وی افزود: هرکاری سختی‌های خودش را دارد، من نیز وقتی ورزش را شروع کردم مادرم فکر می‌کرد ورزشکار خوبی نشوم اما در اولین مسابقه‌ای که حضور داشتم مقام اول را کسب کردم و بعد از آن در مسابقات کشوری مدال‌ آوردم.

به ورزشکاران معلول بها داده نمی‌شود

این قهرمان پرتاب وزنه گفت: در گذشته از نظر زیرساختی مشکلات زیادی وجود داشت چراکه زمین چمن و صندلی مخصوص پرتاب وزنه نداشتیم، اما به مرور و کم و بیش این امکانات برای ورزشکاران جانباز و معلول فراهم شد؛ اکنون هم نقص‌هایی در امکانات وجود دارد اما نسبت به گذشته بهتر است.

این ورزشکار تصریح کرد: در عرصه ورزشی به معلولین بها داده نمی‌شود و معمولا تمرکز مسئولین روی ورزش افراد سالم است؛ این مسائل در ورزش زنان چندین برابر می‌شود، برای مثال در گذشته اجازه داده نمی‌شد که زنان ورزشکار مربی مرد داشته باشند، اما اکنون این مسئله برطرف شده است.

باراجینی با اشاره به اینکه کرونا مشکل جدیدی به مشکلات ورزشکاران اضافه کرده است، بیان کرد: به عنوان یک بانوی ورزشکار تا به امروز ورزش برایم درآمدی نداشته است به طوری که حتی درخصوص بیمه هم فقط برای مسابقات بیمه شده‌‌ام.

افراد معلول نیاز بیشتری به ورزش دارند

ابن بانوی ورزشکار قزوینی با بیان اینکه ورزش‌ از هرجایی که آغاز شود‌ منفعت است، گفت: افراد معلول نیاز بیشتری به ورزش دارند زیرا در خانه نشستن باعث می‌شود از نظر جسمانی و روانی آسیب ببینند، نمی‌گویم جوانان از همان ابتدا در سطح قهرمانی ورزش کنند چراکه باید ورزش را برای سلامتی انجام داد.

وی ادامه داد: بسیاری از افراد معلول با شرایط خیلی سخت در سطح جهان درخشیده‌اند و آنها الگوی من و امثال من هستند؛ برای یک معلول تقویت همت و اراده بیشتر مدنظر است زیرا همین که یک فرد معلول بتواند خود را از خانه بیرون بیاورد، در جامعه ظاهر شود و به افراد سالم ثابت کند که خواستن توانستن است بسیار اهمیت دارد.

باراجینی تاکید کرد: حرف‌های یک معلول هیچوقت شعار نیست بنابراین با صراحت می‌گویم معلولیت هیچگاه باعث محدودیتم نشد زیرا من در کنار کسانی فعالیت کردم که مانند خودم بودند.

مادرم یار همیشگی‌ام در کنار فعالیت‌هایم است

این ورزشکار معلول افزود: در جریان فعالیت ورزشی‌ام، مادرم در سرما و گرما همیشه کنارم بود و بارها و بارها وزنه پرتاب کرده‌ام و مادرم هربار با عشق وزنه را به دستم داده است؛ با هر پرتابی که کردم یک چروک روی دستان مادرم نشست.

باراجینی عنوان کرد: برای یک فرد معلول آرزوهای زیادی وجود دارد؛ وقتی بچه بودم فکر می‌کردم می‌توانم یک شبه همه مراحل موفقیت را طی کنم اما وقتی به صورت جدی وارد ورزش شدم و در سختی افتادم، فهمیدم باید برای چیزی که می‌خواهم بجنگم، ورزش جنگجوبودن و ظاهر شدن در جامعه را به من آموخت.

وی در پایان گفت: نمی‌دانم به چنددرصد از خواسته‌هایم رسیده‌ام اما اکنون هدفم حضور در مسابقات پارالمپیک است، من برای رسیدن به هدفم تلاش می‌کنم و امیدوارم مسئولین نیز ورزشکاران را رها نکنند.

انتهای پیام/