امیر آقایی یک تنه «آقازاده» را جلو می برد

امیر آقایی در سینما و تلویزیون سعی کرده کارنامه متنوعی از خود به جای بگذارد. شاید همه این بازی ها، مشق کردن های آقایی برای رسیدن به «نیما بحری» آقازاده بوده؛ نقشی که می توان بلوغ بازی این شاه ماهی را در آن مشاهده کرد.

[

به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ سریال «آقازاده» این روزها به ایستگاه پایانی خود نزدیک می شود. مجموعه ای که همان ابتدای کار با حاشیه های متنی و فرامتنی فراوانی روبرو شد. حاشیه هایی که شاید خود حامد عنقا به عنوان طراح، نویسنده و تهیه کننده این سریال، نقش اصلی را در خلق آن ها ایفا کرده است.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, «آقازاده»,

از ماجرای معروف «شکلات» و «کاسه آش» تا داستان قتلی که به ماجرای مشابه شهردار سابق تهران نسبت داده شد و از آن جنجالی تر، شخصیت «حاج حسن» آقازاده که طبری قوه قضاییه را در ذهن همگان تداعی می کند.

هر مجموعه نمایشی را می شود از منظر گوناگون به نقد و تحلیل کشاند. کارگردانی، ایده سریال، فیلمنامه، از منظر فنی؛ از تدوین و تصویربرداری گرفته تا موسیقی و جلوه های بصری. ولی معمولا درنهایت این بازی بازیگران است که به سریال روح و جان تازه ای می دهد و می تواند تا مدت ها آن را در ذهن و خاطر شما به یادگار بنشاند.

بازیگران مطرحی در سریال «آقازاده» نقش آفرینی کرده اند؛ از امین تارخ با آن کارنامه سنگین و پربار بازیگری در نقش حاج رضا تا مهدی سلطانی که از پس ظرافت های این نقش به خوبی درآمده است. ولی چه امین تارخ و چه مهدی سلطانی و حتی امین حیایی، هیچ کدام بازی چشمگیری از خودشان نشان ندادند و مثل همیشه بازی هایشان در یک حد از استاندارد فراتر نرفته است.

از طرفی سینا مهراد در نقش حامد هیچ فراز و فرودی در ایفای نقش خود ندارد و بیننده را بی اختیار به یاد حامد سریال «پدر» می اندازد؛ البته کاملا مشخص است که نسبت به آن سریال در جنس بازیش پیشرفت قابل محسوسی داشته ولی هنوز یک ایستایی در کلام و بازیش وجود دارد که نمی گذارد در نقش رها شود و بیننده او را عریان تماشا و باور کند.

از آن بدتر بازی نیکی کریمی است که در موقعیت های متفاوت، بازی کاملا یکسانی از خود به نمایش گذاشته است؛ چه در سکانس هایی که همه چیز به ظاهر خوب است و چه در سکانس طلایی بازی او، زمانی که رو در روی نیما می ایستد و او را تهدید به افشاگری می کند. سکانسی که باید اوج بازی او در این نقش باشد و می تواند بیننده را با خشم و عصیانگری خفته او همراه کند؛ ولی باز مثل همیشه در لحنی کاملا معمولی فقط به ذکر دیالوگ می گذرد و آن سکانس نیز به مانند باقی حضور او در آقازاده، کاملا لنگ می زند و به دل نمی نشیند.

اما از پردیس پورعابدینی در نقش های راضیه و مانلی به عنوان استعداد نوظهور آقازاده در بازیگری که بگذریم؛ شاه بازی این سریال بدون شک به امیر آقایی می رسد. امیری که یک تنه در «آقازاده» آقایی می کند.

امیر آقایی در تلویزیون و سینما سعی کرده کارنامه ای متنوع از نقش های گوناگون از خود به جای بگذارد؛ کافی است بازی های متفاوت او در فیلم هایی همچون «کوچه بی نام»، «سعادت آباد»، «بدون تاریخ بدون امضا» و این آخری یعنی «شنای پروانه» را در ذهن خود مرور کنید؛ نقش هایی که فقط یک بازیگر حرفه ای از پس آن ها برمی آید. ایفای درست این بازی ها به جرات قسمتی از فیلم را از آن خود می کند و می شود ادعا کرد در بیشتر این موارد «آقایی» یک تنه کار را جلو برده است.

شاید همه این بازی ها، مشق کردن های امیر آقایی برای رسیدن به «نیما بحری» آقازاده بوده است؛ نقشی که می توان بلوغ بازی آقایی را به خوبی در آن مشاهده کرد. برای مثال سکانس دونفره نیما و حاج رضا در زندان و یا سکانس تماشایی امیر آقایی و امین حیایی بعد از زندان رفتن نیما را به خاطر بیاورید؛ حس بازی، فن بیان و همه المان هایی را که بیننده عمیقا با او هم ذات پنداری کند را با خودش دارد. یک آن شما دوست دارید که نیما با همه بدی هایش، بخشیده شود و این همان قدرت جادویی بازیگری است که این روزها امیر آقایی در «آقازاده» به رخ می کشد.

انتهای پیام/

]