نقدی بر فیلم «روشن» حجازی؛ تاریکی مطلق

«روشن» نه تنها بدترین فیلم روح الله حجازی است، که اندک انگیزه و امید باقی مانده برای دنبال کردن کارنامه او را هم از بین می برد و نشان می دهد که به پایان راه رسیده است.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ «روشن» نه تنها بدترین فیلم روح الله حجازی است، که اندک انگیزه و امید باقی مانده برای دنبال کردن کارنامه او را هم از بین می برد و نشان می دهد که به پایان راه رسیده است.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا,

اگر زمانی در «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» یک داستان نیم خطی قابل پیگیری وجود داشت، اینجا همان قصه نیم بند هم وجود ندارد. اگر زمانی در «مرگ ماهی» سر و شکل بصری فیلم چشم نواز بود، اینجا تصویر دلنشینی هم وجود ندارد. و اگر زمانی در «زندگی خصوصی آقا و خانم میم» با همه ضعفهایش، دستکم مضمون و تم اثر قابل تشخیص و بحث بود، اینجا حتی مشخص نیست که فیلم برای چه و بر اساس کدام انگیزه محرک مضمونی ساخته شده است.

حجازی یک بار دیگر تلاش کرده بهترین تکنیسینها را برای ساخت فیلمش دور هم جمع کند و طبق معمول حضور آنها کمترین کمکی به فیلم نکرده است. به همان اندازه که انتخاب محمود کلاری برای فیلمبرداری «مرگ ماهی» تناسبی با اتمسفر فیلمنامه نداشت، اینجا هم معلوم نیست که بامداد افشار با آن جنس از موسیقی مدرن خاص خود، چه تناسبی با دیگر اجزای فیلم دارد، یا مرتضی نجفی به عنوان فیلمبردار چه کمکی به فیلم کرده، یا ترکیب رضا عطاران و سیامک انصاری به عنوان کمدینهایی در قالب غیرکمدی، چه قصد و هدفی را دنبال می کند.

اصالت، گمشده سینمای حجازی است و در روشن هم، مثل فیلمهای قبلی خود تلاش می کند تا از خود واقعیش فاصله بگیرد و قصه آدمهایی را روایت کند که کوچکترین نسبتی با خود فیلمساز ندارند. نتیجه آنکه باز هم مثل فیلمهای قبلی حجازی، آدمهای فیلمهایش شبیه به هیچ دسته و فرقه و سنخ و قشری از آدمهای واقعی جامعه نیستند و فقط توهمات حجازی از جهان اطرافند.

آیا حجازی واکنش شخصیت اصلی فیلم خود در قبال خیانت همسرش، که به مضحکترین شکل و با جمله «دیگه این کارای بد رو نکن» خلاصه می شود، قابل درک و فهمیدنی می داند؟ یا به همسر او حق می دهد که در عین زندگی و تعهد شرعی و قانونی به همسر سابقش، با مرد دیگری رابطه جنسی - عاطفی داشته باشد؟ ً

آن خانه عجیبی که سیامک انصاری شبها در آن قمار می کند، مواد می کشد و در یکی از اتاقهایش هم یک فاحشه وجود دارد، کجاست؟ چرا اینقدر بی منطق و بی معناست؟ و چندین و چند سوال دیگر که همگی نشان می دهند «طلبه سابق» سینما برای انکار و فاصله گرفتن از خودش آنقدر اغراق می کند، که از فیلمهایش موجوداتی نافهمیدنی و بی اصالت می سازد که هیچ مخاطبی خودش را در آنها نمی بیند.

, .,

به قلم: محمد حسین رحیمی

انتهای پیام/

]