هیاهوی بسیار برای هیچ

در پی توقیف تعدادی از فیلم‌تئاترها از سوی شبکه نمایش خانگی سازمان سینمایی که منجر شده تعداد زیادی از این فیلم‌ها برای پخش اینترنتی نیازمند مجوزی جداگانه از این سازمان باشند، جمعی از هنرمندان تئاتر با نگارش نامه‌ای خطاب به وزیر ارشاد، خواستار حل این مشکل شده‌اند.

[

به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ در پی توقیف تعدادی از فیلم‌تئاترها از سوی شبکه نمایش خانگی سازمان سینمایی که منجر شده تعداد زیادی از این فیلم‌ها برای پخش اینترنتی نیازمند مجوزی جداگانه از این سازمان باشند، جمعی از هنرمندان تئاتر با نگارش نامه‌ای خطاب به وزیر ارشاد اسلامی، خواستار حل این مشکل شده‌اند.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا,

مسعود دلخواه، نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر درخصوص حواشی ایجاد شده، در یادداشتی به دانا نوشت:

, مسعود دلخواه, در یادداشتی به دانا نوشت:, در یادداشتی به دانا نوشت:,

در چند روز گذشته، حواشی نامه ی ۲۵۰ هنرمند به وزیر ارشاد بیشتر از خود نامه سر و صدا بپا کرده است تا جایی که برخی خبرگزاری های خارجی نیز خود را موظف به پرداختن به آن و تغییر شیفت توجهات از متن نامه به حواشی آن دیده اند. یادداشت زیر نگاهی تحلیل گرانه به این رویداد از زاویه ای دیگر است.

بنظر نویسنده، بسیار سطحی نگرانه خواهد بود اگر حقیقتا" فکر کنیم که ۲۵۰ هنرمند امضا کننده نامه به وزیر ارشاد (که اغلب آنها شناخته شده و دارای اعتبار و سوابق روشن هستند) مخالف ممیزی و سانسور نبوده و آن را پذیرفته و در مقابل آن سر تعظیم فرود آورده و "زانو زده اند!" (حال آنکه ممکن است لحن محافظه کارانه ی نامه برای برخی منتقدان محترم چنین تصوری را ایجاد کرده باشد).

از طرف دیگر، وقتی شخصا به اسامی امضا کنندگان نگاه کردم حتا یکنفر در بین آنهایی که می شناسم نیافتم که موافق با سانسور یا "اهل مماشات" با موضوع ممیزی باشد، برعکس بسیاری از این دوستان و همکاران دارای سابقه ای کاملا قابل دفاع در رابطه با فشار و اعمال ممیزی های تنگ نظرانه در تئاتر بوده اند و هستند. پس اینهمه سر و صدا و هیاهو برای چیست؟ اتهاماتی همچون "تسلیم شدن در برابر سانسور"، "عادی سازی شر"، "چانه زنی با اهل قدرت"، "هنرمندانی که به هر تحقیر و پستی ای تن میدهند"، "این نامه بعنوان سند خیانت در تاریخ به جا می ماند"، "موافقان سانسور"، "هنرمندان حقیر و بی شرم!" و اتلاق عناوین و القابی بدتر از این ها به امضا کنندگان نامه "که همه هنرمندانی شریف هستند"، برای چیست؟ و اینهمه "سوء تفاهم" بین اهالی تئاتر چرا؟

اگر بخواهیم به دور از هیجان و افراطی گری بدبینانه، به تحلیل این رویداد وحاشیه هایش بپردازیم و منصفانه و واقع بینانه قضاوت کنیم به راحتی خواهیم دید که درک موضوع آنقدرها هم پیچیده نیست چرا که:

ا. هدف و محتوای این نامه بطور کلی در مخالفت با ممیزی های مجدد و مضاعف است اما بسیار محافظه کارانه نوشته شده که برای بعضی دوستان منتقد (که "همه مردان و زنانی شریف هستند")، معنای "تسلیم در برابر سانسور" و یا "مماشات" و "زانو زدن" در مقابل آن پیدا کرده است. براستی هم که ادبیات نامه در بخش هایی چنان محافظه کارانه است که تردید ندارم اگر هنرمندان نامه را کامل و با دقت میخواندند، بسیاری از آنها لااقل خواهان اصلاح پاره ای از جملات میشدند؛ از قبیل "تئاتر را کم خاصیت نکنید!" و "نگاه همکاران سینمایی شما - با توجه به اعتقاد به لزوم ممیزی - کاملن صحیح است!" عباراتی شبیه به این ها، روح حاکم بر نامه را ضعیف کرده، هدف و متن اصلی را به حاشیه برده و باعث بسیاری سوء تفاهمات شده است.

۲. واقعیت دیگر این است که بسیاری از هنرمندان در چنین مواقعی ممکن است نامه را کامل و یا با دقت لازم نخوانند و همینکه امضای چند تن از همکاران مورد اعتماد خود را ببینند، پیش از کامل خواندن نامه، با امضای آن موافقت کنند، (شاید این اتفاق برای هر کدام از ما هم میتوانست رخ دهد)، بگذریم که گاه نیز با آگاهی از کلیات چنین نامه هایی حتا ممکن است هنرمندی تلفنی موافقت خود را اعلام کند.

بنابراین امضای چنین نامه ای در فرصتی عجولانه و کوتاه، ضرورتا" به معنای موافقت با کلمه به کلمه و بند بند آن نیست، چه بسا بسیاری از امضا کنندگان با ادبیات آن هم موافق نباشند، ولی بخاطر حمایت از محتوای کلی آن (که در این مورد خاص، مخالفت و اعتراض به ممیزی دوباره از فیلم تئاترهاست) آن را امضا کرده باشند.

۳. با توجه به موارد بالا، مقایسه ی نامه ی ۲۵۰ هنرمند تئاتر به وزبر ارشاد با نامه ی ۱۳۴ نویسنده در سال ۱۳۷۳ به مسئولین و یا مقایسه آن با نامه ی بهرام بیضایی در اعتراض به توقیف فیلم مسافران (که بعضی منتقدان مطرح کرده اند)، یک قیاس مع الفارق (بی ربط و نادرست) است.

با در نظر گرفتن واقعیت های ذکر شده، آیا بهتر نبود که موضوع با نقدی منصفانه به لحن و ادبیات نامه ولی بدون توهین و انگ زدن به همکاران خود مطرح میشد؟ "همکارانی که میدانیم همه مردان و زنانی شریف اند." در اینصورت آیا از اینهمه سوء تفاهم جلوگیری نمی شد؟

آیا براستی درک هدف و نیت اصلی نامه چنان دشوار بود که نیاز به اینهمه تهمت و توهین به امضا کنندگان داشت و حاشیه سازی و هیاهوی بسیار در مورد آن ضروری احساس شد؟ آیا این واکنش ها و هیاهوها در عمل به تغییر شیفت تمرکز و توجهات از هدف اصلی نامه به شکاف و اختلاف نظر بین خود هنرمندان نیانجامید؟

انتهای پیام/

]