ثواب زیارت امام حسین(ع) را در مزار شاه ری بجویید
حامل نامه امام رضا(ع) به شیعیان را بیشتر بشناسیم/عبدالعظیم حسنی(ع)، راوی 80 حدیث مسلم از ائمه اطهار(ع)
احادیث مختلفی به واسطه حضرت عبدالعظیم(ع) از ائمه اطهار(ع) نقل شده است، اما یکی از این احادیث که دل ها را به امام رضا(ع) پیوند می زند و چون نامه دلگشا و فرح بخشی از جانب معشوق به عاشق، به جان های شیفته تازگی می بخشد، نامه حضرت رضا(ع) به تمام شیعیان است که سید الکریم(ع) آن را نقل می کند.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از «بسیج جامعه زنان»، بررسی زندگینامه افرادی که در طول تاریخ اسلام مورد تایید ائمه اطهار(ع) قرار گرفته اند، نکات مشترکی از اخلاق و رفتاری را که یک مسلمان شیعه معتقد باید داشته باشد، نشان می دهد؛ یکی از این انسان های بزرگوار که شرف حضور چند امام همام(ع) را درک کرده و مورد تایید آن ها قرار گرفته است، حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) است.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, بسیج جامعه زنان,روایت مشهوری در خصوص سفارش زیارت ایشان وجود دارد، ابن قولویه در کامل الزّیارات روایت کرده است: یکی از اهالی ری گفت بر حضرت امام هادی(ع) وارد شدم آن جناب از من پرسید کجا بودی؟ عرض کردم به زیارت سیّد الشهدا(ع) رفته بودم، آن حضرت فرمود بدان و آگاه باش اگر قبر عبدالعظیم حسنی(ع) را که در نزد شماست زیارت کرده بودی مثل آنست که حضرت حسین ابن علی را در کربلا زیارت کرده باشی!
در بررسی ویژگی های شخصیتی و صفات رفتاری ایشان که محور تمام آن ها دینداری است، چند مورد بیش از بقیه توجه را جلب می کند، یکی از آن ها مقام عبادت و بندگی است که بر اساس آثاری که در مورد ایشان منتشر شده است، می توان دریافت در زمانی که ایشان در شهر ری بودند، روزها را روزه و شب ها را به عبادت و نماز سپری می کردند و ایامی که در عراق بودند نیز در کار امام هادی(ع) و امام جواد(ع) همواره در حال ذکر، نماز، دعا و عبادت بودند.
بخشندگی اموال شان به فقرا و ادب ویژگی های دیگر این بزرگوار است، به طوری که به گفته حجت الاسلام رفیعی، یک روز به مجلس امام هادی(ع) آمدند، همیشه امام ایشان را کنار خود جای می دادند. عده ای گفتند: چرا امام هادی(ع) او را بر ما مقدم می دارد؟ چرا امام هادی(ع) او را آنقدر احترام می کند؟ متاسفانه بعضی ها حسادت دارند و نمی توانند تحلیل کنند. قضایا را امام هادی(ع) شنیدند؛ روز دیگر تا عبدالعظیم حسنی(ع) وارد مجلس شد، امام هادی(ع) فرمودند: همانجا جلوی درب بنشین! گفت: چشم! و همانجا نشست و «نه» نگفت! نگفت که من جایم همیشه بالا پیش امام هادی(ع) بوده و حالا جلوی کفش‌کن بنشینم؟ همانجا نشست، ادب و احترام کرد.
در کنار این صفات، جامعیت شخصیت این بزرگوار نیز جلب توجه می کند، این شخصیت بنا به ضرورت آنجا که لازم بود عبادت می کرد و آنجا که لازم بود کتابت کرده و خطبه های امیر المومنین(ع) را نوشته و منتشر کردند و در جایی دیگر هجرت فرهنگی و سیاسی ایشان است که به ضرورت تشخیص دادند و زندگی در شهر اجدادی خود را ترک کردند.
اما به نظر می‌رسد که اگر کسی زمانی به مجموعه توفقات ائمه(ع) نگاه کند، پی به مقام ایشان می برد و آنچه او را به این جایگاه رساند و زیارت وی را زیارت اما حسین(ع) برابر کرد که همانا ولایت و تسلیم بودنشان است.
حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) به عنوان یکی از محدثین موثق در تاریخ تشیع چهره شناخته شده ای است که در حدود 80 حدیث مسلم از ائمه اطهار(ع) نقل کرده است، همچنین حماد رازی از اهالی ری در کتاب مستدرک الوسائل ، ج ۱۷ ، ص ۳۲۱ نیز در خصوص فضیلت مقام ایشان و مورد وثوق بودن حضرت عبدالعظیم(ع) روایتی نقل می کند که در آن امام هادی(ع) در پاسخ به حماد در مورد رفع سوالات شرعی سفارش کردند که «هرگاه در قلمرو خود در کار دین به مشکلی دچار شدی، آن را با عبد العظیم حسنی در میان بگذار»
احادیث مختلفی به واسطه ایشان از ائمه اطهار(ع) نقل شده است، اما یکی از این احادیث که دل ها را به امام رضا(ع) پیوند می زند و چون نامه دلگشا و فرح بخشی از جانب معشوق به عاشق، به جان های شیفته تازگی می بخشد، نامه حضرت رضا(ع) به تمام شیعیان است که سید الکریم(ع) آن را نقل می کند.
روایت این چنین است: روزی حضرت امام رضا(ع) رو به حضرت عبدالعظیم(ع) فرمود: ای عبدالعظیم، سلام مرا به دوستان برسان و به آنها بگو: شیطان را به دلهای خویش راه ندهند. در گفتار خویش، راستگو باشند و امانت را ادا کنند. از جدال و نزاع بیهوده ای که سودی برایشان ندارد دوری کنند و خاموشی را پیشه خود سازند، به همدیگر روی آورند و به دیدار و ملاقات هم بروند «فان ذلک قربه الیَّ» زیرا اینکار موجب نزدیکی به من است .
آنان خود را به دشمنی و بدگویی با یکدیگر مشغول نسازند، زیرا با خود عهد کرده ام که اگر کسی چنین کاری انجام دهد و دوستی از دوستانم را ناراحت کند یا به خشم آورد، خداوند را بخوانم تا او را در دنیا با شدیدترین عذابها مجازات کند و در آن سرا نیز از زیانکاران خواهد بود.
به ایشان بگو: همانا پروردگار نیکوکارانشان را آمرزیده و از خطای گنهکارانشان درگذشته است، مگر کسانی که به خدا شرک ورزیده یا دوستی از دوستانم را آزرده، یا کینه آنها را با دل بگیرد. بدرستی که خداوند او را نخواهد بخشید تا آنکه از کردار ناشایست خویش دست بکشد، هر گاه از این اعمال نادرست دوری گزیند، آمرزش خدا را شامل خود گردانیده است وگرنه، روح ایمان از قلبش بیرون رفته و از ولایت ما خارج گشته است و بهره ای از ولایت ما نخواهد برد «و اعوذبک من ذلک»
انتهای پیام/
روایت مشهوری در خصوص سفارش زیارت ایشان وجود دارد، ابن قولویه در کامل الزّیارات روایت کرده است: یکی از اهالی ری گفت بر حضرت امام هادی(ع) وارد شدم آن جناب از من پرسید کجا بودی؟ عرض کردم به زیارت سیّد الشهدا(ع) رفته بودم، آن حضرت فرمود بدان و آگاه باش اگر قبر عبدالعظیم حسنی(ع) را که در نزد شماست زیارت کرده بودی مثل آنست که حضرت حسین ابن علی را در کربلا زیارت کرده باشی!
در بررسی ویژگی های شخصیتی و صفات رفتاری ایشان که محور تمام آن ها دینداری است، چند مورد بیش از بقیه توجه را جلب می کند، یکی از آن ها مقام عبادت و بندگی است که بر اساس آثاری که در مورد ایشان منتشر شده است، می توان دریافت در زمانی که ایشان در شهر ری بودند، روزها را روزه و شب ها را به عبادت و نماز سپری می کردند و ایامی که در عراق بودند نیز در کار امام هادی(ع) و امام جواد(ع) همواره در حال ذکر، نماز، دعا و عبادت بودند.
بخشندگی اموال شان به فقرا و ادب ویژگی های دیگر این بزرگوار است، به طوری که به گفته حجت الاسلام رفیعی، یک روز به مجلس امام هادی(ع) آمدند، همیشه امام ایشان را کنار خود جای می دادند. عده ای گفتند: چرا امام هادی(ع) او را بر ما مقدم می دارد؟ چرا امام هادی(ع) او را آنقدر احترام می کند؟ متاسفانه بعضی ها حسادت دارند و نمی توانند تحلیل کنند. قضایا را امام هادی(ع) شنیدند؛ روز دیگر تا عبدالعظیم حسنی(ع) وارد مجلس شد، امام هادی(ع) فرمودند: همانجا جلوی درب بنشین! گفت: چشم! و همانجا نشست و «نه» نگفت! نگفت که من جایم همیشه بالا پیش امام هادی(ع) بوده و حالا جلوی کفش‌کن بنشینم؟ همانجا نشست، ادب و احترام کرد.
در کنار این صفات، جامعیت شخصیت این بزرگوار نیز جلب توجه می کند، این شخصیت بنا به ضرورت آنجا که لازم بود عبادت می کرد و آنجا که لازم بود کتابت کرده و خطبه های امیر المومنین(ع) را نوشته و منتشر کردند و در جایی دیگر هجرت فرهنگی و سیاسی ایشان است که به ضرورت تشخیص دادند و زندگی در شهر اجدادی خود را ترک کردند.
اما به نظر می‌رسد که اگر کسی زمانی به مجموعه توفقات ائمه(ع) نگاه کند، پی به مقام ایشان می برد و آنچه او را به این جایگاه رساند و زیارت وی را زیارت اما حسین(ع) برابر کرد که همانا ولایت و تسلیم بودنشان است.
حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) به عنوان یکی از محدثین موثق در تاریخ تشیع چهره شناخته شده ای است که در حدود 80 حدیث مسلم از ائمه اطهار(ع) نقل کرده است، همچنین حماد رازی از اهالی ری در کتاب مستدرک الوسائل ، ج ۱۷ ، ص ۳۲۱ نیز در خصوص فضیلت مقام ایشان و مورد وثوق بودن حضرت عبدالعظیم(ع) روایتی نقل می کند که در آن امام هادی(ع) در پاسخ به حماد در مورد رفع سوالات شرعی سفارش کردند که «هرگاه در قلمرو خود در کار دین به مشکلی دچار شدی، آن را با عبد العظیم حسنی در میان بگذار»
احادیث مختلفی به واسطه ایشان از ائمه اطهار(ع) نقل شده است، اما یکی از این احادیث که دل ها را به امام رضا(ع) پیوند می زند و چون نامه دلگشا و فرح بخشی از جانب معشوق به عاشق، به جان های شیفته تازگی می بخشد، نامه حضرت رضا(ع) به تمام شیعیان است که سید الکریم(ع) آن را نقل می کند.
روایت این چنین است: روزی حضرت امام رضا(ع) رو به حضرت عبدالعظیم(ع) فرمود: ای عبدالعظیم، سلام مرا به دوستان برسان و به آنها بگو: شیطان را به دلهای خویش راه ندهند. در گفتار خویش، راستگو باشند و امانت را ادا کنند. از جدال و نزاع بیهوده ای که سودی برایشان ندارد دوری کنند و خاموشی را پیشه خود سازند، به همدیگر روی آورند و به دیدار و ملاقات هم بروند «فان ذلک قربه الیَّ» زیرا اینکار موجب نزدیکی به من است .
آنان خود را به دشمنی و بدگویی با یکدیگر مشغول نسازند، زیرا با خود عهد کرده ام که اگر کسی چنین کاری انجام دهد و دوستی از دوستانم را ناراحت کند یا به خشم آورد، خداوند را بخوانم تا او را در دنیا با شدیدترین عذابها مجازات کند و در آن سرا نیز از زیانکاران خواهد بود.
به ایشان بگو: همانا پروردگار نیکوکارانشان را آمرزیده و از خطای گنهکارانشان درگذشته است، مگر کسانی که به خدا شرک ورزیده یا دوستی از دوستانم را آزرده، یا کینه آنها را با دل بگیرد. بدرستی که خداوند او را نخواهد بخشید تا آنکه از کردار ناشایست خویش دست بکشد، هر گاه از این اعمال نادرست دوری گزیند، آمرزش خدا را شامل خود گردانیده است وگرنه، روح ایمان از قلبش بیرون رفته و از ولایت ما خارج گشته است و بهره ای از ولایت ما نخواهد برد «و اعوذبک من ذلک»
انتهای پیام/
روایت مشهوری در خصوص سفارش زیارت ایشان وجود دارد، ابن قولویه در کامل الزّیارات روایت کرده است: یکی از اهالی ری گفت بر حضرت امام هادی(ع) وارد شدم آن جناب از من پرسید کجا بودی؟ عرض کردم به زیارت سیّد الشهدا(ع) رفته بودم، آن حضرت فرمود بدان و آگاه باش اگر قبر عبدالعظیم حسنی(ع) را که در نزد شماست زیارت کرده بودی مثل آنست که حضرت حسین ابن علی را در کربلا زیارت کرده باشی!
در بررسی ویژگی های شخصیتی و صفات رفتاری ایشان که محور تمام آن ها دینداری است، چند مورد بیش از بقیه توجه را جلب می کند، یکی از آن ها مقام عبادت و بندگی است که بر اساس آثاری که در مورد ایشان منتشر شده است، می توان دریافت در زمانی که ایشان در شهر ری بودند، روزها را روزه و شب ها را به عبادت و نماز سپری می کردند و ایامی که در عراق بودند نیز در کار امام هادی(ع) و امام جواد(ع) همواره در حال ذکر، نماز، دعا و عبادت بودند.
بخشندگی اموال شان به فقرا و ادب ویژگی های دیگر این بزرگوار است، به طوری که به گفته حجت الاسلام رفیعی، یک روز به مجلس امام هادی(ع) آمدند، همیشه امام ایشان را کنار خود جای می دادند. عده ای گفتند: چرا امام هادی(ع) او را بر ما مقدم می دارد؟ چرا امام هادی(ع) او را آنقدر احترام می کند؟ متاسفانه بعضی ها حسادت دارند و نمی توانند تحلیل کنند. قضایا را امام هادی(ع) شنیدند؛ روز دیگر تا عبدالعظیم حسنی(ع) وارد مجلس شد، امام هادی(ع) فرمودند: همانجا جلوی درب بنشین! گفت: چشم! و همانجا نشست و «نه» نگفت! نگفت که من جایم همیشه بالا پیش امام هادی(ع) بوده و حالا جلوی کفش‌کن بنشینم؟ همانجا نشست، ادب و احترام کرد.
در کنار این صفات، جامعیت شخصیت این بزرگوار نیز جلب توجه می کند، این شخصیت بنا به ضرورت آنجا که لازم بود عبادت می کرد و آنجا که لازم بود کتابت کرده و خطبه های امیر المومنین(ع) را نوشته و منتشر کردند و در جایی دیگر هجرت فرهنگی و سیاسی ایشان است که به ضرورت تشخیص دادند و زندگی در شهر اجدادی خود را ترک کردند.
اما به نظر می‌رسد که اگر کسی زمانی به مجموعه توفقات ائمه(ع) نگاه کند، پی به مقام ایشان می برد و آنچه او را به این جایگاه رساند و زیارت وی را زیارت اما حسین(ع) برابر کرد که همانا ولایت و تسلیم بودنشان است.
حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) به عنوان یکی از محدثین موثق در تاریخ تشیع چهره شناخته شده ای است که در حدود 80 حدیث مسلم از ائمه اطهار(ع) نقل کرده است، همچنین حماد رازی از اهالی ری در کتاب مستدرک الوسائل ، ج ۱۷ ، ص ۳۲۱ نیز در خصوص فضیلت مقام ایشان و مورد وثوق بودن حضرت عبدالعظیم(ع) روایتی نقل می کند که در آن امام هادی(ع) در پاسخ به حماد در مورد رفع سوالات شرعی سفارش کردند که «هرگاه در قلمرو خود در کار دین به مشکلی دچار شدی، آن را با عبد العظیم حسنی در میان بگذار»
احادیث مختلفی به واسطه ایشان از ائمه اطهار(ع) نقل شده است، اما یکی از این احادیث که دل ها را به امام رضا(ع) پیوند می زند و چون نامه دلگشا و فرح بخشی از جانب معشوق به عاشق، به جان های شیفته تازگی می بخشد، نامه حضرت رضا(ع) به تمام شیعیان است که سید الکریم(ع) آن را نقل می کند.
روایت این چنین است: روزی حضرت امام رضا(ع) رو به حضرت عبدالعظیم(ع) فرمود: ای عبدالعظیم، سلام مرا به دوستان برسان و به آنها بگو: شیطان را به دلهای خویش راه ندهند. در گفتار خویش، راستگو باشند و امانت را ادا کنند. از جدال و نزاع بیهوده ای که سودی برایشان ندارد دوری کنند و خاموشی را پیشه خود سازند، به همدیگر روی آورند و به دیدار و ملاقات هم بروند «فان ذلک قربه الیَّ» زیرا اینکار موجب نزدیکی به من است .
آنان خود را به دشمنی و بدگویی با یکدیگر مشغول نسازند، زیرا با خود عهد کرده ام که اگر کسی چنین کاری انجام دهد و دوستی از دوستانم را ناراحت کند یا به خشم آورد، خداوند را بخوانم تا او را در دنیا با شدیدترین عذابها مجازات کند و در آن سرا نیز از زیانکاران خواهد بود.
به ایشان بگو: همانا پروردگار نیکوکارانشان را آمرزیده و از خطای گنهکارانشان درگذشته است، مگر کسانی که به خدا شرک ورزیده یا دوستی از دوستانم را آزرده، یا کینه آنها را با دل بگیرد. بدرستی که خداوند او را نخواهد بخشید تا آنکه از کردار ناشایست خویش دست بکشد، هر گاه از این اعمال نادرست دوری گزیند، آمرزش خدا را شامل خود گردانیده است وگرنه، روح ایمان از قلبش بیرون رفته و از ولایت ما خارج گشته است و بهره ای از ولایت ما نخواهد برد «و اعوذبک من ذلک»
انتهای پیام/
روایت مشهوری در خصوص سفارش زیارت ایشان وجود دارد، ابن قولویه در کامل الزّیارات روایت کرده است: یکی از اهالی ری گفت بر حضرت امام هادی(ع) وارد شدم آن جناب از من پرسید کجا بودی؟ عرض کردم به زیارت سیّد الشهدا(ع) رفته بودم، آن حضرت فرمود بدان و آگاه باش اگر قبر عبدالعظیم حسنی(ع) را که در نزد شماست زیارت کرده بودی مثل آنست که حضرت حسین ابن علی را در کربلا زیارت کرده باشی!
در بررسی ویژگی های شخصیتی و صفات رفتاری ایشان که محور تمام آن ها دینداری است، چند مورد بیش از بقیه توجه را جلب می کند، یکی از آن ها مقام عبادت و بندگی است که بر اساس آثاری که در مورد ایشان منتشر شده است، می توان دریافت در زمانی که ایشان در شهر ری بودند، روزها را روزه و شب ها را به عبادت و نماز سپری می کردند و ایامی که در عراق بودند نیز در کار امام هادی(ع) و امام جواد(ع) همواره در حال ذکر، نماز، دعا و عبادت بودند.
بخشندگی اموال شان به فقرا و ادب ویژگی های دیگر این بزرگوار است، به طوری که به گفته حجت الاسلام رفیعی، یک روز به مجلس امام هادی(ع) آمدند، همیشه امام ایشان را کنار خود جای می دادند. عده ای گفتند: چرا امام هادی(ع) او را بر ما مقدم می دارد؟ چرا امام هادی(ع) او را آنقدر احترام می کند؟ متاسفانه بعضی ها حسادت دارند و نمی توانند تحلیل کنند. قضایا را امام هادی(ع) شنیدند؛ روز دیگر تا عبدالعظیم حسنی(ع) وارد مجلس شد، امام هادی(ع) فرمودند: همانجا جلوی درب بنشین! گفت: چشم! و همانجا نشست و «نه» نگفت! نگفت که من جایم همیشه بالا پیش امام هادی(ع) بوده و حالا جلوی کفش‌کن بنشینم؟ همانجا نشست، ادب و احترام کرد.
در کنار این صفات، جامعیت شخصیت این بزرگوار نیز جلب توجه می کند، این شخصیت بنا به ضرورت آنجا که لازم بود عبادت می کرد و آنجا که لازم بود کتابت کرده و خطبه های امیر المومنین(ع) را نوشته و منتشر کردند و در جایی دیگر هجرت فرهنگی و سیاسی ایشان است که به ضرورت تشخیص دادند و زندگی در شهر اجدادی خود را ترک کردند.
اما به نظر می‌رسد که اگر کسی زمانی به مجموعه توفقات ائمه(ع) نگاه کند، پی به مقام ایشان می برد و آنچه او را به این جایگاه رساند و زیارت وی را زیارت اما حسین(ع) برابر کرد که همانا ولایت و تسلیم بودنشان است.
حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) به عنوان یکی از محدثین موثق در تاریخ تشیع چهره شناخته شده ای است که در حدود 80 حدیث مسلم از ائمه اطهار(ع) نقل کرده است، همچنین حماد رازی از اهالی ری در کتاب مستدرک الوسائل ، ج ۱۷ ، ص ۳۲۱ نیز در خصوص فضیلت مقام ایشان و مورد وثوق بودن حضرت عبدالعظیم(ع) روایتی نقل می کند که در آن امام هادی(ع) در پاسخ به حماد در مورد رفع سوالات شرعی سفارش کردند که «هرگاه در قلمرو خود در کار دین به مشکلی دچار شدی، آن را با عبد العظیم حسنی در میان بگذار»
احادیث مختلفی به واسطه ایشان از ائمه اطهار(ع) نقل شده است، اما یکی از این احادیث که دل ها را به امام رضا(ع) پیوند می زند و چون نامه دلگشا و فرح بخشی از جانب معشوق به عاشق، به جان های شیفته تازگی می بخشد، نامه حضرت رضا(ع) به تمام شیعیان است که سید الکریم(ع) آن را نقل می کند.
روایت این چنین است: روزی حضرت امام رضا(ع) رو به حضرت عبدالعظیم(ع) فرمود: ای عبدالعظیم، سلام مرا به دوستان برسان و به آنها بگو: شیطان را به دلهای خویش راه ندهند. در گفتار خویش، راستگو باشند و امانت را ادا کنند. از جدال و نزاع بیهوده ای که سودی برایشان ندارد دوری کنند و خاموشی را پیشه خود سازند، به همدیگر روی آورند و به دیدار و ملاقات هم بروند «فان ذلک قربه الیَّ» زیرا اینکار موجب نزدیکی به من است .
آنان خود را به دشمنی و بدگویی با یکدیگر مشغول نسازند، زیرا با خود عهد کرده ام که اگر کسی چنین کاری انجام دهد و دوستی از دوستانم را ناراحت کند یا به خشم آورد، خداوند را بخوانم تا او را در دنیا با شدیدترین عذابها مجازات کند و در آن سرا نیز از زیانکاران خواهد بود.
به ایشان بگو: همانا پروردگار نیکوکارانشان را آمرزیده و از خطای گنهکارانشان درگذشته است، مگر کسانی که به خدا شرک ورزیده یا دوستی از دوستانم را آزرده، یا کینه آنها را با دل بگیرد. بدرستی که خداوند او را نخواهد بخشید تا آنکه از کردار ناشایست خویش دست بکشد، هر گاه از این اعمال نادرست دوری گزیند، آمرزش خدا را شامل خود گردانیده است وگرنه، روح ایمان از قلبش بیرون رفته و از ولایت ما خارج گشته است و بهره ای از ولایت ما نخواهد برد «و اعوذبک من ذلک»
انتهای پیام/
روایت مشهوری در خصوص سفارش زیارت ایشان وجود دارد، ابن قولویه در کامل الزّیارات روایت کرده است: یکی از اهالی ری گفت بر حضرت امام هادی(ع) وارد شدم آن جناب از من پرسید کجا بودی؟ عرض کردم به زیارت سیّد الشهدا(ع) رفته بودم، آن حضرت فرمود بدان و آگاه باش اگر قبر عبدالعظیم حسنی(ع) را که در نزد شماست زیارت کرده بودی مثل آنست که حضرت حسین ابن علی را در کربلا زیارت کرده باشی!
,در بررسی ویژگی های شخصیتی و صفات رفتاری ایشان که محور تمام آن ها دینداری است، چند مورد بیش از بقیه توجه را جلب می کند، یکی از آن ها مقام عبادت و بندگی است که بر اساس آثاری که در مورد ایشان منتشر شده است، می توان دریافت در زمانی که ایشان در شهر ری بودند، روزها را روزه و شب ها را به عبادت و نماز سپری می کردند و ایامی که در عراق بودند نیز در کار امام هادی(ع) و امام جواد(ع) همواره در حال ذکر، نماز، دعا و عبادت بودند.
,بخشندگی اموال شان به فقرا و ادب ویژگی های دیگر این بزرگوار است، به طوری که به گفته حجت الاسلام رفیعی، یک روز به مجلس امام هادی(ع) آمدند، همیشه امام ایشان را کنار خود جای می دادند. عده ای گفتند: چرا امام هادی(ع) او را بر ما مقدم می دارد؟ چرا امام هادی(ع) او را آنقدر احترام می کند؟ متاسفانه بعضی ها حسادت دارند و نمی توانند تحلیل کنند. قضایا را امام هادی(ع) شنیدند؛ روز دیگر تا عبدالعظیم حسنی(ع) وارد مجلس شد، امام هادی(ع) فرمودند: همانجا جلوی درب بنشین! گفت: چشم! و همانجا نشست و «نه» نگفت! نگفت که من جایم همیشه بالا پیش امام هادی(ع) بوده و حالا جلوی کفش‌کن بنشینم؟ همانجا نشست، ادب و احترام کرد.
,در کنار این صفات، جامعیت شخصیت این بزرگوار نیز جلب توجه می کند، این شخصیت بنا به ضرورت آنجا که لازم بود عبادت می کرد و آنجا که لازم بود کتابت کرده و خطبه های امیر المومنین(ع) را نوشته و منتشر کردند و در جایی دیگر هجرت فرهنگی و سیاسی ایشان است که به ضرورت تشخیص دادند و زندگی در شهر اجدادی خود را ترک کردند.
,اما به نظر می‌رسد که اگر کسی زمانی به مجموعه توفقات ائمه(ع) نگاه کند، پی به مقام ایشان می برد و آنچه او را به این جایگاه رساند و زیارت وی را زیارت اما حسین(ع) برابر کرد که همانا ولایت و تسلیم بودنشان است.
,حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) به عنوان یکی از محدثین موثق در تاریخ تشیع چهره شناخته شده ای است که در حدود 80 حدیث مسلم از ائمه اطهار(ع) نقل کرده است، همچنین حماد رازی از اهالی ری در کتاب مستدرک الوسائل ، ج ۱۷ ، ص ۳۲۱ نیز در خصوص فضیلت مقام ایشان و مورد وثوق بودن حضرت عبدالعظیم(ع) روایتی نقل می کند که در آن امام هادی(ع) در پاسخ به حماد در مورد رفع سوالات شرعی سفارش کردند که «هرگاه در قلمرو خود در کار دین به مشکلی دچار شدی، آن را با عبد العظیم حسنی در میان بگذار»
,احادیث مختلفی به واسطه ایشان از ائمه اطهار(ع) نقل شده است، اما یکی از این احادیث که دل ها را به امام رضا(ع) پیوند می زند و چون نامه دلگشا و فرح بخشی از جانب معشوق به عاشق، به جان های شیفته تازگی می بخشد، نامه حضرت رضا(ع) به تمام شیعیان است که سید الکریم(ع) آن را نقل می کند.
,روایت این چنین است: روزی حضرت امام رضا(ع) رو به حضرت عبدالعظیم(ع) فرمود: ای عبدالعظیم، سلام مرا به دوستان برسان و به آنها بگو: شیطان را به دلهای خویش راه ندهند. در گفتار خویش، راستگو باشند و امانت را ادا کنند. از جدال و نزاع بیهوده ای که سودی برایشان ندارد دوری کنند و خاموشی را پیشه خود سازند، به همدیگر روی آورند و به دیدار و ملاقات هم بروند «فان ذلک قربه الیَّ» زیرا اینکار موجب نزدیکی به من است .
,آنان خود را به دشمنی و بدگویی با یکدیگر مشغول نسازند، زیرا با خود عهد کرده ام که اگر کسی چنین کاری انجام دهد و دوستی از دوستانم را ناراحت کند یا به خشم آورد، خداوند را بخوانم تا او را در دنیا با شدیدترین عذابها مجازات کند و در آن سرا نیز از زیانکاران خواهد بود.
,به ایشان بگو: همانا پروردگار نیکوکارانشان را آمرزیده و از خطای گنهکارانشان درگذشته است، مگر کسانی که به خدا شرک ورزیده یا دوستی از دوستانم را آزرده، یا کینه آنها را با دل بگیرد. بدرستی که خداوند او را نخواهد بخشید تا آنکه از کردار ناشایست خویش دست بکشد، هر گاه از این اعمال نادرست دوری گزیند، آمرزش خدا را شامل خود گردانیده است وگرنه، روح ایمان از قلبش بیرون رفته و از ولایت ما خارج گشته است و بهره ای از ولایت ما نخواهد برد «و اعوذبک من ذلک»
,انتهای پیام/
,]
ارسال دیدگاه