وقتی هم و غم یک مردم تنها چند جرعه آب می شود؛
مردمانی که تنها آرزویشان رفع عطش تشنگی است/ مدیران، بیگانه با مشکلات روستاها
روستاهای محروم کردستان هنوز با واژه توسعه یافتگی بیگانه هستند و با وجود اینکه این استان یکی از استانهای پرآب کشور است اما تعداد زیادی از روستاهای آن آبی برای آشامیدن ندارند.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از کُردتودی، روستاهای دیار بیجار گروس دیاری است که مردان و زنانش مانند سال‌های دور هنوز مایه‌حیات زندگی را بر روی دوش حمل می‌کنند و هر کدام‌شان برای رسیدن به آب گام‌هایش را از دیگری تندتر و بزرگ‌تر برمی‌دارد تا کوزه‌اش را زودتر و بیشتر پر آب کند و بیشتر روزشان را در کنار تانکر آب یا قنات نسبتا خشک روستا سپری می‌کنند تا نوبت‌شان فرا رسد و بتوانند ظرف و لباس خود را بشویند.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, کُردتودی,شهرستان بیجار با 252 روستا از وسیعترین شهرهای استان کردستان است که بعد از گذشت چندین سال از عمر انقلاب از داشتن برخی امکانات اولیه نیز محروم هستند.
کم‌آبی در بسیاری از روستاهای بیجار زخم عمیقی از خود برجای گذاشته به گونه‌ای که وضعیت ناراحت کننده بی‌آبی چند سالی است بر زندگی ساکنان منطقه حاکم است و مسئولان همچنان با وعده و وعید آب را به وسیله تانکر برایشان حمل می‌کنند؛ تانکرهایی که فقط مصرف چند روزشان را جوابگو است.
صف‌های طولانی برداشت آب صحنه‌های تلخ روزهای گرم و طاقت‌فرسای روستاهای بیجار است. مردان و زنان روستا با دبه‌های خالی از آب هر روز تا مسیر قنات نسبتاً خشک روستا پای پیاده می‌روند و یا منتظر رسیدن تانکر آب هستند.
وقتی با این مردمان با قناعت منطقه همکلام می‌شوی، آرزویی جز تامین آب ندارند. اینجا کودکانشان کلمه بابا آب داد را بیشتر از دیگر کودکان سرزمینم درک می‌کنند. اینجا کودکانش صرفه‌جویی در مصرف آب را بهتر می‌فهمند و در زندگی خود عملیاتی می‌کنند.
روستای سیدحسین یکی از روستاهای دیار بیجار گروس است که از بی آبی رنج می برد و کسی صدای فریادشان را نمی شنود.
یکی از اهالی روستای سید حسین در گفتگو با خبرنگار کردتودی اظهار داشت: حدود 4 ماه است که از داشتن آب شرب مناسب محروم هستیم و در کل هفته دو بار آب آشامیدنی در لوله های جاری است که فشار آن بسیار کم است تا حدی که از 60 خانوار فقط 5 الی 6 خانوار میتوانند از این آب استفاده کنند.
وی با تاکید بر اینکه اهالی روستای سید حسین از مشکل بی آبی رنج می برند، افزود: با این وضعیت بی آبی و با این بیماری که بر ما غالب شده است رعایت بهداشت امکان پذیر نیست و هیچ مسوولی هم به داد ما نمی رسد.
وی با بغضی که در گلو داشت خطاب به مسئولان شهرستان بیجار گفت: مگر ما انسان نیستیم و حق زندگی کردن و استفاده از حداقل های عمومی که آب آشامیدنی سالم در راس تمام آنها است را نداریم ؟بس چرا بعد از گذشت چندین سال از عمر انقلاب هیچ مسوولی به داد ما نمی رسد.
یکی دیگر از اهالی این روستا بیان داشت: باید هر روز منتظر تانکر آبرسانی باشیم تا بتوانیم آب مورد نیاز دو الی 3 روز خود را ذخیره کنیم و همین زندگی را برایمان سخت کرده و تنها راه چاره ما فرار از روستا و پناه بردن به حاشیه شهر بیجار یا شهرهای اطراف است.
وی با گلایه از مسئولان شهرستان بیجار و استان کردستان گفت: موقع انتخابات که می شود گرد و خاک ماشین کاندیداها زندگی را برایمان سخت می کند و فقط با گذر از این روستا قولی می دهند و می روند و پشت سر خودشان هم نگاه نمی کنند و نتیجه آن خالی شدن روستا است.
توجه به رسیدگی مشکل بی‌آبی تنها درخواست مردم منطقه از مسئولان است که شاید اندکی توجه مرهمی باشد بر لب‌های خشکیده این مردمان سختکوش و قانع.
با مروری بر گلایه به حق ساکنان روستاهای بیجار این را می توانم بگوییم دیار بیجار گروس بعد از گذشت 42 سال از عمر انقلاب تاوان کدام اشتباه را پس می دهد که پروژه های شاخص هفته دولت آن افتتاح طویله یا به قول خودشان جایگاه بهداشتی است در حالیکه تعداد زیادی از روستاهای آن اهالی روستا آبی برای آشامیدن ندارند؟!!
انتهای پیام/
شهرستان بیجار با 252 روستا از وسیعترین شهرهای استان کردستان است که بعد از گذشت چندین سال از عمر انقلاب از داشتن برخی امکانات اولیه نیز محروم هستند.
,کم‌آبی در بسیاری از روستاهای بیجار زخم عمیقی از خود برجای گذاشته به گونه‌ای که وضعیت ناراحت کننده بی‌آبی چند سالی است بر زندگی ساکنان منطقه حاکم است و مسئولان همچنان با وعده و وعید آب را به وسیله تانکر برایشان حمل می‌کنند؛ تانکرهایی که فقط مصرف چند روزشان را جوابگو است.
,صف‌های طولانی برداشت آب صحنه‌های تلخ روزهای گرم و طاقت‌فرسای روستاهای بیجار است. مردان و زنان روستا با دبه‌های خالی از آب هر روز تا مسیر قنات نسبتاً خشک روستا پای پیاده می‌روند و یا منتظر رسیدن تانکر آب هستند.
,وقتی با این مردمان با قناعت منطقه همکلام می‌شوی، آرزویی جز تامین آب ندارند. اینجا کودکانشان کلمه بابا آب داد را بیشتر از دیگر کودکان سرزمینم درک می‌کنند. اینجا کودکانش صرفه‌جویی در مصرف آب را بهتر می‌فهمند و در زندگی خود عملیاتی می‌کنند.
,روستای سیدحسین یکی از روستاهای دیار بیجار گروس است که از بی آبی رنج می برد و کسی صدای فریادشان را نمی شنود.
,,
, ,
یکی از اهالی روستای سید حسین در گفتگو با خبرنگار کردتودی اظهار داشت: حدود 4 ماه است که از داشتن آب شرب مناسب محروم هستیم و در کل هفته دو بار آب آشامیدنی در لوله های جاری است که فشار آن بسیار کم است تا حدی که از 60 خانوار فقط 5 الی 6 خانوار میتوانند از این آب استفاده کنند.
,وی با تاکید بر اینکه اهالی روستای سید حسین از مشکل بی آبی رنج می برند، افزود: با این وضعیت بی آبی و با این بیماری که بر ما غالب شده است رعایت بهداشت امکان پذیر نیست و هیچ مسوولی هم به داد ما نمی رسد.
,وی با بغضی که در گلو داشت خطاب به مسئولان شهرستان بیجار گفت: مگر ما انسان نیستیم و حق زندگی کردن و استفاده از حداقل های عمومی که آب آشامیدنی سالم در راس تمام آنها است را نداریم ؟بس چرا بعد از گذشت چندین سال از عمر انقلاب هیچ مسوولی به داد ما نمی رسد.
,یکی دیگر از اهالی این روستا بیان داشت: باید هر روز منتظر تانکر آبرسانی باشیم تا بتوانیم آب مورد نیاز دو الی 3 روز خود را ذخیره کنیم و همین زندگی را برایمان سخت کرده و تنها راه چاره ما فرار از روستا و پناه بردن به حاشیه شهر بیجار یا شهرهای اطراف است.
,
, وی با گلایه از مسئولان شهرستان بیجار و استان کردستان گفت: موقع انتخابات که می شود گرد و خاک ماشین کاندیداها زندگی را برایمان سخت می کند و فقط با گذر از این روستا قولی می دهند و می روند و پشت سر خودشان هم نگاه نمی کنند و نتیجه آن خالی شدن روستا است.
,توجه به رسیدگی مشکل بی‌آبی تنها درخواست مردم منطقه از مسئولان است که شاید اندکی توجه مرهمی باشد بر لب‌های خشکیده این مردمان سختکوش و قانع.
,با مروری بر گلایه به حق ساکنان روستاهای بیجار این را می توانم بگوییم دیار بیجار گروس بعد از گذشت 42 سال از عمر انقلاب تاوان کدام اشتباه را پس می دهد که پروژه های شاخص هفته دولت آن افتتاح طویله یا به قول خودشان جایگاه بهداشتی است در حالیکه تعداد زیادی از روستاهای آن اهالی روستا آبی برای آشامیدن ندارند؟!!
,
, انتهای پیام/
,]
ارسال دیدگاه