در گفت و گو با دانا مطرح شد؛
چرا بچه مردم اثری امیدبخش و سینمایی است؟
منتقد سینما در خصوص فیلم بچه مردم عنوان کرد: در سکانسی ما دزدی بچه هایی را میبینیم که پرونده هایشان را از آن پرورشگاه ربوده و در حالی که بک گراند برج آزادی را دارند یکی یکی برای هم وضعیتشان را مرور میکنند، همه ی فیلم به باور من در این سکانس خلاصه خواهد شد
علی رفیعی وردنجانی؛ منتقد سینما در گفت و گو با خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا گفت: فیلم «بچه مردم» را نه صرفاً یک اثر سینمایی، بلکه تجلی یک اندیشه مدون ایرانی با خاصیت جهانوطنیِ بیمناقشه توصیف میکند که فراتر از مرزهای فردی و خانوادگی، منظومهای از یک اتوبیوگرافی را شکل میدهد که پیامهای هرمنوتیکی فوکو را منتقل میسازد.
رفیعی معتقد است، سینمای این اثر، او را در تلاقی با فیلم «۲۳ نفر» مهدی جعفری قرار داده و صفتی خودانگاشته شبیه به اثر استیون اسپیلبرگ در فیلم «ترمینال» را تداعی میکند.
وی بهطور خاص بر ذات ایرانی فیلم تأکید دارد که در نهایت به باور ایثارگری و معرفت نسبت به همنوع خلاصه میشود.
نقطه کانونی تحلیل منتقد، سکانسی است که در آن کودکان پرورشگاه، در حالی که پشتوانه بصری آنها برج آزادی است، پروندههای ربودهشدهشان را مرور میکنند. این صحنه مبین این تعبیر است که آزادی همواره حامی ایرانیان بوده و آنان را به آینده هدایت میکند، مفهومی که به همدلی و تکمیلکنندگی اعضای یک پیکر واحد اشاره دارد.
رفیعی افزود: جزئیات فرعی زندگی شخصیتها (مانند استخدام در روزنامه، صف اصلاح مو، یا عشق یکی از آنها) را در کنار هم قرار میدهد تا سیر زندگینامهنویسی را ترسیم کند.
وی ضمن انتقاد از بازی مدیر پرورشگاه با عکسهای تاریخی، کمدی فیلم را در دل لحظات جدی آن میبیند و آن را «سینمایی برآمده از دل یک انقلاب فرهنگی» میداند که مسیر استعلای شخصیت را در فضایی بیمرز برای روان قدرتمند قهرمان ترسیم میکند.
چالشها و جذابیتهای دراماتیک
اوج دراماتیک فیلم از نظر منتقد، در مجادله قهرمان با فردی است که با عنوان «استاد» معرفی میشود. این تضاد و تعلیق ایجاد شده، جذابیت قصه را رقم میزند. همچنین، کشمکش فیلمنامه از جایی شکل میگیرد که هویت واقعی پدرخوانده (کبابی) مشخص نمیشود و همین عدم گردن گرفتن این رابطه، تنش اثر را بالا میبرد.
وی در پایان، با اشاره به تفاوت میان دفتر خاطرات شخصی و نوشتهای که «برای دیگری» خلق شده، نتیجه میگیرد که «بچه مردم» فیلمی است که «برای دیگری ساخته شده است و یک اثر اتوفیلمیک (خودنگار) صرف نیست. این فیلم، با نمایش زیبایی بینظیر سختیها پس از یک مرحله مهم زندگی، به عنوان اولین توصیه امیدبخش به مخاطبان معرفی میشود؛ اثری که نوستالژی زیست ناشناخته یک ایرانی را به شکلی جذاب و پرتعلیق به تصویر میکشد.
ارسال دیدگاه