانه و مدبرانه رهبری حمایت کنند که بی‌شک این حمایت نویدبخش اتحاد و همدلی و انسجام ملی برای تحقق اهداف بلند نظام است.
-۱ هنگامی که علی علیه السلام بر اساس خواست و اصرار مردم مسئولیت خلافت! و اداره کشور را پذیرفت، بلافاصله معاویه از سطحی نگری مسلمانان حداکثر سوءاستفاده را کرده و سنت نامه نگاری سرگشاده به رهبری را با هدف تأثیرگذاری بر افکار عمومی مسلمانان پی ریزی کرد. معاویه در نامه ها، پرچم عدالت‌خواهی را برافراشته و از علی علیه السلام محاکمه و مجازات قاتلان عثمان را مطالبه کرد. معاویه قصد داشت با به جریان انداختن پرونده قتل عثمان، همه جریانات و مردم را علیه حکومت علی شورانده و حکومت را به دست مردم نابود سازد. مولای متقیان صریحاً اعلام کرد نظام را فدای یک پرونده نمی‌کند. تصمیم آن حضرت بی‌شک تصمیمی هوشمندانه و به غایت مدبرانه بود.
,
۲- تصمیم امام خمینی سلام‌الله علیه در نوشیدن جام زهر و پذیرش قطعنامه ۵۹۸ که حاصل تصمیم سازی مسئولان سیاسی و نظامی وقت بود، بی‌شک تصمیمی هوشمندانه، مدبرانه، و بهترین تصمیم بود.
,
اما این تصمیم مدبرانه امام راحل هرگز به معنای تأیید اقدام غیرعاقلانه، خودخواهانه و غیرمنطقی تصمیم سازان در تحمیل جام زهر به امام راحل نبوده و نیست.
,
-۳ کودتای امریکایی و فتنه سبز اموی در سال ۸۸ که بر اساس نسخه امریکایی انقلاب‌های (بخوانید کودتاهای) رنگین به همان روشی که در ۱۵ کشور دیگر بر بستر انتخابات و با اسم رمز تقلب اجرا شده بود در ایران نیز طراحی و به اجرا درآمد، اما در ایران به سه دلیل مشخص: «فاصله فاحش آرای نفر دوم با برنده انتخابات»، «مدیریت و ایستادگی مقتدرانه، بی‌نظیر و قاطعانه رهبری» و «عدم همراهی مردم با کودتاچیان»، به نتیجه دلخواه کودتاچیان نرسیده و در نطفه خفه شد، اما فتنه‌گران کماکان بر طبل توطئه و فتنه گری کوبیده و پس از شش ماه عناد و مقابله احمقانه کودتاچیان با نظام و مردم، بالاخره در حماسه ۹ دی توسط خود مردم از صحنه سیاسی نظام حذف شده و مسببان آن با ملاحظات خاص و رأفت و عطوفت نظام، در حصر خانگی قرار گرفتند. از این زمان (شروع حصر خانگی) امپراتوری رسانه‌ای غرب، شبکه نفوذی دشمن در ایران، حزب سیاسی بازنده و همه عوامل و حامیان فتنه‌وارد میدان شده و پرچم ضرورت محاکمه محصورین (کودتاچیان) را برافراشته و به ارسال نامه‌های سرگشاده به رهبری پرداخته‌اند. در این مورد نیز تصمیم رهبری نظام در عدم محاکمه سران فتنه و پیشگیری از دوقطبی‌های مخل امنیت ملی، بی‌تردید تصمیمی هوشمندانه، مدبرانه و بهترین تصمیم بوده است.
,
-۴ سال ۹۲ برخلاف سیاست‌های کلی نظام که هرگونه مذاکره با امریکا را حماقت و خیانت و عاملان آن را فاقد فهم سیاسی و غیرت ملی می‌داند، در انتخابات ریاست جمهوری با رأی مردم موضوع مذاکره با امریکا به مطالبه یک جریان سیاسی تبدیل شد. با پایان یافتن انتخابات، دشمنان نظام و شبکه همکار آنان در داخل، نسخه مقاومت نظام و عدم موافقت با خواسته رئیس‌جمهور را تجویز و دنبال می‌کردند. ناگفته پیدا بود که مخالفت نظام با مطالبه آن جریان سیاسی کشور را در بن بست دوقطبی بسیار خطرناکی قرار داده و به مردم گفته می‌شد این رهبری است که مانع از مذاکره با امریکا و حل مشکلات کشور و چرخیدن چرخ‌های اقتصاد کشور است. در چنین شرایطی رهبری نظام با انتخاب استراتژی نرمش قهرمانانه (نه در برابر دشمن بیرونی بلکه در برابر تحمیل کنندگان مذاکره بی حاصل با شیطان بزرگ)، ضمن بیان عدم خوش‌بینی و بیهوده بودن مذاکره با امریکا، در کنار مردم با خواسته رئیس‌جمهور موافقت نموده و حتی در مسیر برجام بنا به خواسته وزیر امور خارجه از تمام خطوط قرمز ترسیم شده هم گذشت. حاصل این اقدام هوشمندانه، افزایش خشم، تنفر و بی‌اعتمادی مردم ایران نسبت به امریکا را در پی داشت.
,
تصمیم گیری شجاعانه، هوشمندانه، منطقی و مدبرانه رهبری که به مثابه نوشیدن جام زهری دیگر بود از فروپاشی نظام و تبدیل ایران به مدل لیبی وسوریه جلوگیری و به تدریج فهم سیاسی مردم علیه امریکا را ارتقا داده و از یک‌سو افزایش تنفر، خشم و بی اعتمادی مردم ایران به شیطان بزرگ را در پی داشت و از طرف دیگر باور مسئولان و احزاب سیاسی در باره انتخاب رویکرد اقتصاد مقاومتی و تکیه به ظرفیت‌های داخلی را ارتقا بخشید. قبول مذاکره با امریکا و برجام قطعاً تصمیم نظام بود، اما اولاً خواسته نظام نبود و ثانیاً این موافقت به منزله نادیده گرفتن خطای راهبردی و پرهزینه تصمیم سازان و تحمیل مذاکره بیهوده با امریکا و برجام خسارت محض محسوب نمی‌شود.
,
مروری اجمالی بر تصمیمات رهبری در مقاطع حساس و در زمان وقوع تهدید‌ها و فتنه ها، تردیدی باقی نمی‌گذارد که تصمیمات رهبری فارغ از جناح‌بندی‌های سیاسی و فشار‌های داخلی و خارجی، صرفاً بر اساس مصالح نظام اسلامی و منافع ملی همواره هوشمندانه ترین، منطقی‌ترین و مدبرانه‌ترین و بهترین تصمیم بوده است. با این وصف حفاظت از منافع نظام، اقتضا دارد آحاد مردم گوش به فرامین رهبری بوده و از تصمیمات حکیمانه و مدبرانه رهبری حمایت کنند که بی‌شک این حمایت نویدبخش اتحاد و همدلی و انسجام ملی برای تحقق اهداف بلند نظام است.
,
,
, ,
, ,
نشانی اشتباه کاخ سفید
, نشانی اشتباه کاخ سفید, نشانی اشتباه کاخ سفید,رضا دهکی در ابتکار نوشت:
, رضا دهکی در ابتکار نوشت:, رضا دهکی در ابتکار نوشت:,
,
,
,
,
انتهای پیام/ک
]
ارسال دیدگاه