امام صادق(ع) منادى وحدت در بین مسلمین
پس با این توصیف بعد از قرآن و پیامبر اسلام(ص)، امام صادق(ع) را به حقیقت مى توان اولین منادى وحدت نامید. چراکه براى همدلى بین مسلمانان فرمودند: «من صلى معهم فى الصف الأول کان کمن صلى خلف رسولالله» حال مقایسه اى کنیم بین این فرمایشات امام صادق(ع) و فتاواى وهابیت تکفیرى و سلفى که خون مسلمین بى گناه را از زن و کودک گرفته تا پیر و جوان در عراق و پاکستان و سوریه، مباح مى شمرند و کارهاى خود را به قرآن نسبت مى دهند.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از صاحب نیوز؛ امام جعفر صادق (ع) در روز جمعه، به هنگام طلوع فجر و به روایتی در روز دوشنبه، هفدهم ربیع الاوّل سال 83 قمری دیده به جهان گشود و عالم انسانی را با انوار طیّبه خویش تابناک کرد. پدرشان امام محمد باقر(ع) ایشان را به نام عموی نیاکانش جعفر طیّار(ع)، “جعفر” نام نهاد. حضرت جعفر بن محمد(ع) دارای یک کنیه معروف به نام “ابوعبدالله” و دو کنیه غیر معروف به نام های ابواسماعیل و ابوموسی بود. هم چنین، دارای القابی چند بود که معروف ترین آن ها عبارت است از: صادق، صابر، طاهر و فاضل.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, صاحب نیوز,شیعیان و محبّان اهل بیت(ع) ایشان را به «صادق آل محمد(ص)» می شناسند. زیرا آن حضرت، هرگز سخنی جز راست و درست، چیزی نفرمود. پدر ارجمندش، امام محمدباقر(ع) است که نَسَب وی با دو واسطه به امیرمؤمنان حضرت علی (ع) و با سه واسطه به پیامبر اکرم (ص) منتهی می شود.
,مادر گرامی امام جعفر صادق (ع)، فاطمه، معروف به ” اُمّ فروه” از زنان نیکو سرشت، نیکوکار و نیکورفتار عصر خویش بود. این بانوی باتقوا و متدّین، از جهت فضیلت و منقبت، سرآمد زنان روزگار خود به شمار میآمد و امام صادق(ع) در شأن و مقام وی فرمود: مادرم از زنانی بود که ایمان داشت، تقوا پیشه کرده و نیکوکاری مینمود و خدا، نیکوکاران را دوست دارد.
,امام جعفر صادق(ع) به مدت دوازده سال، حیات با برکت جدّ گرامیاش امام زین العابدین(ع) را درک کرد و از مکتب تربیتی و علمی وی بهره وافر یافت. هم چنین، آن حضرت به مدت 32 سال از وجود شریف پدرش امام محمد باقر (ع) برخوردار بود و در تمام رویدادهای مهم در کنار پدر ارجمندش قرار داشت. مدت امامت امام جعفر صادق(ع)، 33 سال و ده ماه (از ذی حجه سال 114 تا 25 شوال سال 148 قمری) بود و در ایّام زندگی با برکت خویش با خلافت غاصبانه چند تن از خلفای اموی و دو تن از خلفای عباسی به شرح ذیل معاصر بود:
,- عبدالملک بن مروان (65 – 86 ق )
- ولید بن عبدالملک (86 – 96 ق )
- سلیمان بن عبدالملک (96 – 99)
- عمر بن عبدالعزیز (99 – 101 ق )
- یزید بن عبدالملک (101 – 105 ق)
- هشام بن عبدالملک (105 – 125 ق )
- ولید بن یزید (125 – 126 ق )
- یزید بن ولید (126 – 126 ق )
- مروان بن محمد (126 – 132 ق ) 10
- ابوالعباس سفاح (132 – 136 ق )
- منصور دوانقی (136 – 158 ق )
اگر امام صادق(ع) در زمان ما مى زیستند، چه دستورى براى ما مسلمانان در رابطه با اینچنین توطئه هاى شوم وحدت شکن ارائه مى دادند!! لازم نیست چنین فرضى کنیم چراکه امام صادق(ع) با علم امامت خود چنین روز دنیاى اسلام را مشاهده مى کردند که فرمودند:
,- به عیادت مریض هاى اهل تسنن بروید!
- امانت آنها را ادا کنید!
- به نفع آنان در دادگاه شهادت دهید!
- در تشییع جنازه مردگان آنها حضور پیدا کنید!
- در مساجد آنها نماز بگذارید!
- تا بگویند که فلانى جعفرى است، بگویند فلانى شیعى است که اینگونه عمل مى کند و این من را خوشنود مى سازد!
پس با این توصیف بعد از قرآن و پیامبر اسلام(ص)، امام صادق(ع) را به حقیقت مى توان اولین منادى وحدت نامید. چراکه براى همدلى بین مسلمانان فرمودند: «من صلى معهم فى الصف الأول کان کمن صلى خلف رسولالله» حال مقایسه اى کنیم بین این فرمایشات امام صادق(ع) و فتاواى وهابیت تکفیرى و سلفى که خون مسلمین بى گناه را از زن و کودک گرفته تا پیر و جوان در عراق و پاکستان و سوریه، مباح مى شمرند و کارهاى خود را به قرآن نسبت مى دهند و قرآن را به زیباترین شکل به زیور طبع مزین مى سازند و خود را به عنوان نماینده دنیاى اسلام به جهانیان معرفى مى کنند، تا ببینیم کدام با قرآن مطابقت دارد!!
,ما شیعیان نیز باید مواظب باشیم تا مبادا همانطور که وهابیت به اسم توحید به دنیاى استکبار خدمتهاى شایانى را ارائه مى دهد، ما نیز به اسم تولى و تبرى افعالى را مرتکب شویم که همان نتیجه اى را که استکبار جهانى از رفتار وهابیت صید مى نماید از رفتار ما نیز به دست بیاورد!!
,ناگفته نماند که این مطالب به معنى تضعیف تبرى و تولى هرگز نیست چراکه تبرى نه تنها با وحدت منافات ندارد بلکه باعث استحکام آن و مؤید آن نیز مى باشد چرا که تبرى به معنى بیزارى جستن از دشمنان اهل بیت(ع) است یا همان اظهار برائت مى باشد که بارزترین مصداق دشمنان اهل بیت(ع) در دنیاى امروز، آمریکاى جهانخوار و صهیونسم خبیث مى باشند که حتى بسیارى از مسلمین غیرشیعه نیز امروز آنرا انجام مى دهند و تبرى از دشمنان تاریخى اهل بیت(ع) نیز مستلزم اسم بردن از آنان نیست که داراى توابعى خواهد بود بلکه در این مورد نیز باید به سیره خود اهل بیت(ع) تأسى کنیم که از اسم بردن به همراه توهین از مقدسات سایر فرق و مذاهب خوددارى مى کردند و در واقع در این مورد به دستور قرآن عمل مى کردند که مى فرماید: «ولاتسبوا الذین یدعون من دون الله فیسبوا الله عدوا بغیر علم»
,و به سیره جدّ بزرگوارشان امیرالمؤمنین(ع) تأسى مى کردند که در نهج البلاغه از ایشان نقل شده که در هنگام دشنام اصحابشان به معاویه و یاران وى، فرمودند: «إنى أکره لکم أن تکونوا سبّابین»
,انتهای پیام/
,]
ارسال دیدگاه