اخبار داغ

دانا گزارش می دهد؛

قیف سر و ته «تولید و اکران» سینمای ایران/ فقط تهیه‌کننده‌ها پول به جیب می‌زنند!

قیف سر و ته «تولید و اکران» سینمای ایران/ فقط تهیه‌کننده‌ها پول به جیب می‌زنند!
ماجرای تولید فیلم و اکران در سینمای ایران داستان تلخ و غم انگیزی دارد؛ داستانی که در آن تهیه کننده در همان مسیر تولید تمام سود خود را به دست آورده و دیگر دلش برای اکران نمی‌سوزد.
[

به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ ماجرای تولید فیلم و اکران در سینمای ایران داستان تلخ و غم انگیزی دارد؛ روایتی که در کمتر جایی از دنیا شبیه آن یافت می شود.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا,

فلان آقا یا خانم تهیه کننده برای تولید اثر سینمایی خود با مراجعه به نهاد و یا سازمان دولتی و یا وابسته به دولت، سرمایه تولید فیلم خود را تهیه می کند و از آنجاییکه به گفته اهالی سینما، در حال حاضر تولید یک فیلم معمولی نه بیگ پروداکشن، حدود 4 تا 5 میلیارد تومان هزینه دارد، این فیلم حداقل دو برابر این رقم را باید در اکران و گیشه به دست آورد تا با پرداخت هزینه های سالن های سینما و عوامل تولید، از ساخت آن فیلم، سودی به دست آورد.

,

اما از آنجاییکه سینما و تلویزیون ما کاملا دولتی اداره می شود و تنها دولت در این زمینه سرمایه گذاری می کند (بخوانید هزینه کرد از بیت المال)، دیگر خروجی و سودی که از اکران باید نصیب این کار شود، برایش آنچنان اهمتی ندارد؛ چون همان تهیه کننده تمام سود حاصل از فیلم را در مسیر تولید به دست آورده است و دیگر تلاشی برای اکران فیلم نمی کند و حتی پس از شکست در اکران نیز، با سربلندی به سراغ تولید فیلم بعدی خود خواهد رفت.

,

داستانی که در تمام دنیا کاملا برعکس اتفاق می افتد و پروسه گسترده اکران در تمام دنیا برای یک فیلم سودآوری خواهد داشت.

,

سعید مستغاثی، عضو شورای نمایش و پروانه ساخت، در این خصوص می گوید:« شخصاً برای من به‌عنوان یک منتقد سینما که تجربه مستندسازی هم داشته‌ام و ۴۰ سال است سینمای ایران را رصد کرده‌ام، در درجه اول «سینمایی بودن» یک فیلم مهم است. اغلب فیلم‌ها امروز «شعار» است. اغلب فیلمسازان ما «حرف» می‌زنند به جای اینکه چیزی را نشان دهند. فیلمنامه‌هایی هم که در این مدت بررسی کرده‌ایم، اغلب «حرف» هستند. در فیلم‌ها هم چیزی به‌عنوان «تصویر» مشاهده نمی‌کنید، بیشتر سخنرانی و نمایش رادیویی است. این «سینما» نیست. با این وضعیت این شوراها خیلی به فیلم‌ها رحم می‌کنند که اجازه می‌دهند وارد شبکه توزیع شوند و این مسئله موجب خسران سینمادار و تماشاگر می‌شود، فقط تهیه‌کننده‌ها پول به جیب می‌زنند! یکی از عجایب در دنیا همین است که در سینمای ما قبل از اکران فیلم هم تهیه‌کننده پولش را به جیب زده است، این پدیده از باغ‌های معلق بابل هم عجیب‌تر است! »

, !,

این داستان غم انگیز نه فقط در سینما بلکه در هر جایی که دولت شخصا وارد کارزار اقتصادی شده، مشاهده می شود. نمونه بارز آن دنیای ورزش و گل سرسبد آن یعنی فوتبال است. فوتبالی که باز برخلاف همه جای دنیا، فقط از طریق بیت المال در آن هزینه می شود؛ از جذب بازیکنان و مربیان بی کیفیت خارجی با رقم های آنچنانی تا جذب اسپانسرهای مختلف برای تیم های ملی که در اینجا باز هم بر خلاف دنیا، به جای اینکه فلان برند اسپانسری فلان تیم ملی را برعهده گیرد، ما به آن برند هزینه می دهیم تا مثلا لباس های خود را به تیم ملی ما بفروشد.

,

حضور دلالان اقتصادی در کنار دولت در حوزه های مختلف فرهنگی، ورزشی، اجتماعی و اقتصادی و کنار گذاشتن تدریجی مردم از مشارکت در این حوزه ها باعث شده تا همین مردم، نقشی در فعالیت های مختلف نداشته باشند. با همین دست فرمان، سال هاست که پرفروش ترین فیلم سینمای ما را نهایتا 5 تا 10میلیون نفر تماشا کرده اند و بسیاری از جامعه با سینما قهر کرده اند. سینمایی که نتوانسته بازنمایی درست و واقعی از مشکلات، غم ها و شادی های مردم ارائه کند.

,

انتهای پیام/

]

به اشتراک گذاری این مطلب!

ارسال دیدگاه