حماسه فتح با اسطوره‌سازان مازندرانی/دفاع مقدس الگویی برای کشورهای آزادیخواه است

این روزهای ارام، ماحصل آن روزها پر دغدغه دیروز بود، که میان خون و اتش رقص دلدادگی می کردند، عاشقی به زبانی که ترجمه اش برای اهل دل فقط آسان است.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از بلاغ، بچه های این روزها، آن نسل سوم و چهارمی که در بازی های کال آف دیوتی، پابجی، بتلفیلد، گرز آف وار جنگ یک سرگرمی برای ساعت های است که با دوستان تجربه می کنند، جنگ واقعی آن هم هشت سال، در شرایطی که حق انتخاب سلاح های تو محدود است و هر لحظه منتظر شبیخون باید باشی، چقدر قابل لمس است، تا بحال به این فکر کرده اید که چطور می توان از دریچه یک قاب ، در ورق های کتابها، در لابه لای حرف های پر درد، در میان سرفه های خشک و ممتد، در انتهای بغض جنگ چطور معنا می شود.

میان چشم های پرحسرت ایثارگران، از پرهیزات غذایی که به آن خو کرده اند، از دردهای استخوانشان، از صدای سرفه ها، از لابه لای پلاستک بزرگ داروهایشان، جنگ مصداق واقعی پیدا می کند، اما چقدر می توان جنگ را فهیمد، تپش قلبها در زمان آژیر خطر، اینکه این بار کجای قلب وطن منفجر خواهد شد، چند نفر جان می دهند، چند خانه با خاک یکسان می شود، چند نفر در انتظار خواهند ماند.

در شبهای عملیات، میان دعای کمیلشان، در لحظه ای که سربندهایشان را می بندند، اصلا کمی عقب تر بیایم، لحظه ای که مادری فرزندش را زیر قران رد می کند، معشوقه ای بند پوتین های همسرش را محکم تر می بندد و پدری دل نگران به کوچه خیره می ماند، هنوز واژه جنگ در چشم هایشان ترجمه می شود.

از جنگ می شنویم، در کتابها، از تلوزیون و در کنار عزیزانی که البومشان همه دارایشان است، تاریخ را که ورق می زنیم، امروز نه از صدای آژیر قرمز خبری است و نه از وحشت انفجار، صدای اه و ناله ترکش ها از کسی شنیده نمی شود، در پس هر کوچه ای حجله ای از شهادت جوانی را نمیابی، قطار تهران اندیمشک این روزها خالیست، شلمچه شبهایش سکوت حزن انگیزی دارد و از اروند رود جز صدای آب، هیچ چیز به گوش نمی رسد، اینجا روزهایش نگرانی های روزمره را به دوش می کشند و شبهایش امید فردای بهتر را لالایی می کند.

این روزهای ارام، ماحصل آن روزها پر دغدغه دیروز بود، که میان خون و اتش رقص دلدادگی می کردند، عاشقی به زبانی که ترجمه اش برای اهل دل فقط آسان است. از مجموع حدود 220 هزار شهید انقلاب اسلامی و دفاع مقدس، 10400 شهید مربوط به استان مازندران است.

مازندران بخاطر شرایط جغرافیای که دارد کمترین اسیب را در جنگ دید، اما از نظر تعداد شهدا که در مجموع حدود 220 هزار شهید بود که حدود 10 هزارو 400 شهید از مازندران بود که جز خوزستان بیشترین شهید را دارد که با جان دل به جنگ رفتند، شاید در نگاه اول بخاطر همان شرایط جغرافیای مناسب دلیل این همه حضور تعجب برانگیز باشد، اما اگر زبان دلشان را بشنویم، کلیدواژه های برای باز کردن این هم شور و شوق می توان پیدا کرد.

حضور شهید حاج بصیر، حاج طوسی، نخبه های همچون شیرودی که بالاترین پرواز عملیاتی در جهان بود، علمدار خلعتبری، کشوری، مهدوی، چهره برجسته ای چون منفرد نیاکی نخبه های همچون شیرودی علمدار خلعتبری کشوری که آنقدر افتخار آفرینی کردند که رهبر معظم انقلاب فرمودند: لشکر 25 کربلا یک لشکر قوی، خط شکن و خط نگهدار بود.

البته همه دفاع مقدس مازندرانی ها در جبهه های جنگ ختم نمی شود، حدود 55 هزار نفر از مهاجم جنگی با همت مردم این استان پهلوان پرور اسکان داده شدند.

عسگری حسینی جانباز 50 درصد آملی با اشاره به نحوه رفتنش به جنگ گفت: شرایط در ان زمان به گونه ای بود که همه می خواستند برای دفاع از خاک وطن کاری انجام دهند، هر کس به گونه ای فعالیتی انجام می داد، زن، مرد، کوچک، پیر هر کس به گونه ای تلاش می کرد.

وی ادامه داد: در سال 63 پادگان شهید نوده در گنبد اعزام شدند، جا نداشتند و ما را به پادگان دواب و بعد از دوره آموزشی به آبادان فرستادند، چند ماهی آنجا بودیم که به خرمشهر و خط نگهدار جنگ رفتیم.

این معلم جانباز دارو را یکی از عمده مشکلات جانبازان دانست و اظهار کرد: باید هر ماه برای تایید دارو برویم، در حالی که برای ما مشکل است، هر چند اصرار می کنیم که بیشتر از یک ماه بنویسند، قبول نمی کنند و می گویند باید آزاد تهیه کنید که هزینه آن برایمان مقدور نیست.

وی تصریح کرد: برای سریال های کم محتوا، ارزش قائل هستند و چند بار ان را پخش می کنند، اما درد و دل یک جانباز یا خانواده شهدا صدا و سیما کم کاری می کند و یا کم تر به این مسائل پرداخته می شود .

حسینی از زخم زبانهای برخی از افراد ناآگاه ابراز ناراحتی کرد و افزود: می گویند دولت به شما رسیدگی می کند، حقوق و مزایا می دهد، پیشنهادی به آنان دارم، بیاید یک انگشتان را قطع کنید، من هر چه حقوق می گیرم را به شما می دهم، آیا حاضر هستید این کار را بکنید.

وی خاطرنشان کرد: اگر حتی یک شب کنار جانبازان بخوابید، دردهایشان را خواهند شنید، اینکه چطور شب را به صبح می رسانند و تحمل می کنند، این حجم از درد طاقت اوردنش سخت است.

خواستم از جنگ بگویم، اما گزارشم کامل نمی شد اگر از جنگ بگویم و از نیروی محکمی که ستون های جنگ بودند نگوییم، نیروی که قوت قلبی برای فرماندهان جنگ بود .

برارپور، خانوم جانیاز 70 درصد آملی در ادامه گفت: با عشق به امام و وطن به جنگ رفتند تا در میان فضای سخت و شاید برای بسیاری در ظاهر وحشتناک بود و هر لحظه امکان داشت زندگیشان پایان یابد، اما برای آنان لذت بخش تلقی می شد، مانند همان سخن که در شب عاشورا گفته شد که مرگ این چنینی شیرین تر از عسل است.

وی با بیان اینکه سختی زندگی جانباز بخاطر رای خدا و ایثاری که کردند، شیرین است، عنوان کرد: بخاطر انسانیتش تمام سختی ها را تحمل می کنم و هرگز خسته نمی شوم.

برارپور تصریح کرد: پنج بار جراحی سر انجام داد، حتی کاسه سر مصنوعی گذاشت و بخاطر بدتر شدن شرایط و تشنج های مکرر مجددا کاسه شکسته شده اصلی را گذاشتند، پرونده بیماری را به آلمان فرستادند و جواب پزشکان آلمانی این بود که در صورت عمل مجدد یا شهید خواهد شد و یا فلج کامل؛ اما خانواده با این جراحی موافقت نکردند.

وی ادامه داد: چند سالی بخاطر فراموشی که داشت حتی فرزندانش را بخاطر نمی آوردم، بعد ها بدنم از کار افتاده شد و شرایط برایش خیلی سخت شد، تمام این سالها حتی مهمانی ساده هم نرفتم، اما تمام سختی ها با رضای خدا و عشق به او برایم لذت بخش بود.

وقتی از جنگ می نویسیم ، باید نوشتنش فرق کند، دلی تر باشد، میان واژه ها دردهای شبانه جانبازان را باید قید کنی، سرفه های خشک و ممتد را جا نیندازی و تمام دیده نشدن هایشان را ببینی، جنگ فقط به 8 سال ختم نمی شود، چهل سال است، همسران زیادی بی یاور شدند، مادران زیادی چشم انتظار، چدران بی شماری بی عصا و فرزندان زیادی بی تکیه گاه شدند.

جنگ همه خاطراتی ک با خود آفرید، خوب، تلخ، شیرین همه را با خود در تاریخ حمل می کند، نمی توان گفت جنگ هشت ساله تحمیلی، باید گفت جنگ اسطوره سازان، جنگ پیروزمردان، تقویم این 8 سال را تا انتهایش به رخ دنیا می کشد، مطمئن باشید.

انتهای پیام/