یادداشت؛
غفلت دولت در قرنطینه خوزستان
چاره‌ای نداریم جز این که اظهارات دولتمردان و وعده‌های شرکت های داروسازی و شایعات را رها کنیم و به فکر حفظ جان مان باشیم.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از رهیاب، در دنیای امروزی، حقوق شهروندی و تاکید برای اجرای مسئولیت‌های اجتماعی در شرایط بحران، یکی از نکات حائز اهمیت در کنترل وضعیت جامعه در زمان‌های بحرانیو شرایط سخت است که اگر مردم به این اصل‌ها توجه لازم نداشته باشند، جامعه با شرایط سختی روبه‌رو خواهد شد.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, رهیاب,یکی از مصداق‌های بارز تحقق حقوق شهروندی، مسئولیت اجتماعی یا به تعبیری جامعه‌پذیری است؛ فرد متعلق به اجتماع (در هر قشری که باشد) در مقابل مخاطراتی که شهروندان را تهدید می کند، باید احساس وظیفه داشته باشد و در کاهش خطر، پیشگیری و درمان تلاش نماید.
در روزهایی که شیوع کرونا وضعیت خوزستان را به وضعیت سیاه رسانده است و مردم را درگیر و تهدید می کند، بی‌تردید عبور از این بحران بدون اجرای درست مسئولیت‌های اجتماعی از سوی مردم و تعهد نسبت به حقوق شهروندی ممکن نیست.
مردم باید بدانند همه ما در خطر هستیم و این ویروس در کمین پدران و مادرانمان، فرزندانمان، همسرمان، خواهران و برادرانمان، بستگانمان، همسایگانمان، همکارانمان، دوستانمان، رهگذرانی که از کنارمان می‌گذرند و ... . است .
میانگین تلفاتی که کرونا به طور روزانه از ما می گیرد، از تعداد کسانی روزانه در جنگ ۸ ساله از دست شان می دادیم، کمتر نیست. ما درگیر یک جنگ تمام عیار هستیم و چون صدای بمب و موشک و انفجار نمی شنویم، در توهم ایمن بودن ایم.
اگرچه در این بین نباید از کارکردها و وظایف دولت، به‌عنوان ستون اجرایی کشور غافل بود، کما اینکه دولت در قرنطینه کردن شهرها و تعطیلی ۲ هفته ای استان خوزستان غفلت می کند و همین امر موجب شیوع بیشتر بیماری می شود، همچنین این بی توجهی های مسئولین عدم اعتماد مردم رابه این دولت در پی داشته و همین امر برای استان مشکلات بسیاری درست کرده است.
بر کسی پوشیده نیست که بحران‌های روحی و روانی کرونا بیش از اصل بیماری برای مردم نگران کننده است و رفع این بحران باید در اولویت نخست مسئولین باشد؛ سپس با همکاری مردم پیگیر مسائل دیگر شود. با ترس، اضطراب اجتماعی و شایعه‌پراکنی نمی توان به آرامش جامعه کمک کرد و با تداوم این شرایط جامعه به سمت هرج و مرج اجتماعی پیش می‌رود.
از طرفی هم معلوم نیست این وضعیت بحرانی کرونا علیه ما چقدر طول خواهد کشید و هیچ کس نمی داند ویروس کووید ۱۹ چند نفر از ما را خواهد کشت و باز هم نمی دانیم خودمان یا اطرافیان مان قربانی خواهیم شد یا نه.
از دارو و واکسن هم عجالتاً خبری نیست و خبرهایی که از گوشه و کنار دنیا می‌رسد، آن قدر موثق نیست که بتوان به آنها دل خوش داشت. به دولت ها نیز اعتمادی نیست. آنها در تمام دنیا، در اندیشه سیاست و بقای خودشان هستند و حفظ ظاهر.
در این بلبشو، چاره ای نداریم جز این که اظهارات دولتمردان و وعده های شرکت های داروسازی و شایعات را رها کنیم و به فکر حفظ جان مان باشیم. اولین گام نیز آن است که واقعاً جدی بودن خطر را درک کنیم و بدانیم که ممکن است شخص ما هم کرونا بگیریم و بی هیچ بیماری زمینه ای، بمیریم و دفن شویم و تمام.
مهم ترین و حیاتی ترین وظیفه ما در این شرایط، زدن ماسک است. تعمداً از کلمه وظیفه استفاده کردم چون ممکن است هر کدام از ما، ناقل بی علامت کرونا باشیم و ویروس را از طریق تنفس به دیگران منتقل کنیم و باعث مرگ شان شویم. ماسک، احتمال ابتلای فرد سالم را نیز کم می کند.
فهم این نکته ساده اصلاً سخت نیست. بنابراین کسی که با علم به این موضوع در کوچه و خیابان و مغازه و اداره و سایر اماکن عمومی ماسک نمی‌زند، اگر در آن لحظه فراموش نکرده باشد، می‌توان به فهم یا شعور او شک کرد. چگونه یک انسان با شعور و وظیفه شناس می تواند به خود این اجازه را دهد که خود و دیگران را در خطر بیماری و مرگ قرار دهد؟!
در حال حاضر، ماسک مهم ترین سلاح ما در برابر کروناست و اتفاقاً سلاح موثری هم هست. اگر ماسک نزنیم احتمال مرگ مان را بالا برده ایم؛ آنها که در جاهای عمومی ماسک نمی زنند، توزیع کنندگان مرگ هستند. با تکیه بر شعورمان ماسک بزنیم.
انتهای پیام/
یکی از مصداق‌های بارز تحقق حقوق شهروندی، مسئولیت اجتماعی یا به تعبیری جامعه‌پذیری است؛ فرد متعلق به اجتماع (در هر قشری که باشد) در مقابل مخاطراتی که شهروندان را تهدید می کند، باید احساس وظیفه داشته باشد و در کاهش خطر، پیشگیری و درمان تلاش نماید.
در روزهایی که شیوع کرونا وضعیت خوزستان را به وضعیت سیاه رسانده است و مردم را درگیر و تهدید می کند، بی‌تردید عبور از این بحران بدون اجرای درست مسئولیت‌های اجتماعی از سوی مردم و تعهد نسبت به حقوق شهروندی ممکن نیست.
مردم باید بدانند همه ما در خطر هستیم و این ویروس در کمین پدران و مادرانمان، فرزندانمان، همسرمان، خواهران و برادرانمان، بستگانمان، همسایگانمان، همکارانمان، دوستانمان، رهگذرانی که از کنارمان می‌گذرند و ... . است .
میانگین تلفاتی که کرونا به طور روزانه از ما می گیرد، از تعداد کسانی روزانه در جنگ ۸ ساله از دست شان می دادیم، کمتر نیست. ما درگیر یک جنگ تمام عیار هستیم و چون صدای بمب و موشک و انفجار نمی شنویم، در توهم ایمن بودن ایم.
اگرچه در این بین نباید از کارکردها و وظایف دولت، به‌عنوان ستون اجرایی کشور غافل بود، کما اینکه دولت در قرنطینه کردن شهرها و تعطیلی ۲ هفته ای استان خوزستان غفلت می کند و همین امر موجب شیوع بیشتر بیماری می شود، همچنین این بی توجهی های مسئولین عدم اعتماد مردم رابه این دولت در پی داشته و همین امر برای استان مشکلات بسیاری درست کرده است.
بر کسی پوشیده نیست که بحران‌های روحی و روانی کرونا بیش از اصل بیماری برای مردم نگران کننده است و رفع این بحران باید در اولویت نخست مسئولین باشد؛ سپس با همکاری مردم پیگیر مسائل دیگر شود. با ترس، اضطراب اجتماعی و شایعه‌پراکنی نمی توان به آرامش جامعه کمک کرد و با تداوم این شرایط جامعه به سمت هرج و مرج اجتماعی پیش می‌رود.
از طرفی هم معلوم نیست این وضعیت بحرانی کرونا علیه ما چقدر طول خواهد کشید و هیچ کس نمی داند ویروس کووید ۱۹ چند نفر از ما را خواهد کشت و باز هم نمی دانیم خودمان یا اطرافیان مان قربانی خواهیم شد یا نه.
از دارو و واکسن هم عجالتاً خبری نیست و خبرهایی که از گوشه و کنار دنیا می‌رسد، آن قدر موثق نیست که بتوان به آنها دل خوش داشت. به دولت ها نیز اعتمادی نیست. آنها در تمام دنیا، در اندیشه سیاست و بقای خودشان هستند و حفظ ظاهر.
در این بلبشو، چاره ای نداریم جز این که اظهارات دولتمردان و وعده های شرکت های داروسازی و شایعات را رها کنیم و به فکر حفظ جان مان باشیم. اولین گام نیز آن است که واقعاً جدی بودن خطر را درک کنیم و بدانیم که ممکن است شخص ما هم کرونا بگیریم و بی هیچ بیماری زمینه ای، بمیریم و دفن شویم و تمام.
مهم ترین و حیاتی ترین وظیفه ما در این شرایط، زدن ماسک است. تعمداً از کلمه وظیفه استفاده کردم چون ممکن است هر کدام از ما، ناقل بی علامت کرونا باشیم و ویروس را از طریق تنفس به دیگران منتقل کنیم و باعث مرگ شان شویم. ماسک، احتمال ابتلای فرد سالم را نیز کم می کند.
فهم این نکته ساده اصلاً سخت نیست. بنابراین کسی که با علم به این موضوع در کوچه و خیابان و مغازه و اداره و سایر اماکن عمومی ماسک نمی‌زند، اگر در آن لحظه فراموش نکرده باشد، می‌توان به فهم یا شعور او شک کرد. چگونه یک انسان با شعور و وظیفه شناس می تواند به خود این اجازه را دهد که خود و دیگران را در خطر بیماری و مرگ قرار دهد؟!
در حال حاضر، ماسک مهم ترین سلاح ما در برابر کروناست و اتفاقاً سلاح موثری هم هست. اگر ماسک نزنیم احتمال مرگ مان را بالا برده ایم؛ آنها که در جاهای عمومی ماسک نمی زنند، توزیع کنندگان مرگ هستند. با تکیه بر شعورمان ماسک بزنیم.
انتهای پیام/
یکی از مصداق‌های بارز تحقق حقوق شهروندی، مسئولیت اجتماعی یا به تعبیری جامعه‌پذیری است؛ فرد متعلق به اجتماع (در هر قشری که باشد) در مقابل مخاطراتی که شهروندان را تهدید می کند، باید احساس وظیفه داشته باشد و در کاهش خطر، پیشگیری و درمان تلاش نماید.
,در روزهایی که شیوع کرونا وضعیت خوزستان را به وضعیت سیاه رسانده است و مردم را درگیر و تهدید می کند، بی‌تردید عبور از این بحران بدون اجرای درست مسئولیت‌های اجتماعی از سوی مردم و تعهد نسبت به حقوق شهروندی ممکن نیست.
,مردم باید بدانند همه ما در خطر هستیم و این ویروس در کمین پدران و مادرانمان، فرزندانمان، همسرمان، خواهران و برادرانمان، بستگانمان، همسایگانمان، همکارانمان، دوستانمان، رهگذرانی که از کنارمان می‌گذرند و ... . است .
,میانگین تلفاتی که کرونا به طور روزانه از ما می گیرد، از تعداد کسانی روزانه در جنگ ۸ ساله از دست شان می دادیم، کمتر نیست. ما درگیر یک جنگ تمام عیار هستیم و چون صدای بمب و موشک و انفجار نمی شنویم، در توهم ایمن بودن ایم.
,اگرچه در این بین نباید از کارکردها و وظایف دولت، به‌عنوان ستون اجرایی کشور غافل بود، کما اینکه دولت در قرنطینه کردن شهرها و تعطیلی ۲ هفته ای استان خوزستان غفلت می کند و همین امر موجب شیوع بیشتر بیماری می شود، همچنین این بی توجهی های مسئولین عدم اعتماد مردم رابه این دولت در پی داشته و همین امر برای استان مشکلات بسیاری درست کرده است.
,بر کسی پوشیده نیست که بحران‌های روحی و روانی کرونا بیش از اصل بیماری برای مردم نگران کننده است و رفع این بحران باید در اولویت نخست مسئولین باشد؛ سپس با همکاری مردم پیگیر مسائل دیگر شود. با ترس، اضطراب اجتماعی و شایعه‌پراکنی نمی توان به آرامش جامعه کمک کرد و با تداوم این شرایط جامعه به سمت هرج و مرج اجتماعی پیش می‌رود.
,از طرفی هم معلوم نیست این وضعیت بحرانی کرونا علیه ما چقدر طول خواهد کشید و هیچ کس نمی داند ویروس کووید ۱۹ چند نفر از ما را خواهد کشت و باز هم نمی دانیم خودمان یا اطرافیان مان قربانی خواهیم شد یا نه.
,از دارو و واکسن هم عجالتاً خبری نیست و خبرهایی که از گوشه و کنار دنیا می‌رسد، آن قدر موثق نیست که بتوان به آنها دل خوش داشت. به دولت ها نیز اعتمادی نیست. آنها در تمام دنیا، در اندیشه سیاست و بقای خودشان هستند و حفظ ظاهر.
,در این بلبشو، چاره ای نداریم جز این که اظهارات دولتمردان و وعده های شرکت های داروسازی و شایعات را رها کنیم و به فکر حفظ جان مان باشیم. اولین گام نیز آن است که واقعاً جدی بودن خطر را درک کنیم و بدانیم که ممکن است شخص ما هم کرونا بگیریم و بی هیچ بیماری زمینه ای، بمیریم و دفن شویم و تمام.
,مهم ترین و حیاتی ترین وظیفه ما در این شرایط، زدن ماسک است. تعمداً از کلمه وظیفه استفاده کردم چون ممکن است هر کدام از ما، ناقل بی علامت کرونا باشیم و ویروس را از طریق تنفس به دیگران منتقل کنیم و باعث مرگ شان شویم. ماسک، احتمال ابتلای فرد سالم را نیز کم می کند.
,فهم این نکته ساده اصلاً سخت نیست. بنابراین کسی که با علم به این موضوع در کوچه و خیابان و مغازه و اداره و سایر اماکن عمومی ماسک نمی‌زند، اگر در آن لحظه فراموش نکرده باشد، می‌توان به فهم یا شعور او شک کرد. چگونه یک انسان با شعور و وظیفه شناس می تواند به خود این اجازه را دهد که خود و دیگران را در خطر بیماری و مرگ قرار دهد؟!
,در حال حاضر، ماسک مهم ترین سلاح ما در برابر کروناست و اتفاقاً سلاح موثری هم هست. اگر ماسک نزنیم احتمال مرگ مان را بالا برده ایم؛ آنها که در جاهای عمومی ماسک نمی زنند، توزیع کنندگان مرگ هستند. با تکیه بر شعورمان ماسک بزنیم.
,انتهای پیام/
,]
ارسال دیدگاه