گفت‌وگو با هنرمند جوان تئاتر؛

• دوشنبه ۱۹ تیر ۱۳۹۶ ۱۴:۳۰
• کد خبر : 1145814

• اخبار
• سایر رسانه ها

پورنوری گفت: دیدن تئاتر هنوز در بین مردم تبریز رواج نیافته است و اگر مردم ‌اقبال بیشتری به این هنر داشته‌باشند قطعا شاهد پیشرفت چشم‌گیر هنر نمایشی تئاتر در استان خواهیم بود.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از آناج، فرزاد پورنوری یکی از چهره‌های جوان و خوش آتیه‌ی تئاتر استان است. این هنرمند 23 ساله فارغ التحصیل رشته‌ی معماری است که تلاش کرده تلفیقی از این دو هنر را برای زندگی آتی خود در نظر گیرد. گفت‌وگوی آناج به این هنرمند جوان را می‌خوانید:

آناج: چه عواملی زمینه ساز ورود شما به عرصه هنر تئاتر بوده است؟

از کودکی به هنرهایی چون سینما، بازیگری و تئاتر علاقه‌مند بودم تا اینکه با ورود به دانشگاه این امکان برایم فراهم شد که با دانشجویان گروهی تشکیل داده و به صورت منسجم و هدفمند فعالیت کنیم.

در جشنواره‌های متعددی شرکت کرده‌ام که از جمله آنها شرکت در جشنواره تئاتر مرند به عنوان کارگردان بود. علاوه بر این اجراهای زیادی نیز در جشن‌ها و مراسم‌های ویژه داشته‌ایم. برای مثال ما نیز در جشنواره معلولین که تحت نظر بهزیستی برگزار شده بود، شرکت کرده و نتیجه خوبی هم دریافت نمودیم.

البته گفتنی است در دوران دانشجویی بیشتر به اجرای کارهای طنز متمرکز بودیم؛ مثلا "ارکست سمفونیک قوچ علی"، "چپیش" و غیره از آن جمله اجراهایمان بودند.

آناج: از حس و حال اولین اجرای خود برایمان بگویید؛

اجرای "چپیش" اولین تجربه من بود که از حس و حال آن استرسش را به خاطر دارم و باید بگویم همان حس و حال را هنوز هم در همه اجراهایم با خود دارم. چون تئاتر مانند سینما و فیلم ضبط شده نیست که قابلیت اصلاح و بازنگری داشته باشد؛ بلکه وقتی تئاتری روی صحنه می‌رود، اجرای هنرمند نه قابل برگشت است و نه قابل اصلاح که این خود بار اضطراب خاصی را به هنرمند تحمیل می‌کند. البته من این احساس را می‌پسندم و آن را مثبت تلقی می‌کنم چون موجب جمع‌تر شدن حواس هنرمند می‌شود که سعی خود را برای اجرای بی عیب، چند برابر به کار می‌گیرد.

آناج: برای تمرین یک کار چقدر زمان و انرژی صرف می‌کنید؟

این زمان نسبت به نوع تئاتری که تولید می‌شود، متفاوت است و مثلا در کارهای طنز برای کسب آمادگی کافی برای اجرای بی عیب و نقص، حدود دو ماه زمان لازم است. اما کسب آمادگی برای یک کار جدی و غیرطنز، شاید یک سال هم به طول بیانجامد.

جالب است بدانید که بچه‌های تئاتر، در مدتی که مشغول این کار هستند، از جان مایه می‌گذارند؛ چون آن‌‌‌ها برای گذران معیشت خود مجبورند در عرصه‌های اقتصادی دیگری فعال باشند و از محل درآمد خود، در طول مدت تمرین، برای تئاتر هزینه می‌کنند. که این نیز به نوبه‌ی خود به کیفیت کار لطمه می‌زند؛ چرا که یک هنرمند برای تولید یک اثر خوب نیاز به تمرکز و خیالی آسوده از دغدغه‌های دیگر دارد اما وقتی بخشی از زمان روزانه خود را مشغول یک شغل دیگر می‌شود و مدام دغدغه تامین معیشت را در ذهن دارد، لاجرم وقت و انرژی و تمرکزش تقسیم می‌شود.

آناج: برای ورود به اجرای حرفه‌ای، چه آموزش هایی دیده‌اید و درحال حاضر مشغول چه فعالیت هایی هستید؟

در دوره‌های مقدماتی و تکمیلی آموزش تئاتر، زیر نظر آقای رامین راستی شرکت داشتم. علاوه بر این آموزش‌هایی را نیز تحت نظر سینمای فرهنگی گذرانده‌ام.

در حال حاضر با چند گروه کودک در حال فعالیت هستم و علی رغم اینکه علاقه زیادی به حوزه طنز دارم، بیشتر به نمایش‌های غیر طنز و جدی مشغولم. یعنی اغلب نمایش‌هایی که در جشنواره ها ارائه می کنیم، غیرطنز هستند.

آناج: از فضای تئاتر تبریز و ضعف و قوت‌های این هنر در استان بگویید؛

یک از نقطه قوت‌های موجود در شهر ما، وجود علاقه‌مندان بی‌شمار به تئاتر است که حتی علیرغم تحمیل بار مالی و ضررهای مادی به ایشان، باز هم پا پس نمی‌کشند و به فعالیت خود ادامه می‌دهند. اما متاسفانه نگرش‌های سیاسی و رابطه کاری‌ها در این حوزه مانع از پیشرفت هنر تئاتر می‌شود. من خود تبعیض‌هایی زیادی را در انتخاب آثار برتر دیده‌ام که قطعا این مسائل تاثیر خوبی بر هنرمندان جوان ندارد؛ زیرا نه تنها گروه‌های ضعیف تر از ما انتخاب شدند، بلکه دلایلی که برای رد اثر ما مطرح کردند، نه تنها به نظر حرفه‌ای و هنری اصلا قانع کننده نبود، بلکه همان دلایل قوت کار ما به حساب می آمد. یعنی در کمال تعجب قوت های کارمان را ضعف حساب کردند.

آناج: به نظر شما چرا هنر تئاتر درآمدزایی محدودی دارد و هنزمندان این رشته با محدودیت های بسیاری روبرو هستند؟

از طرفی متاسفانه مخاطب تئاتر در تبریز نسبت به شهرهای دیگر کمتر است و استقبال چندانی از این هنر از سوی مردم وجود ندارد که این بُعد مالی را نیز تحت الشعاع قرار می‌دهد. تا جایی که وقتی اثر به مرحله اجرا می‌رسد، هرگز نمی‌تواند سرمایه و هزینه صرف شده را جبران کند.

دلیل دیگر ساز و کاری است که از سوی مسئولین متولی اتخاذ شده است؛ به‌طوری که آنان اغلب حمایت هایشان متوجه تهیه کننده و کارگردان است و هیچ مبلغی را جهت پرداخت به بازیگران تئاتر اختصاص نمی‌دهند.

آناج: حمایت‌های مالی برای تولید یک اثر چگونه اعمال می‌شود؟

هزینه‌های مورد نیاز تولید یک اثر یا از طریق فروش گیشه و یا توسط اسپانسرها تامین می‌شود. به این صورت که اسپانسر تمام هزینه‌های تولید را بر عهده می‌گیرد و در عوض مبلغی که از محل فروش گیشه حاصل می‌شود، به اسپانسر تعلق می‌گیرد. در این خصوص نیز باید گفت اولا نوعی ریسک به حساب می آید و دوما جذب اسپانسر خیلی سخت است و به ندرت و در آثار بزرگتر اتفاق می‌‌‌‌‌افتد.

آناج: به نظر شما چرا استقبال از تئاتر در تبریز کمتر است؟

مردم ما هنوز به جایگاه و ارزش هنر تئاتر آن طور که باید پی نبرده و هنوز آن را در سبد کالای فرهنگی خود قرار نداده‌اند. به طوری که آنها هیچ لزومی نمی بینند که حدود 15 هزارتومان به عنوان هزینه تماشای تئاتر پرداخت کنند. از طرف دیگر، هنر تئاتر مانند هنر سینما نیست که تبلیغات گسترده در پشتوانه خود داشته باشد و بتواند در اثر این تبلیغات مردم را پای کار بکشاند. یک تولید کننده اثر تئاتر هرگز چنان سرمایه‌‌‌‌‌‌‌ای برای اعمال تبلیغات گسترده ندارد.

آناج: آیا محتوای تئاترهای اجرایی در سطح تبریز و استان از قوت لازم برای جذب مخاطب برخوردار هستند؟ در کل محتوای ارائه شده را از نظر بار فرهنگی چگونه ارزیابی می‌کنید؟

اولا در پذیرش از سوی مخاطب، باید سلیقه‌ها را مورد توجه قرار داد و باید پذیرفت که یک اثر برای عده‌ای خوشایند و برای دیگرانی ناخوشایند باشد. اما درکل رابطه بازی‌ها و نگرش‌های سیاسی میدان را برای بالا رفتن کارهای سخیف و حتی غیرهنجاری، فراخ‌تر می‌کند و همان‌ها نیز به درآمدهای خوبی می‌رسند.

نام آوری و مشهور شدن در تئاتر اهمیت زیاد دارد و برخی می‌کوشند چنان شهرتی به دست بیاورند که مخاطبان و ذی ربطان، بی تفاوت نسبت به  محتوا، هرچه را می‌گوید، بپذیرند. این تاثیر شهرت است و ما نیز افراد مشهوری را در تبریز داریم که هر اثری بسازند، فارغ از نوع محتوایی که دارد، روی صحنه می‌رود. برعکس، گروه‌هایی نیز وجود دارد که حتی یک درصد موارد غیراخلاقی در آثارشان دیده نمی شود اما فرصت روی صحنه رفتن به ایشان داده نمی‌شود؛ چرا که نه مشهورند و نه در رابطه‌ها جایی دارند.

آناج: آیا تئاتر شهر امکان حمایت مالی از گروه‌های تئاتر را دارد یا خیر؟

تنها حمایت تئاتر شهر این می تواند باشد که سالن اجرا یا مکان تمرین در اختیار گروه‌‌ها قرار بدهد. استقبال مردمی از تئاتر در شهری چون تهران بسیار بالاتر از تبریز است هرچند که قیمت بلیت نیز آنجا بیشتر است؛ اگر در تبریز قیمت بلیت یک اثر دو ساعتی 15 هزارتومان باشد، قیمت بلیت اثر یک ساعته در تهران 70 هزار تومان است اما سالن‌های اجرا تا طبقه سوم پر می‌شوند. در چنین شرایطی تولید کننده اثر نیز ابایی از صرف هزینه برای تولید ندارد چرا که مطمئن است هر هزینه‌ای صرف کند، از محل فروش گیشه جبران خواهد شد. این عامل موجب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود در تهران امکانات و بازیگران بهتری را به کار بگیرند که همه‌ی این عوامل به نوبه‌ی خود بر نتیجه کار تاثیر می‌‌گذارند.

آناج: به نظر شما گروه‌های طنز تبریز دچار چه آسیب‌‌هایی هستند؟

آنچه گروه‌های طنز ما تحویل مردم می‌دهند، تابع ذائقه‌ی مردم است. برای مثال این مردم هستند که تعیین می‌کنند از چه الفاظی در نمایش‌ها استفاده شود.؛ چون ذائقه‌شان را اینگونه شکل داده اند. البته گروه‌های طنزی هم هستند که خود را مقید به چهارچوب‌هایی در به کارگیری دیالوگ‌ها و الفاظ می‌دانند، اما طرفداران اندکی دارند. البته این حوزه نیز مثل سایر انواع تئاترها، مبتلا به آسیب‌ها و تبعیض‌های ناشی از رانت بازی‌ها و شهرت‌بازی هاست. جالب‌تر این است که همه گروه‌ها می دانند که کدام افراد و گروه‌ها در تبریز رانت بازی می‌کنند و همیشه نیز در صحنه اند! یعنی آثارشان چه شامل ممیزی بشود و چه نشود، به روی صحنه می‌رود.

البته گروه‌های تئاتر تبریز معمولا در شهرها و کشورهایی که مبتلا به رانت‌بازی نیستند، نام آورند و مقام‌‌‌های متعددی را نیز تا کنون به خود اختصاص داده‌‌اند و معمولا در جشنواره‌های داخلی و خارجی حرف برای گفتن دارند اما در خود تبریز، رانت بازی‌ها آن ها را مهجور می کند. بر همین اساس بچه های ما می کوشند برای محک زدن خود به شهرهایی بروند که رانت بازی وجود ندارد.

آناج: از میان سبک‌های کاری که در پیش می گیرید، کدام‌‌ها سخت‌ترند؟

ما تم کاری متنوعی داریم و معمولا هم جدی کار می‌کنیم و همه مجسمه و طنز. همه ی این تم‌ها سختی‌های خودشان را دارند؛ برای مثال ارتباط گیری با مخاطب در کار جدی سخت است و در اجراهای طنز نیز احتمال تکه پرانی‌ها و خراب شدن کار وجود دارد. کار مجسمه‌ای نیز به دلیل شرایط موردنیاز جسمی، کار هرکسی نیست.

آناج: با توجه به اینکه در تئاتر فعالیت می‌کنید و تخصص معماری نیز دارید، آینده کاری خود را چگونه پیش بینی می‌کنید؟

قطعا به تئاتر بیشتر از معماری علاقه دارم اما شرایطی را فراهم کرده‌ام که بتوانم از هر دوی این مهارت یکجا و به صورت همزمان استفاده کنم؛ یعنی توانسته‌ام معماری را در تئاتر و طراحی دکور نمایش‌ها به کاربگیرم. ولی در کل تئاتر را برای خود منبع درآمد نمی‌دانم.

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #