• دوشنبه ۱۱ فروردین ۱۳۹۹ ۱۰:۳۵
• کد خبر : 1594981

• اخبار
• سایر رسانه ها

اَلَک دولَک نام یک بازی قدیمی وگروهی که با دو پاره چوب بازی کنند یکی دراز و دیگری کوتاه که چوب دراز را دولک و کوتاه را اَلَک نامند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از عصراترک، بازی های بومی به بازی هایی اطلاق می شود که در منطقه یا محله خاصی اجرا شوند در بازهای محلی وسعت تحت پوشش بازی بیشتر شده و اختصاص به استان یا استان هایی دارد که دارای وجوهاتی مشترک مانند آب و هوا ، زبان و ... باشد. در سرزمین پهناور و کهنسال ما ایرانیان با وجود تنوع در آب و هوا و گوناگونی ریشه های فرهنگی ، بازی و سرگرمی های رایج در میان مردم نیز از تنوع و گستردگی برخوردار است. 

بازی های بومی، محلی کشورمان می تواند به عنوان احیا کننده فرهنگ ،‌آداب و رسوم گذشتگان نقش موثری در ارتقاء شخصیت و هویت ملی داشته باشد و همچنین به عنوان منبعی موثر در توسعه و ترویج ورزش همگانی استفاده شود.

اَلَک دولَک:

اَلَک دولَک نام یک بازی قدیمی وگروهی که با  دو پاره چوب بازی کنند یکی دراز و دیگری کوتاه که چوب دراز را دولک و کوتاه را اَلَک نامند.

نحوه بازی:

بازیکنان به دو گروه تقسیم و به قید قرعه، یکی از گروه‌ها، بازی را شروع می‌کند، یعنی: چوب کوچک(اَلَک) را روی یک چاله کوچک یا وسط دو عدد آجر قرار داده و با چوب بزرگ (دولَک) که در زیر آن قرار داده، با قدرت به طرف نفرات گروه حریف که در محوطه هستند پرتاب می‌کند.

اگر چوب کوچک در هوا گرفته شود، پرتاب کننده اخراج می‌شود، وگرنه بایستی آن را از روی زمین بردارند و به طرف چاله (یا آجرها) بیندازند؛ و بازیکن دست به دست، با تمرکز حواس، آن را در دست می‌گرداند تا چوب کوچکی را که به طرف چاله اش می‌آید، با ضربه دورش سازد، اگر نتواند و فاصلهٔ چوب کوچک با چاله کمتر از قد دسته باشد باز سوخته است و اگر توانسته باشد که با ضربه دورش سازد، فاصله را، از چاله با طول دسته می‌شمارند. یک، دو، سه، …

دوباره ارسال چوب کوچک و دریافت چوب کوچک و شمارش فاصله با دسته تا به حدّ نصاب برسند وگرنه، همه آن‌ها این کار را به نوبت انجام می‌دهند تا برسند، بدیهی است چنانچه اگر نتوانسته باشند، بازی را به گروه حریف واگذار می‌کنند.

اگر به حدّ نصاب (مثلاً ۵۰) رسیدند، یکی یکی چوب کوچک را با سر دسته به مشابه توپ پینگ پنگ و راکت ضربه‌های کوچک و یکنواخت (چله) می‌زنند و می‌شمارند. بعد هر کدام، به تعداد چله، چوب کوچک را با ضربهٔ سنگین دسته، به طرف جلو می‌زند و هر چوب کوچکی که در هوا گرفته شود، گیرنده آن را به طرف مبدأ پرتاب می‌کند، تا این که تمامی نفرات گروه دست به دست به تعداد چله‌هایش بر چوب کوچک نواخته باشند.

طول مسیر (آخرین محلی که چوب کوچک می‌افتد تا محل چاله)، توسط نفرات گروه حریف یک پس از دیگری، به عنوان جریمه با دویدن طی می‌شود. به طوری که با عبارت (آنا، داشقا، زنبیل، سونبول، او…) شروع شده باشد و صدای (او…) به صورت کشیده تا لحظهٔ نفس کشیدن ادامه یابد. (یعنی هرکجا صدای بازیکنی قطع شد، یکی از دوستان دنبالهٔ مسیر را با صدای (او…)) می‌دود اگر در انجام این موارد موفق شدند، در دور بعدی کنترل بازی را در دست می‌گیرند و با دسته کار می‌کنند و اگر نتوانند، باز در وسط محوطه بازی کرده، چوب کوچک را تعقیب می‌کنند.

ارهنگ ارهنگ اسب چه رنگ؟

نوعی بازی محلی بوده که از قدیم در بین نوجوانان رواج داشته بازیکنان شامل دو گروه 5 نفره بوده و یکی از افراد گروه نقش اُستا را اجرا می‌کند. گروه اول می گوید ارهنگ ارهنگ . گروه دوم می گوید اسب چه رنگ ؟

گروه اول اسبی را با مشخصات خاص نام می برد . گروه دوم در پاسخ می گوید بزن و برو چکار داری از اینجا بازی شروع می شود. دو اُستا با هم در یکجا ایستاده و به نظاره دو گروه می‌نشینند گروه اول که پاسخ درست داده با شلاق گروه دوم را تعقیب می کند.

بازی تا زمانی ادامه می یابد که دو استا با هم اعلام کنند سیه جو با این عم کاربرعکس می شود و گروه دوم به تعقیب گروه دوم می پردازد . این تعقیب و گریز تا زمانی دامه می یابد که فردی دستگیر شود در این هنگام دستگیر شده را به محل دو استا برده و آن فرد بازنده اعلام می شود و از دوربازی اخراج می‌شود.

انتهای پیام/ علی اسماعیل زاده 

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #