• پنج‌شنبه ۳۰ مرداد ۱۳۹۳ ۱۰:۳۰
• کد خبر : 130285

• اخبار
• سایر رسانه ها

ساکنان عشایر استان که عموما از دشت مغان هستند برای گذراندن فصل تابستان در خانه های آلاچیق زندگی می کنند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانابه نقل از ارس تبار،اکثر عشایر ایل سون و شاهسون در ییلاق و کوهستان‌هاى سرسبز این سرزمین، در چادرهاى نمدى و گنبدى‌شکل به نام آلاچیق و کومه ی دالانی شکل روزگار خود را با پرورش دام  تولید صنایع دستی سپرى مى‌کنند. بعضى از عشایر نیز در قشلاق کرانه رود ارس، به‌جاى زندگى در خانه مسکونى در همین چادرهاى نمدى یعنى آلاچیق به‌سر مى‌برند.

عشایر اردبیل و آذربایجان شرقی براى استحکام و دوام آلاچیق در مقابل باد و باران و تجهیز آن براى اقامت تابستانی، برخى لوازم و وسایلى را به‌کار مى‌برند که غالباً محصول دست زنان و دختران هنرمند ایلیاتى است.

مسکن عشایر این منطقه از مصالحی چون چوب، نمد و دست بافته های خوش نقش و نگار عشایری است،آلاچیق ها با فن خاصی برپا و برچیده می شود و مردان و زنان ایل، این مهارت را همچون سایر مهارتها و فنون سنتی به عنوان بخشی از میراث فرهنگی خود حفظ نموده اند.

عشایر داخل آلاچیق را با نوارى به عرض ۱۰ سانتى‌متر از جنس پشم الوان و زیبا تزئین کرده و لبه پائین آن را با تور سیاه به شکل سه‌گوش زینت مى‌دهند به طوری که نوار بزک متناسب با محیط آلاچیق یافته مى‌شود. نقوش این نوارها را همانند سایر نقش‌ و نگارهاى عامیانه ایل قره داغ ملهم از محیط زندگى طبیعى آنهاست و نقش این نوارها به نام‌هاى پنجه گربه (پیشیک دیرناغ)، شانه (دراق)، برگ (یاپراق)، ستاره (اولدوز) و شاخ قوچ (قوچ بوینوزی) زینت‌بخش درون آلاچیق است.

منطقه تابستانی ییلاقی ایل ارسباران را کوه های اطراف ارسباران و سبلان و منطقه زمستانی (قشلاقی) آنها را جنوب دشت مغان و اطراف رود قره سو و کنار رود ارس در منطقه خداآفرین تشکیل می دهد.

 استخوان بندی آلاچیق عشایر از دو قسمت مهم تشکیل یافته است. یکی حلقه ی سقف آلاچیق که از چوب ساخته شده و دیگری تعدادی تیر انحنا دار و خمیده که به هنگام برپایی به شکل گنبد نمودار می شود. در میان عشایر منطقه ی قره داغ مثل عشایر شاهسون ها آلاچیق در اندازه های بزرگ و کوچک  برپا می شود. بزرگترین آن 28 تیر و کوچکترینش 24 تیر دارد. معمولا آلاچیق همیشه پشت به باد بر پا می شود تا از در ورودی باد و خاشاک داخل آن نشود؛ این محل را «یللیخ» می گویند. همچنین برای زیبایی آلاچیق منگوله پشمین الوان به نام «قوتاز» بالای آلاچیق می دوزند اما نمدها در اثر گذشت زمان رنگ اصلی خود را در اثر دود و آتش و گرد و خاک، از دست داده و دو نام ترکی «آق کئچه» و«قرا کئچه» (یعنی نمد سفید و نمد سیاه) را به خود می گیرند.

آلاچیق با ظرافت و مهارت بافته می شود و دوام آن ها از کومه بیش تراست. فضای داخلی کومه ها به طور معمول 5 متر است. آلاچیق اصلی عموما از نمد سفید و با ظرافت است این نمدها با طرح های رنگی در جلو و طرفین تزییین یافته و سر درب ورودی ها منگوله هایی آویزان است.نمدهای این چادر به علت باران و گرد و خاک و دود داخل به تدریج قهوه ای و سرانجام سیاه می شوند.

این مکان مربوط به منطقه ییلاقی هوشنگ میدانی واقع در دامنه سبلان و بالاتر از آبگرم شابیل شهرستان مشگین شهر است .ساکنان عشایر این منطقه که عموما از دشت مغان هستند برای گذراندن فصل تابستان در خانه های آلاچیق زندگی می کنند.

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #