• جمعه ۰۸ تیر ۱۳۹۷ ۱۶:۳۱
• کد خبر : 1379782

• اخبار
• سایر رسانه ها

7 تیر ماه سالروز بمباران شیمیائی سردشت، روز مبارزه با سلاح های شیمیایی و میکروبی، تاریخی که با وجود اینکه 31 سال از عمر ننگین آن می گذرد اما هنوز هم داغ آثار به جای مانده از آن بوی خردل می دهد.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از کُردتودی، در جنگ تحمیلی 8 ساله علیه ایران رژیم عراق با هدف رسیدن به امیال خود، با استفاده از انواع روش های جنگی مرزهای غربی کشورمان را مورد تاخت و تاز قرار داد.

عمده پارامتری که جنگ تحمیلی را با سایر نزاع های چند سال اخیر متفاوت کرده بود، استفاده کشور عراق از جنگ افزارهای شیمیایی علیه ایران بود که قبلا هرگز در این وسعت در هیچکدام از نزاع های منطقه ای به این شکل و میزان به کار نرفته بود.

وسعت این اقدام غیرانسانی و مغایر با قوانین بین المللی به حدی بود که حتی شهروندان عراقی نیز از آن در امان نماندند و تنها در شهر حلبچه بیش از 5 هزار نفر قربانی حمله شیمیایی توسط عراق شدند.

کشور عراق در جنگ با ایران نزدیک به 390 بار از سلاح شیمیایی در شهرهای اردبیل، ایلام، خوزستان، سردشت، بصره، دیاله، کردستان، آذربایجان غربی، سلیمانیه و عملیات های که در آنها امکان شکست زیادی داشت، استفاده کرد و 2600 شهید، 107 هزار مصدوم و 45 هزار جانباز نتیجه این حملات بودند.

بمباران شیمیایی سردشت سند رسوایی مدعیان دروغین حقوق بشر و یک جنایت بزرگ علیه بشریت است که هنوز هم مدعیان دروغی حقوق بشر در مورد آن سکوت کردند و حرفی برای گفتن ندارند.

رژیم بعثی عراق در بمباران شیمیایی سردشت در هفتم تیر 1366 با استفاده از بمب های شیمیایی گاز خردل چهار نقطه پرازدحام شهر سردشت و سه نقطه روستایی را بمباران کرد که در این حمله ناجوانمردانه 119 نفر از ساکنان غیرنظامی شهر شهید و بیش از هشت هزار نفر نیز در معرض گازهای سمی قرار گرفته و دچار مصدومیت شیمیایی شدند.

به اذعان بسیاری از مورخان، جامعه شناسان و سیاست مداران بمباران های شیمیایی کُردها بزرگترین قربانیان سلاح های شیمیایی در تاریخ است که هرگز در خصوص آن سخنی به میان نخواهد آمد و همه غربیان در مورد آن روزه سکوت اختیار کردند.

در حالی که 31 سال است از حمله عراق به سردشت می‌گذرد کسانی که نجات پیدا کردند هنوز از درد ناشی از بمباران شیمیایی رژیم بعث عراق رنج می‌برند و با آثار و پیامدهای این بمباران دست به گریبان هستند.

با توجه به انتقادات فیلسوفان، جامعه شناسان و منتقدان تجدد و مدرنیته از دهه ۵۰ قرن بیستم میلادی به بعد، رویکردی موسوم به «شکست یا ناتمام ماندن پروسه مدرنیته» شکل گرفته است و باعث شده که نسبت به آرمان ها و ایده های روشنگری و مدرنیته، به شک و تردید و در واقع به ناامیدی برسیم.

بمباران شیمیایی سردشت (هفتم تیرماه ۱۳۶۶ ه.ش) هم از پیامد و نتایج مدرنیته افسارگسیخته است. این فاجعه انسانی از این رو قابل تأمل و بررسی است که در عصری که بشر منادی آزادی، دموکراسی، رفاه و توسعه را داشت، با عقلانیت انباشته شده حاصل چندین قرن پیشرفت و توسعه غرب و با گستاخی ترین روش ممکن در برابر دیدگان جهان مدرن صورت گرفت.

«ماکس وبر» جامعه¬شناس آلمانی، عقلانیت را به دو نوع ذاتی و ابزاری تقسیم می کند. در عقلانیت ابزاری، بشر تمام راه¬های عقلانی برای رسیدن به هدفش را در نظر می گیرد. و بصورت سیستماتیک و عقلایی در راستای کنش معطوف به عقل و عقلانیت در جهت نابودی و ویرانی گام برمی¬دارد.

در مورد بمباران شیمیایی سردشت هم، می توان گفت عقلانیت ابزاری مدرن، تمام اصول و روش های عقلانی را برای نابودی انسانیت و کشتار وقیحانه مردم غیرنظامی و بی دفاع سردشت بکار برد.

باید گفت؛ فلسفه روشنگری و پروسه مدرنیته، همراه با کلان روایت ها و ابر روایت هایش دچار شکست شده است. این شکست هم ناشی از ارتباط قدرت و دانش و به بیانی واضح تر، هژمونی و سلطه ساحت قدرت بر ساحت دانش و تسخیر آن است.

با وجود رشد و پیشرفت بشر در همه زمینه ها و افزایش رفاه و آسایش برای انسان امروزی که ناشی از پیامدها و نتایج فلسفه روشنگری و مدرنیته است، اما بشر به آرامش، خوشبختی، آزادی، درک معنای هستی و زندگی نرسید و هر روز در منجلاب و باتلاقی که توسط خودش ایجاد شده است، بیشتر گرفتار شده و خواهد بود.

حتی بازنمایی سالگرد این فاجعه (بمباران شیمیایی سردشت) به نمادی از «مظلومیت نمایی» و رفع مسؤولیت و به توری برای افراد و جناح¬های خاصی تبدیل شده است. بجای احقاق حقوق از دست رفته مردم، افزایش مطالبه گری و به چالش کشیدن نهادهای ملی و بین المللی، سازمان ها، مسؤولان و انجمن های مسؤول و…. روز هفتم تیر به روز مظلومیت¬نمایی مردم سردشت و سمبل سازی آن تبدیل شده است.

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #