تجاوزی ظالمانه به دنیای کودکانه؛

• یک‌شنبه ۰۱ مرداد ۱۳۹۶ ۱۵:۴۳
• کد خبر : 1155583

• اخبار
• سایر رسانه ها

والدین و بزرگسالان با خیال اینکه دارند برای پیشرفت کودکانشان برنامه ریزی می‌‌‌کنند مدام خواسته های خود را به ایشان تحمیل می کنند، غافل از اینکه تصمیمات آنان بسیار مغایر با نیازهای ذاتی فرزندانشان است.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛به نقل از آناج، باتوجه به فرارسیدن فصل تابستان، تعطیلی مدارس و اوقات فراغت تمام وقت برای دانش آموزان، اکثر والدین اقدام به نام نویسی فرزندان خود در کلاس‌‌‌‌‌‌های جانبی در زمینه های گوناگون کرده یا در حال تصمیم گیری برای این کار هستند که کدام کلاس آموزشی را برای فرزندان خود انتخاب کنند تا شاید بتوانند نهایت استفاده را از تعطیلات تابستانی بکنند. جا دارد قدری حول بایدها و نبایدها و خوب و بد این موضوع به تفکر بپردازیم که آیا این نوع برنامه ریزی‌‌‌‌ها توسط والدین برای کودکان قابل تایید است یا خیر؟

علیرغم آنچه والدین تصور می‌‌‌کنند، کارشناسان تربیتی، متخصصان برنامه درسی و همچنین صاحب نظران حوزه روانشناسی بر این باورند که بین نیازهای کودکان و خواسته‌‌‌‌های والدین آن‌‌‌‌ها تفاوت‌‌‌های زیادی وجود دارد و آنچه والدین برای فرزندان خود برنامه ریزی و تصمیم گیری می‌‌‌‌کنند مغایر با علایق و نیازهای واقعی کودکان است و ایشان باید از تحمیل نظرات خود به فرزندان خود بپرهیزند.

کودکان درسنین پیش دبستان (دو تا شش سالگی) و دبستان (هفت تا 12 ساله) در مقطعی از رشد واقع می‌‌‌‌شوند که اساسی‌‌‌ترین نیاز و روش آموزش آنان بازی است. آنان از طریق بازی بسیاری از مهارت‌‌‌ها را می‌‌‌آموزند و محیط اطراف خود را تجربه می‌‌‌کنند. آنان حتی در روند بازی بسیاری از روابط و نقش‌‌‌‌های اجتماعی را آموخته و شبیه سازی می‌‌‌کنند؛ همچنین با توجه به اینکه دارای انرژی فراوان در درون خود هستند، نیاز به فعالیت‌‌های بدنی، تحرک و جست و خیز دارند تا به موجب آن بسیاری از مهارت‌‌‌‌ها جسمانی را نیز کسب کرده و مسیر طبیعی رشد جسمی را طی کنند. آنان با توجه به ویژگی پرجنب و جوشی که در دوران یاد شده دارند، از سکون طولانی مدت بیزارند و عمدتا مایلند آزادانه به فعالیت بپردازند.

متاسفانه فضای قابل انتقاد حاکم بر نظام اموزشی ایران، دانش آموزان را با محدود ساختن به سکون در نیمکت‌‌‌ها، فرصت برآوردن بسیاری از نیازها و علایق کودکانه را از آن ها می‌‌‌گیرد و مهد کودک‌‌ها نیز اغلب از محیط مناسب برای بازی و فعالیت آزادانه کودکان ندارند؛ بخصوص اینکه مواد و محتوای آموزشی مهدکودک‌‌ها نیز سخت و خلاف انتظار و مغایر با ویژگی‌‌‌‌‌های روانی کودکان در این دوره بوده و تجاوزی ظالمانه به دوران نحیف کودکانه به شمار می‌‌‌رود.

به جرأت می‌‌‌‌توان گفت، تنها تدبیر اندیشیده شده توسط نظام آموزشی ایران برای مرتفع ساختن این خلاء، اعمال تعطیلات سه ماهه تابستانی است که آن نیز توسط والدین و خانواده‌‌‌‌ها از بین می‌‌رود و آنان با نام نویسی کودکان در کلاس‌‌‌های فشرده، این بازه‌‌‌‌ی مقطعی را نیز از اختیار کودکان خود خارج می‌‌‌کنند و به زعم خود دارند مسیر پیشرفت آنان را فراهم می‌‌‌‌‌نمایند. در حالی که آنچه کودکان فی نفسه بدان نیاز دارند، کاملا مغایر با تصمیمات والدین و بزرگسالان است. آنان دوست دارند به جای اینکه 12 ماه سال را روی صندلی های خشک و بی تحرک بنشینند، به جست و خیز و بازی های آزادانه بپردازند.

البته چنین تصمیماتی از سوی والدین ناشی از دید غلط و چشم و هم چشمی هاست که به تدریج کودکان را در بحران های عاطفی، روانی و حتی جسمی حرکتی جدی قرار می دهد و در نهایت به کام سودجویان و دکان داران به ظاهر آموزشی تمام می شود.

با این حال باید خانواده‌‌‌ها را در این مورد به چالش کشید که اگر مقصود اصلی آنان پیشرفت فرزندانشان است، آیا می‌‌‌‌توانند ادعا کنند که این پیشرفت قطعا محقق شده است؟ به عبارت دیگر اگر بخواهیم درمورد تحقق یا عدم تحقق اهداف آموزشی چنین برنامه‌‌‌‌هایی قضاوت کنیم، باید به نتایج آزمون‌‌‌ها و بررسی عملکرد افراد در آن‌‌‌‌ها بپردازیم؛ لذا باید پرسید به واقع نتایج چنین ارزشیابی‌‌‌‌هایی بر پیشرفت این کودکان صحه می گذارد؟ یا اینکه آیا بین عملکرد و پیشرفت تحصیلی این کودکان با آنانی که در چنین کلاس‌‌‌هایی شرکت نکرده‌‌‌‌‌اند، تفاوت چشمگیری ایجاد  شده است؟ باید از والدین پرسید به چه بهایی دارند کودکان خود را از نیازهای فطری و علایق درون‌‌‌شان محروم کرده و آنان را با بار عظیمی از عقده‌‌‌‌های کودکانه به دنیای آینده منتقل می‌‌‌‌کنند؟!

• برچسب ها
• #
• #
• #