مربی تیم ملی والیبال زیرِ ذره‌بین؛

• سه‌شنبه ۰۴ آذر ۱۳۹۹ ۰۷:۵۵
• کد خبر : 1670293

• اخبار
• ورزشی

مرور مسیر رسیدن آلکنو به نیمکت ایران تصویر روشن‌تری از آینده والیبال با این تزار روسی را پیش روی ما قرار می‌دهد.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ سرانجام پس از کش و قوس های فراوان سرمربی تیم ملی والیبال انتخاب شد و ولادیمیر رومانیچ آلکنو سرمربی شهیر روسی رسما به عنوان سرمربی تیم ملی والیبال ایران انتخاب شد. انتخابی که از چند وقت پیش محتمل به نظر می رسید و حضور او روی نیمکت والیبال ایران نهایی شده بود اما فدراسیون والیبال با حوصله و با تعلل بیش از اندازه از او رونمایی کرد تا برای المپیک این بار یک مربی بزرگ روسی روی نیمکت ایران بنشیند. نگاهی به کارنامه آلکنو امیدوار می شویم که او یکی از بهترین دوران والیبال ایران را رقم بزند. حضور در سه دوره بازی‌های المپیک به عنوان مربی و کسب دو مدال طلا (۲۰۱۲) و برنز (۲۰۰۸) و یک مقام چهارمی (۲۰۱۶) از نکات برجسته پرونده‌کاری این مربی روس است.

اما تزار روسی چطور و چگونه به نیمکت ایران رسید؟ مرور مسیر رسیدن آلکنو به نیمکت ایران تصویر روشن تری از آینده والیبال با این تزار روسی را پیش روی ما قرار می دهد.

قصه از کجا شروع شد؟

بعد از تعویق ناگهانی المپیک 2020 توکیو، فدراسیون والیبال به سرعت ایگور کولاکوویچ مربی صربستانی خود را کنار گذاشت چرا که محموعه فدراسیون به این نتیجه رسیده بود علی رغم صعود به المپیک، ایگور مربی نیست که ما را به آروزهایمان در توکیو برساند.

پس از قطع همکاری با ایگور کولاکوویچ، مهمترین بحث برای والیبال ایران انتخاب یک گزینه ایده آل برای رهبری آسمانخراش های ایران است. بعد از گذشت چند ماه از جدایی ایگور و برپایی چند جلسه فنی و هم اندیشی با اهالی والیبال، آرام آرام انتخاب سرمربی جدید تیم ملی نیز به محاق رفت و فراموش شد. اهالی والیبال تقریبا بر این عقیده بودند که بعد از چند سال حضور خارجی ها روی نیمکت تیم ملی وقت سرمربیگری یک ایرانی فرا رسیده و فدراسیون والیبال باید این فرصت را به مربیان ایرانی بدهد که شانس خود را روی نیمکت تیم ملی آزمایش کنند و افتخار حضور در المپیک به نام یک ایرانی سند بخورد.

طرفداران این تئوری اعتقاد دارند که مربی ایرانی توانایی و کیفیت لازم برای هدایت تیم تیم ملی والیبال را داراست و موفقیت های تیم های پایه در رقابتهای جهانی با مربی ایرانی را سندی بر ادعای خود می دانند. گزاره ای که اتفاقا در فدراسیون والیبال نیز طرفدارانی دارد اما همه حتی طرفداران استفاده از مربیان ایرانی، می دانند که در آوردگاه بزرگی جون المپیک و در تقابل با بهترین تیم ها و مربیان بزرگ جهانی، موفقیت با مربی ایرانی تقریبا محال است. چه آنکه اساسا کیفیت فنی یک مربی ایرانی با یک مربی خارجی بزرگ و طراز اول قابل قیاس نیست.

تقریبا همه اهالی والیبال متفق القول هستند که اگر شانسی کوچکی برای موفقیت تیم ملی والیبال در المپیک متصور باشیم، این مهم تنها با یک خارجی کارکشته حاصل خواهد شد که بتواند از کوچکترین فرصت ها بهترین استفاده را داشته باشد. از همین رو فدراسیون والیبال به این نتیجه رسیده که برای موفقیت در المپیک نیازمند یک مربی بزرگ است و با توجه به اینکه نسل فعلی والیبال و ستاره های دانه درشت آن در روزهای پایانی عمر حرفه ای مفید خود به سر می برند، فدراسیون می خواهد از این فرصت طلایی نهایت استفاده را برده و در توکیو یک افتخار بزرگ و دست نیافتنی را رقم بزند.

از ولاسکو تا رزنده و آلکنو

حضور در جمع 4 تیم برتر المپیک رویای بزرگی است که محمدرضا داورزنی مدیر کهنه کار فدراسیون درسر می پرواند و برای رسیدن به آن هر کاری را انجام خواهد داد. داورزنی از ابتدای بازگشت دوباره اش به والیبال و در میانه حرف و حدیث های فراوان موفقیت در المپیک را یگانه هدف متعالی و غایی خود عنوان کرده و کرات تاکید کرده آمده تا والیبال به موفقیت تاریخی برساند.

او نیک می داند برای رسیدن به این هدف متعالی باید از یک مربی بزرگ و کارکشته روی نیمکت تیم ملی ایران استفاده کند. مردی که با اتوریته و کاریزمای خود توانایی مدیریت ستاره های بزرگ و البته مدعی تیم ملی را داشته و از سوی دیگر به اندازه ای کاربلد، فنی و توانمند باشد که در آوردگاه بزرگی چون المپیک بتواند در تقابل با قدرت های دنیا و بازی های میلی متری تیم ایران را با دانش فنی و انگاره های خود برنده از زمین خارج کند. ماموریتی که تنها از مربیان بزرگ و شهیر برمی آید و از همین رو مذاکره با نامهای بزرگی چون ولاسکو، رزنده و آلکنو در دستور کار فدراسیون قرار گرفت.

واقعیت امر آن است که با توجه به تعدد مدعیان و البته قرعه ای که تیم ملی با آن روبرو شده، شانس موفقیت تیم ملی و رسیدن به جمع 4 تیم پایانی شاید چندان بالا نباشد به ویژه اینکه المپیک آوردگاهی است که همه تیم های بزرگ و قدر دنیا با تمام توان پای به آن می گذارند و بی تردید موفقیت در چنین تورنمنتی دشوارتر است اما فدراسیون و داورزنی نمی خواهند این فرصت را از دست داده و از شانس حداقلی خود استفاده کنند و به خلق معجزه می اندیشند.

انتخاب با حوصله

با تعویق یک ساله المپیک فدراسیون والیبال به این نتیجه رسید که برای انتخاب سرمربی تیم ملی عجله نکند و با توفیق اجباری پیش آمده فرصت کافی برای انتخاب یک گزینه خوب داشت. به ویژه اینکه هر چه این انتخاب دیرتر صورت می گرفت، هزینه کمتری روی دست فدراسیون می گذارد که با توجه به قیمت افسارگسیخته دلار رقم قابل توجهی می شود. فراموش نکنید با لغو تمامی بازیهای ملی در سال 2020، تیم ملی والیبال عملا هیچ تورنمنت و یا مسابقه ای در پیش نخواهد داشت و همین سبب شد تا فدراسیون آهسته تر به سمت قرارداد با گزینه مطلوب خود پیش برود تا هزینه کمتری متحمل شود.

در نهایت گزینه نهایی فدراسیون ولادیمیر آلکنو روس تبار بود؛ مردی که زمزمه های حضورش روی نیمکت تیم ملی والیبال ایران از مدتها پیش به گوش می رسید و در نهایت فدراسیون با تاخیر فراوان از او رونمایی کرد. زمان حضور آلکنو در ایران، از فروردین‌ماه سال آینده است و بر اساس این قرارداد، هدایت تیم ملی والیبال کشورمان تا پایان بازی‌های المپیک توکیو بر عهده این مربی باتجربه روس خواهد بود.

رئیس فدراسیون والیبال پس از امضای قرارداد آلکنو، گفت: طبق قرارداد، حضور سرمربی تیم ملی از فروردین‌ماه سال آینده خواهد بود، اما وی کار خود را از اول آذرماه شروع کرده است تا ملی‌پوشان والیبال ایران با آمادگی بیش‌تر در دو رویداد مهم سال ۲۰۲۱ (لیگ ملت‌ها و بازی‌های المپیک توکیو) شرکت کنند.

داورزنی تصریح کرد: آلکنو تا زمان شروع اردو در ابتدای سال آینده، لیگ‌های داخلی و خارجی را رصد خواهد کرد که شناسایی بهترین بازیکنان ایران برای دعوت به تیم ملی بر اساس آخرین عملکرد آنان، از جمله این اهداف است.

وی به حضور توماس توتولو در کادر تیم ملی والیبال ایران به عنوان دستیار آلکنو اشاره کرد و گفت: دیگر اعضای کادر فنی تیم ملی ایرانی خواهند بود.

آقای افتخار، از بازیگری تا مربیگری

ولادیمیر رومانوویچ آلکنو چهارم دسامبر ۱۹۶۶ در پولوتسک ویتبسک به دنیا آمد. مادرش بلاروسی و پدرش اهل لیتوانی بود. هرچند آلکنو فعالیت ورزشی خود را از ۱۰ سالگی شروع کرده است، اما از سال ۱۹۸۰ با حضور در تیم دانشگاه مینسک به صورت رسمی و حرفه‌ای به عنوان یک ورزشکار معرفی شد.

وی از ۱۹۸۴ تا ۱۹۸۷ عضو باشگاه زسکا مسکو بود و پس از آن به عضویت «اسکا مینسک»  درآمد و سه سال هم برای این تیم به میدان رفت. آلکنو با زسکا مسکو سه سال مداوم مدال طلای مسابقات قهرمانی شوروی، یک قهرمانی جام اتحاد جماهیر شوروی و دو جام قهرمانی سوپر جام اروپا را بالای سر برد.

این بازیکن که در پست مدافع وسط بازی می‌کرد، در سال ۱۹۹۲ وارد ایتالیا شد و پس از چهار سال حضور در سری ب، به فرانسه نقل مکان کرد و برای دو باشگاه «آ.اس. کن» و «تورز وی.بی» به میدان رفت. آلکنو تجربه بازی در تیم‌های لفسکی صوفیه، ولونتاس آستی و مارکونی اسپولتو را نیز در پرونده کاری خود دارد.

مدال طلای جام جهانی ۱۹۹۹، نایب قهرمانی اروپا در سال ۱۹۹۲ و مدال برنز اروپا در سال ۱۹۹۳، چهار مدال نقره و برنز لیگ جهانی (نقره سال‌های ۱۹۹۳ و ۱۹۹۸، برنز سال‌های ۱۹۹۶ و ۱۹۹۷) از جمله افتخارات این بازیکن در دوره حضورش در تیم ملی والیبال روسیه است.

ولادیمیر الکنو مربیگری را در سال 1999 از همان باشگاهی که در آن توپ می زد، یعنی تیم تولوز در لیگ فرانسه آغاز کرد. ابتدا به عنوان مربی – بازیکن و از سال بعد، به عنوان سرمربی. قهرمانی در جام حذفی فرانسه اولین دستآورد او بود و سال بعد هم دومین دستآورد خود را با قهرمانی در پرو آ در سال ۲۰۰۴ تکمیل نمود و پس از آن به خانه بازگشت.

4 سالی گذشت تا بالاخره جو سنگین مربیگری در روسیه فروکش کرد و او توانست با توجه به نتایج خوبی که در تیم فرانسوی گرفته، راهی به تیم دینامو و لیگ کشورش بیابد. او موفقیت هایش را با دینامو هم ادامه داد و طوری نظرها را به خود جلب کرد که از سال 2007 همزمان با هدایت تیم باشگاهی کازان، به سرمربیگری روسیه نیز برگزیده شد. او در 3 سال حضور خود در مسکو موفق به کسب قهرمانی سوپرلیگ والیبال روسیه ۲۰۰۶ و قهرمانی جام حذفی روسیه در سال ۲۰۰۷ شد و سپس به تیم ملی رفت. او در این زمان 41 سال داشت و عنوان جوانترین مربی تاریخ تیم ملی سرزمینش را به خود اختصاص داد. الکنو همچنانکه که از نظر روس ها جوانترین مربی شان بود، در دوران فعالیتش به عنوان بازیکن، نتوانسته بود ملی پوش شود و در حقیقت سابقه پوشیدن پیراهن تیم ملی کشورش را نداشت که این سرمربی شدن یک غیر ملی پوش؛ نیز برای روس ها عجیب و غریب بود!

روسیه با الکنو در سال های 2007 و 2008 مدال های نقره و برنز لیگ جهانی، نقره اروپا، نقره جام جهانی و برنز المپیک پکن را به سینه زد و سپس هدایتش را برای دو سال به دانیله بانیولی موفق ترین مربی تاریخ باشگاهی ایتالیا و سرمربی پیشین متین ورامین سپرد. بانیولی در روسیه موفق بود و مدال آور. اما باز هم طی فرآیندی که تحت تاثیر بالا گرفتن اختلاف های داخلی در والیبال روسیه شکل گرفت، روس ها به سراغ الکنو رفتند و او هم نه نگفت تا دوباره روی نیمکت روس ها بنشیند.

سال های 2011 و 2012 اوج کار این مربی در روسیه بود که طلای لیگ جهانی، جام جهانی و المپیک لندن را تصاحب کرد و نامش در تاریخ والیبال روسیه جاودانه شد و به او لقب مرد آهنین دادند. پس از 2.5 سال که اندری ورونکوف، سرمربیگری تزارها را بر عهده داشت (و اگرچه روسیه با او در سال 2013 قهرمان لیگ جهانی و اروپا شد) به دلیل نتایج ضعیف سال 2014 و لیگ جهانی 2015 استعفا داده شد! دوباره این ولادیمیر الکنو به تیم ملی روسیه بازگشت تا بلکه ناجی آنها در ریو 2016 باشد اما نتیجه نگرفت، برکنار شد و دوباره به زنیت کازان بازگشت تا جام های داخلی را درو کند.

تزار روسی بهار 1400 در تهران

فدراسیون والیبال ایران در اوایل ماه آوریل سال 2021 یعنی اواخر فروردین1400 در تهران،‌ منتظر آلکنو خواهد بود ولی مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا، 6 اردیبهشت 1400 به پایان می‌رسد و بازی فینال هم 12 اردیبهشت خواهد بود. داورزنی و آلکنو در حال مذاکره در مورد حضور احتمالی تیم زنیت در مراحل پایانی لیگ قهرمانان اروپا هستند. ضمن اینکه لیگ ملت‌های والیبال نیز قرار است از اواخر اردیبهشت آغاز شود. روس‌ها برای آماده سازی تیم ملی خود، لیگ برتر را یک ماه زودتر، تعطیل خواهند کرد.

برخورد باشگاه زنیت هم با پیشنهاد ایران، بسیار ملایم و دوستانه بود و باشگاه اعلام کرد مشکلی از این بابت ندارد. آلکنو نیز گفت در صورت حضور در ایران، «تومازو توتولو» و «دمیتری سوسنین» دو دستیار خود در زنیت را هم با خود به تهران می‌آورد.

مسیر سخت و آینده مبهم

حداقل خواسته فدراسیون والیبال ایران، حضور تیم ملی در مرحله یک چهارم المپیک است که با توجه به همگروهی ایران با ژاپن، لهستان، ایتالیا، کانادا و ونزوئلا، دور از انتظار نیست. تیم ملی ایران می‌تواند در گروه خود، سوم یا چهارم شود. قسمت سخت کار، مرحله دوم مسابقات است چون در گروه دیگر تیم‌های برزیل، آمریکا، روسیه، فرانسه، آرژانتین و تونس قرار دارند. رویایی با هر کدام از 4 تیم برتر این گروه برای ایران،‌ آسان نیست. جدال احتمالی روسیه و ایران در یک چهارم، المپیک، بسیار دیدنی خواهد بود.

موفقیت آلکنو با تیم ملی ایران در المپیک، ممکن است ادامه همکاری این دو را در پی داشته باشد ولی این نکته را باید لحاظ کرد که سرمربی روس، تیم زنیت را رها نخواهد کرد و پزشکان نیز، او را از کار پرفشار،‌ منع کرده‌اند. در این شرایط، ادامه حضور آلکنو در ایران پس از المپیک،‌ چندان محتمل نیست.

آلکنو می‌گوید: مدت‌هاست که پیشنهاد تیم ملی ایران روی میز من است ولی چیزی که مرا وسوسه کرد،‌ حضور در چهارمین المپیک بود. علاوه بر این، مسائل مالی هم برایم مهم است. اگر بگویم پیشنهاد مالی ایران برایم جذاب نبود، دروغ گفته‌ام.

آلکنو – معروف؛ چراغ های خاموش رابطه

نکته مهم و شاید اساسی‌ترین مسئله در مورد حضور آلکنو در ایران، ارتباط او با بازیکنان و به ویژه، سعید معروف، کاپیتان و مغز متفکر تیم ملی است. آلکنو در سال 2014 و پس جدایی موقت «متیو اندرسون» از زنیت به دلیل مسائل روحی، تصمیم گرفت یک پاسور طراز اول به ترکیب تیمش اضافه کند. پس از اینکه لوی بال، میکا کریستنسن، برناردو رزنده و بن تونیوتی هر کدام به دلایلی نتوانستند به زنیت ملحق شوند، سعید معروف، مورد توجه این مربی قرار گرفت و پیراهم شماره 8 زنیت را پوشید. البته اگر معروف همان ابتدا به پیشنهاد زنیت، پاسخ مثبت می‌داد، آلکنو به سراغ بال، کریستنسن، رزنده و تونیوتی نمی‌رفت.

شرایط معروف به عنوان یک سوپر استار ایرانی در کازان، چندان ایده‌آل نبود. آلکنو به او توجه زیادی نمی‌کرد و او را به کرات با «ایگور کوبزار» تعویض می‌کرد. معروف تلاش می‌کرد تا تیم زنیت سریع‌تر بازی کند ولی این سیستم بازی در زنیت، معمولی نبود. از طرف دیگر، معروف 189 سانتیمتری در میان غول‌های تنومند روسی، چندان در دفاع روی تور، کارآمد نبود و به همین دلایل،‌ بند تمدید خودکار قرارداد او فعال نشد.

آلکنو و معروف حالا در ایران به هم رسیده‌اند. کار آلکنو در ایران به هیچ عنوان آسان نیست. او فرانسه و ایتالیایی صحبت می‌کند و به همین دلیل به یک مترجم در کنار خود نیاز دارد. تایم اوت‌های روحیه بخش، انگیزه ساز و تاثیرگذار آلکنو در جهان والیبال شهرت زیادی دارد. باید دید آیا یک مترجم می‌تواند بار سنگین جملات این مربی را به بازیکنان منتقل کند.

انتهای پیام/

خبرنگار: سعید آقایی

• برچسب ها
• #
• #
• #