با غم‌انگیزترین قصه شهرم چه کنم؟

• سه‌شنبه ۲۵ خرداد ۱۴۰۰ ۰۹:۵۵
• کد خبر : 1742534

• اخبار
• سایر رسانه ها

در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر من خانه‌هایی وجود دارد با آدم‌هایی دریادل، همان‌هایی که هیچ‌وقت به چشم من نمی‌آیند، با دردهایی که شاید من تا به امروز نه از آن‌ها خبری داشتم و نه لمسشان کرده‌ام.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از کردتودی، نمی دانم گزارشم را از چه چیزی شروع کنم تا به چشم آید؛‌ از کجا بنویسم که خوانده شود و از چه تصویر بگیرم که دیده شود. چرا که راهی محلاتی شدم که کمتر مسئولی نشان آنجا را می‌داند و کمتر به چشم مردمان دیگر مناطق متوسط به بالا آمده است.

در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر من خانه‌هایی وجود دارد با آدم‌هایی دریادل؛ همان‌هایی که هیچ‌وقت به چشم من نمی‌آیند؛ با دردهایی که شاید من تا به امروز نه از آن‌ها خبری داشتم و نه لمس‌شان کرده‌ام.

برخی از این کوچه‌ پس‌ کوچه‌های شهر من آن‌ قدر پردرد است که می‌توان درد نامه‌ای در وصفش نوشت، شاید هم درد نامه، نوشته‌شده و فقط باید ورق بزنی تا ببینی و باور کنی آنچه تا به امروز از چشمانت پنهان مانده است.

برای خواندن صفحه‌ای از این دردنامه راهی یکی از این محلات شدیم اما هرچه این درد نامه را بیش‌تر ورق زدیم بیشتر در آن گم شدیم. در کوچه‌‌های فقر و نداری‌اش گم شدیم و در لابه‌لای درد مردمی که نداشتن کمترین امکانات زندگی، بزرگترین مشکلاتشان است.

آری در یک روز گرم خرداد ماه بود که روانه کوچه‌پس‌کوچه‌های پرشیب محله تقتقان یا همان اسلام آباد سنندج شدیم تا روایتگر مشکلاتی شویم که رنگی از مسئول را ندیده‌اند.

دراین گزارش، خبرنگار ما از مردم و مسئولان کمک خواست تا نیم‌نگاهی به این محله سرشار از آسیب‌های اجتماعی بیندازند. محله‌ای که شغل اکثر ساکنانش کارگری و شایدم بیکاری است.

در کنار مشکل جمعیتی و رشد غیرمجاز منازل مسکونی، وجود فاضلاب و بوی بد و کوچه های خاکی و ... در این منطقه داد بسیاری از مردم را در آورده است.

مشکلات زیرساخت‌های آموزشی، نبود فضای سبز، مشکلات آب، کوچه‌های ناهموار و خاکی، خیابان‌های شلوغ و پُرتردد و مسائلی دیگر از این دست، از مشکلاتی است که مردمان این منطقه با آن دست به گریبان هستند.

برخلاف تصوری که داشتیم مردم تمایل زیادی برای  قرارگرفتن پشت دوربین داشتند اما به قول خودشان با وجود اینکه بارها و بارها در مقابل دوربین صدا و سیما و سایر رسانه‌ها در هنگام انتخابات قرار گرفته‌اند باری از مشکلاتشان کم نشده و معتقد هستند گوش مسئولان به این حرف‌ها بدهکار نیست.

این مردم محلات تقتقان در هنگام رای گیری بیشترین آمار مشارکت را در انتخابات داشته اند اما متاسفانه وقتی کار از کار می گذرد کاری برای این مردم صورت نمی گیرد.

مردم حتی نسبت به شرایط کرونایی بی تفاوت هستند و می گویند همزیستی با کرونا از زندگی در این محلات سخت تر نیست ما با مشکلات و بدبختی زاده شده ایم و مشکلات ریز و درشت پوستمان را کلفت کرده است.

تقتقان، آبستن مشکلات است

کاک اسماعیل شهبازی یکی از ساکنان محله ی تقتقان سنندج است که از همان اول با دیدن دوربین، ما را به گوشه هایی از درد های این محلات راهنمایی می کند و می گوید: آقایان مسئول، چرا برای یکبار هم که شده است پا به این مناطق نمی گذارید آیا تمام شهر سنندج فقط محلات شهرک نشین و خیابان استانداری و شهرداری است؟!

وی گفت: تمام این محله پر از درد است، از بوی تعفن فاضلاب و حمله ی سگ ها به فرزندانمان تا نبود کوچه های مناسب و شهربازی و ... تمام هم و غم مردمان این کوچه هاست اما کو از گوش شنوای مسئولی که بیاید و ببیند که چگونه فرزندان این محلات برای نبود کوچه ای مناسب هر روز زخمی می شوند و دست و پاهایشان شکسته می شود.

وی ادامه داد: ماسک و مواد ضدعفونی و خیلی از این تجهیزات نیاز به پول دارد، وقتی خیلی از مردمی که در این نقاط ساکن هستند چرخ زندگی‌شان با همین چندرغاز یارانه می‌چرخد از کجا هزینه تهیه این اقلام بهداشتی را بیاورند؟

زندگی برای این مردم بر سخت‌کوشی، مظلومیت و محرومیت بنا شده است

یکی دیگر از شهروندان محله تقتقان سنندج می‌گوید: کاری از دست کسی بر نمی‌‌آید و انگار زندگی برای این مردم بر روال سخت‌کوشی، مظلومیت و محرومیت بنا شده است.

وی با ابراز گله‌مندی از بی‌توجهی مسئولان شهری به وضعیت زندگی ساکنان این محل و وعده‌های بی‌سرانجام شوراهای شهر گفت: نمایندگان در ایام انتخابات با وعده وعیدهای خود از احساسات این مردم سوءاستفاده کرده و به محض ورود به کار، شماره‌های خود را خاموش و یا اصلا جوابگوی مردم نیستند.

دست شکسته ژینو

لابه‌لای خنده کودکانی که با دیدن دوربین ما، دنبالمان هستند، دست بخیه خورده تا آرنج ژینو توجهم را جلب کرد. وقتی از درباره دستش سوال کردم گفت که به دلیل نداشتن کوچه مجبور هستیم از کوه پایین بیایم که پایم لیز خورد و دست و پایم شکست.

چه نگاه معصومانه و چه لبان خندانی که اوج محرومیت را فریاد می‌زند. آیا به راستی مسئولین از وجود چنین محلاتی خبر ندارند یا خود را به خواب زده‌اند!

برای رضا خدا مسئول پر عملی به دادمان برسد!

فاطمه خانم با چهره‌ای گریان به سمت‌مان آمد و گفت: برای رضای خدا هم که شده کسی به دادمان برسد تا بچه‌های ما از این حیواناتی که در این مکان اتراق می کنند در امان باشند.

وی گفت: روزی نیست که سگی در این محله تلف نشده باشد و بوی تعفنش تمام محله را نگرفته باشد.

وقت خداحافظی زنی آه می‌کشد، گوشه روسریش را به دندان می‌گیرد و هق هق گریه سر می‌دهد و می‌گوید کسی نمی داند چه می گویم دیگر از این اوضاع خسته شده‌ام، به چه کسی قسم بخوریم، کجا برویم و به چه کسی بگوییم که مردم این محله هم انسان هستند. شما را به خدا به دادمان برسید.

زندگی در کنار فاضلاب

ساکنان محله تقتقان سنندج از فاضلاب های روان در محلات گلایه مندند و می‌گویند: حق زن و فرزندان مان این نیست که در این شرایط که بدترین شرایط است و در کنار فاضلاب های روان، موش و سگ و.... زندگی کنیم. چرا مسئولان نمی آیند و وضعیت محلات را ساماندهی نمی کنند؟ چرا با مقصرین وضعیت نابسامان محلات برخورد نمی شود؟ تاکی باید تاوان ضعف مدیریت را اهالی این مناطق بدهند؟ آیا مسئولان حاضرند خانواده شان در این شرایط زندگی کنند؟

کل هدف و اقدامات شهرداری منطقه یک ساماندهی محلات اسلام‌آباد است

علیرضا کاظمی شهردار منطقه یک سنندج اظهار داشت: در طول دوسال اخیر با هدف رعایت عدالت در محلات کم برخوردار و مناطق مرفه میزان هزینه‌ کرد و خدمات به طور یکسانی تقسیم شده است.

وی با بیان اینکه کل هدف و اقدامات شهرداری منطقه یک ساماندهی محلات اسلام‌آباد است، افزود: باید سال‌های سال اقدامات جدی در این محلات صورت گیرد تا این مشکلات کنونی به کلی به اتمام برسد.

شهردار منطقه یک سنندج خاطرنسان کرد: سال گذشته با همکاری اداره راه و شهرسازی و کمک‌های مردمی 18 کوچه و امسال نیز 12 کوچه ساماندهی انجام شد.

وی با بیان اینکه در برخی از کوچه‌های محله اسلام‌آباد زیرساخت برای آسفالت آماده نشده است، گفت: آب و فاضلاب در این محله مشکل‌ساز شده چرا که دفع فاضلاب اصولی انجام نشده است، فلذا باید دستگاه‌های خدمات‌رسان خدمات خود را به اتمام برسانند تا شهرداری نیز بتواند وظایف خود را انجام دهد.

سخن آخر...

به راستی افرادی که خود را خدمتگذار مردم معرفی می‌کنند و در شعارهایشان «شهری بهتر» را فریاد می‌زنند، قطعاً باید حساب ویژه‌ای برای این مناطق باز کنند؛ چراکه شهرها تنها نیازمند ساخت تله کابین، شهربازی و مجسمه و به قول کاک اسماعیل، تابلو آن‌هم برای قشری که توانایی استفاده از آن را ندارند نیست، بلکه قشری محتاج‌تر و نیازمندتر حضور دارند که تشنه نگاهی از سوی مسئولان برای رفع مشکلاتشان هستند که بوی بد فاضلاب و نبود ایمنی برای فرزندانشان دل نگرانی همیشگی‌شان است.

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #