دست چدنی آمریکا به سوی کوبا
تردیدی نیست چنانچه این سیاست همانطور که طرح ریزی شده پیش برود، اکثریت مردم کوبا، درست همانند مردمان اروپای شرقی، ضررهای هنگفتی از ناحیه شیوه زندگی، حقوق و آزادی هایشان خواهند دید. اتاقهای فکر ایالات متحده، شکاف و درگیری ملی مشابه ونزوئلا و انقلابهای مخملی مشابه کشورهای شوروی سابق را برای کوبا در نظر می پرورانند.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از اندیشکده راهبردی تبیین، جهان در حال گذار از یک مرحله انتقال تاریخی است. در حالیکه رویدادهای عظیمی در حال وقوع است، از جمله جنگ داغ در خاورمیانه، آغاز جنگ سرد دوم، احتضار اقتصادی قدرتهای غربی و ظهور قدرتهای اقتصادی جدیدی همچون چین، هند، برزیل، … در میان تمام این اتفاقات، ما ناگهان شاهد یک اقدام غیر منتظره از طرف دولت اوباما هستیم که صحبت از عادی سازی روابط با کوبا کرده است.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا,,
این حرکت بسیاری از تحلیلگران را گیج و مبهوت به این سوال واداشته که: چرا دولت اوباما دست به چنین حرکتی زده است درحالی که بطور مثال تحریمهای جدیدی را علیه روسیه وضع کرده؟ آیا ایالات متحده در مقابل یک کشور کوچک قاره آمریکا تسلیم شده است؟ آیا این نشانه ضعف آمریکا است و یا شاید نشاندهنده بشر دوستی ایالات متحده؟
,,
بگذارید نگاهی بسیاری سریع به تار و پود سیاست در ایالات متحده بیاندازیم. عرصه سیاست در آمریکا بطور کلی توسط دو حزب قبضه شده است. در یک طرف حزب جمهوری خواه و در طرف دیگر حزب دموکرات قرار دارند. یکی محل تجمع نومحافظه کاران و دیگری محل تجمع نولیبرالها است؛ هر دوی اینها محافظ منافع یک طبقه حاکم هستند که در میان مردم آمریکا به یک درصد مشهور است. گاهی اوقات تفاوتهایی بین این دو حزب دیده می شود که نشان میدهد هر کدام به سمت منافع بخش خاصی از طبقه حاکم گرایش دارد. با این وجود از منظر هشتاد درصد پایین جامعه، تفاوت میان این دو حزب مانند تفاوت میان دو جلاد است که یکی خواهان استفاده از طناب دار و دیگری طرفدار استفاده از تزریق سم کشنده و مرگ بدون درد است.
,,
این استعاره برای وصف موقعیت بین المللی هم قابل استفاده است که در آن آمریکا در راس و بقیه جهان در زیر سیطره آن هستند. اوباما به زودی اولین رییس جمهور دموکرات پس از جنگ جهانی دوم خواهد شد که دو دوره متوالی را بطور کامل و بدون هیچ رسوایی اخلاقی (!) سپری کرده است. وی همچنان که به پایان دور دوم خود نزدیک می شود، دست بکار اجرای یکی از رادیکال ترین تغییراتی شده است که توسط دولت وی مطرح گردیده. گرچه صفت رادیکال مربوط به ابزار است و نه مقصود، ولی باز هم این حرکت انتقاد شدید مجالس نمایندگان و سنا را که در کنترل جمهوری خواهان قرار دارند بر انگیخته است.
,,
جمهوری خواهان اغلب سیاستهای مستقیم و خشن را برای سیطره بر جهان توجیه و بکار می برند. دموکراتها، بعنوان حزب مخالف، سیاستهای غیرمستقیم و بظاهر آزادی خواهانه را مطرح و بکار می گیرند. یکی مانند ببری درنده است که غرش کنان به طعمه خود حمله می کند؛ دیگری بسان روباهی مکار است که تلاش میکند طعمه را فریب دهد و از موضعی غیرمنتظره بدان حمله ور شود.
,,
بازگردیم به مساله کوبا. جمهوری خواهان، در امتداد خوی کلی خود که در بالا اشاره شد، تمدید مجدد شش دهه تحریم علیه کوبا را ترجیه میدهند. آنها می خواهند از طریق اعمال قدرت، چه نظامی و چه سیاسی، با به نمایش گذاشتن استمرار و پیروزی آمریکا، قدرت و نفوذ هژمونی خود در دنیا و بطور اخص در منطقه قاره آمریکا را تضمین کنند. اما دموکراتها به راهکاری که ممکن است موثرتر باشد برای رسیدن به همین هدف می اندیشند. مسلما سیاستی که پس از شش دهه هنوز بی نتیجه مانده قابل بازبینی است. ولی این بازبینی، از نظرگاه حزب دموکرات، در وسیله است و نه هدف.
,,
نگاهی از نزدیک به سخنان اوباما مدرکی واضح برای این دیدگاه است:
,«بعنوان مهمترین تغییر در سیاست ما پس از بیش از پنجاه سال، ما به رویکردی تاریخ مصرف گذشته، که چندین دهه عاجز از برآوردن منافع ما بوده، پایان می دهیم و در عوض شروع به عادی سازی روابط این دو کشور می کنیم.»
,مقصود نهایی در همینجا بیان شده است – ایالات متحده سیاستی شکست خورده را که بنا بود انقلاب کوبا را از پا در آورد رها میکند و در عوض یک سیاست بظاهر دوستانه را در پیش می گیرد که هدف از آن بازگرداندن کوبا به دوران قبل از انقلاب است.
,,
بلافاصله این پرسش مطرح می شود که: چگونه یک چنین تعویض دشمنی آشکار با ظاهری دوستانه تر می تواند انقلاب کوبا را معکوس نماید و بنابراین منافع آمریکا را تامین نماید؟
,,
پاسخ این سوال در دو جمله زیر نهفته است که از همان سخنرانی اوباما استخراج شده اند:
,,
«… ما دست اندر کار اقداماتی هستیم برای افزایش مسافرت، تجارت و جریان اطلاعات به و از کوبا.»
,و:
,«… من در مورد موانعی که برای آزادی بر سر راه مردم عادی کوبا است خودم را فریب نمی دهم.»
,,
این در حقیقت چیزی نیست مگر اشاره به مدل ونزوئلا. چه ابزاری میتواند برای شکاف یک جامعه کارگری کارامدتر باشد مگر ظهور یک طبقه متوسط بزرگ با وابستگی های اقتصادی، و همینطور عاطفی، به چنگالهای هژمونی ایالات متحده؟
,,
کوبا، در برابر فشارهای دهشتناک یک قدرت معاند امپریالیستی، مدتی است که ناچار گشته پایبندی به اصول انقلابی را سست نماید و درجه ای از مالکیت خصوصی را مجاز گرداند تا بتواند به منابع ارزی که به شدت نیازمند آن است و عمدتا از درآمدهای توریسم حاصل می شود دست یابد. عادی سازی روابط از نوع افزایش مسافرت، تجارت و جریان اطلاعات، نه تنها طبقه متوسط جدید کوبا را مرفه تر می نماید، بلکه همچنین ارتباط آنها با اقصاد آمریکا را مستحکم تر میکند. در همین حین، نابرابری اقتصادی که در پی آن در کوبا ایجاد خواهد شد، باعث می شود تا بخش خصوصی در نظر طبقه کارگر جذابتر جلوه نماید و نتیجتا این فرایند منجر به افزایش و گسترش بذر «لیبرالیسم»، «فرد گرایی» و «سرمایه داری» خواهد شد تا نهایتا اذهان مردم کوبا برای پذیرش «جهانی شدن» آماده شود.
,,
تردیدی نیست چنانچه این سیاست همانطور که طرح ریزی شده پیش برود، اکثریت مردم کوبا، درست همانند مردمان اروپای شرقی، ضررهای هنگفتی از ناحیه شیوه زندگی، حقوق و آزادی هایشان خواهند دید. اتاقهای فکر ایالات متحده، شکاف و درگیری ملی مشابه ونزوئلا و انقلابهای مخملی مشابه کشورهای شوروی سابق را برای کوبا در نظر می پرورانند.
,,
حتی اگر کوبا سوسیالیسم را رها کند و نوکری آمریکا را بپذیرد، هیچیک از مشکلات بزرگتر ایالات متحده حتی ذره ای تخفیف نخواهد یافت. مدل اقتصادی نولیبرال در ایالات متحده و همه جای دیگر، فاجعه بار بودن خود را ثابت کرده است. در این مدل، رشد اقتصادی مساوی است با رشد بی کاری، رشد اختلاف طبقاتی و رشد فقر. ایالات متحده، که دارای بزرگترین اقتصاد جهان است، از نظر زیرساختها و تجهیزات شهری کشوری عقب مانده و توسعه نیافته است. چطور ممکن است چنین مدل ورشکسته و مفلسی نویدبخش رفاه و آسایش در کشورهای وابسته به آمریکا باشد؟
,انتهای پیام/ط
]
ارسال دیدگاه